วันนี้ที่สถานีอโศก มีหญิงวัยใกล้เกษียณ
ถือของพะรุงพะรัง ยืนโงนเงน ไปตามสภาพอายุขัย
ขึ้นบีทีเอสมาพร้อมกับผู้หญิงวัยยี่สิบปลายๆ  อุ้มเด็กอ้วนจ้ำม่ำ กำลังน่าหยิก
อายุไม่น่าเกินขวบครึ่ง
ทั้งคู่ไม่รู้จักกัน แต่ความแออัดของบีทีเอสช่วงหัวค่ำ ก็นำทั้งคู่ให้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเราในที่สุด  
ชำเลืองผ่านหางตาซ้าย น้องผู้หญิงแว่นตาหนา ที่ก้มหน้าเล่นมือถืออยู่แล้ว ยิ่งก้มหน้าหนักข้อไปกันใหญ่
จนปลายคาง อยู่ห่างจากอกไม่กี่เซน
ทางขวาเล่า คุณน้าผู้หญิงตัวอ้วนพีกับถุงโลตัส ใหญ่เบิ้มบนตัก ปริมาณของสด
มากพอสำหรับผู้ใหญ่ 2-3 คนกินได้ทั้งอาทิตย์
วิเคราะห์สถานการณ์แล้ว วินาทีนั้น เหลือแค่เราสินะ
ยิ่งนาน ความกดดันยิ่งเพิ่มพูน แววตา และสีหน้าที่จ้องลงมา สัมผัสได้ว่า มาเต็ม
ทั้งตำหนิ ทั้งเหยียดหยาม ทั้งผิดหวัง กดดันจนเหงื่อจั๊กกูแร้ซึม อยากตะโกนดังๆ ให้ลั่นโบกี้ว่า
ลุกจ้า จะลุกเดี๋ยวนี้แล้วจ้า

แต่ตอบที ลุกแล้วจะสะกิดใครให้มานั่ง

ระหว่างเด็กอ้วนจ้ำม่ำไม่รู้ภาษาที่แม่อุ้มไว้แนบอก กับคุณป้าผู้กรำงานหนักมาค่อนชีวิต ?