ผมว่ามันอยู่ที่ตัวเองนะว่าเราจะพยายามแค่ไหนที่จะปรับตัวเข้าหาคุณพ่อคุณแม่เราเอง

กรณีของผมคือไปอยู่โรงเรียนประจำที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก สมัยโน่นจะติดต่อกันยังเขียนจดหมายกันอยู่ email เป็นอะไรที่ต้องหัดใช่ ก็เลยไม่ได้ติดต่อคุยอะไรมาก ปิดเทอมก็ไม่ได้กลับบ้านเหมือนเพื่อนคนไทยคนอื่น ผมจบม.6 จบป.ตรีก็ไม่มีใครมางาน ยืนอยู่คนเดียวดูเพื่อนฝรั่งเขายกมากันทั้งบ้าน  จบป.โทถึงกลับไทยเพราะต้องไปเกณฑ์ทหาร ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากว่าจะกลับไปเรียนเอกต่อ

เวลาอยู่กับพ่อแม่ก็รู้สึกหงุดหงิดเหมือนคห 2 จนกระทั้งเกิดเรื่องคุณพ่อไปล้มในห้องน้ำแล้วหลังหักเป็นอัมพาตตั้งแต่คอลงไป ตอนนั้นความคิดเปลี่ยนเลย ไม่ต่อป.เอกแล้วอยู่ไทยต่อดูแลคุณพ่อเป็นปีๆจนคุณพ่อกลับมาเดินได้ ช่วงเวลานั้นก็ได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ทำความรู้จักกัน ปรับตัวเข้าหากัน พยายามกลับมาเป็นครอบครัว

จนตอนนี้ผมว่าความสัมพันธก็ปกติดี ไม่รู้สึกรำคาญเหมือนสมัยก่อน ตอนนี้อยากอยู่ด้วยอยากพาไปกินข้าวอยากพาท่านไปเที่ยว ตอนนี้ก็วางแผนจะพาคุณพ่อคุณแม่ไปไหว้พระที่อินเดีย ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะไม่คิดเลยแม้กระทั้งของฝาก