กระทู้นี้ตั้งขึ้น...เพื่อถ่ายทอดเหตุการณ์ความประทับใจที่เกิดขึ้นในวันนี้และอยากขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้อง

     จากเหตุการณ์ที่เราเกือบจะเป็นลมบนบีทีเอสในวันนี้ ประมาณเกือบหนึ่งทุ่ม ณ สถานีโพธิ์นิมิตร
     'ที่ทำให้คิดได้อย่างนึงว่า เราไม่ควรตัดสินคนเพียงเสี้ยววินาที เพราะสิ่งที่เราตัดสินไปเค้าอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด'

      เหตุการณ์ก่อนเป็นลม...เรายืนอยู่บนบีทีเอสที่เบียดแน่นไปด้วยคนที่เพิ่งเลิกงาน มือก็ถือของพะรุงพะรัง ด้วยความที่ของที่ถือมาก็หนักมากในใจก็ได้แต่คิดว่าถ้ามีคนลุกให้เรานั่งก็คงดี ตาก็เหลือบไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งลงไปนั่งตรงที่มีคนเพิ่งลุกออกไป คิดในใจว่า 'โหย ไม่มีน้ำใจเลยให้เรานั่งก็ไม่ได้ ถือของก็เยอะ แต่ดูหน้าตาก็คงไม่มีน้ำใจอยู่แล้ว แหม..ก้มหน้าเล่นมือถืออย่างเดียว แต่ช่างเถอะจะถึงบ้านละ'

      สักพักเราเริ่มรู้สึกอยากอ้วก แล้วตาก็เริ่มพล่ามัว จนมองไม่เห็นอะไร ตัวที่ยืนพร้อมถือของมากมายก็เริ่มประคองตัวเองไม่ไหว
พยายามจะทรงตัวให้ยืนไหว เซไปเซมา หูได้ยินว่ากำลังจะถึงสถานีที่เราจะลงแล้ว พร้อมทั้งได้ยินเสียงคนมากมายเข้ามาให้หู
"จะเป็นลมรึป่าว ไหวมั้ย นั่งก่อน" จังหวะนั้นตอบกลับไปว่า "ค่ะ จะเป็นลม มองอะไรไม่เห็น"  (เรามีสติได้ยินทุกอย่าง แต่เรามองไม่เห็นอะไรเลย)

      มีคนบอกให้นั่งลง มีคนช่วยถือของ และมีคนช่วยกันพยุงเราออกมานั่งตรงที่นั่งข้างออก ตาเริ่มมองเห็น..เห็นผู้หญิงอยู่ 3-4 คน ที่กำลังพยายามเอายาดมมาให้ดม เอาลูกอมยัดใส่ปาก คอยพัด คอยถามว่าโอเคไหม ดีขึ้นไหม เรียกเจ้าหน้าที่บีทีเอสให้

      และเห็นผู้หญิงคนนั้น..คนที่เราเพิ่งตัดสินเค้าไปว่าเป็นคนไม่มีน้ำใจ เค้ากำลังยืนอยู่ข้างเรา เค้าถือของของเราอยู่ เค้าพูดกับเราว่า "ให้พี่ไปส่งที่สถานีวงเวียนใหญ่ไหม ตอนนี้มันเลยมาโพธิ์นิมิตรแล้ว" ในขณะที่เรามองหน้าพี่เค้าและมีความรู้สึกผิดมาก...เราเพิ่งมองว่าเค้าเป็นคนไม่มีน้ำใจไปมะกี้ และเสียงพี่เค้าเราจำได้ว่าเป็นเสียงเดียวกับคนที่พูดในบีทีเอส ที่บอกให้เรานั่งก่อนโดยสละที่นั่งของเค้า พยุงเราออกมา  เค้าก็ถามย้ำว่า "เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม" เราตอบว่าเดี๋ยวเราจะโทรตามคนที่บ้านมารับ แล้วเค้าก็พูดว่า "พี่จะอยู่เป็นเพื่อนน้องจนกว่าญาติน้องจะมา"...ตอนนั้นเราซาบซึ้งน้ำใจพี่เค้าและพี่ๆน้าๆคนอื่นที่ช่วยพัด แกว่งยาดมให้ เรายกมือไหว้ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก พูดคำอื่นไม่ออกจริงๆ ...สุดท้ายพี่คนนั้นและเจ้าหน้าที่ที่บีทีเอสทุกคนช่วยดูแลให้เรานั่งเข็นรถ เอาแอมโมเนียมาให้ดม เอาน้ำแดงมาให้ดื่ม เข็นมาส่งถึงข้างล่างจนเราขึ้นรถกลับบ้าน

วันนี้เป็นวันที่รู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณพี่ๆทุกคนที่ร่วมขบวนมา พี่ๆที่กำลังรอจะขึ้นบีทีเอสและเจ้าหน้าที่บีทีเอสโพธิ์นิมิตรที่ช่วยเหลือเราวันนี้ รู้สึกภูมิใจที่บ้านเรายังมีคนที่มีน้ำใจและใจดีอีกเยอะในท่ามกลางสังคมเมืองกรุงที่วุ่นวายแบบนี้

และที่สำคัญอยากขอบคุณและขอโทษพี่คนนั้นที่ตัดสินพี่จากการมองเพียงเสี้ยววินาที ไม่ทันได้ถามว่าพี่ชื่ออะไร อยากให้พี่ได้รับรู้ความรู้สึกนี้ของเราจัง