ลักษณะของเด็กคือยึดตนเองเป็นศูนย์กลาง  ร้องไห้ ตะโกน อาละวาด ใช้กำลังเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
การชุมนุมที่ผ่านมา เราได้เห็นม็อบที่คิดแบบเด็ก ประพฤติแบบเด็กที่ตะโกน อาละวาด ทำลายข้าวของ เพื่อเรียกร้องสิ่งที่ต้องการ

วัยหนุ่มสาว เรียนรู้การเจรจาต่อรอง การแลกเปลี่ยน ทำงานเพื่อแลกเงิน ใช้สมองมากกว่าใช้กำลัง เพื่อตกลงกันตามเงื่อนไขที่พอใจ รับได้ ทุกฝ่ายปฏิบัติตามกฏที่ตกลงกันล่วงหน้า แก้ไขปัญหาต่างๆโดยไม่ต้องใช้กำลัง
ประเทศทุนนิยมที่เจริญแล้วหลายประเทศมีประชาชนที่คิดเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เรียนมาก ท่องจำมาก แต่รู้จักการใช้เหตุผล ใช้ความคิดแก้ปัญหา
แน่นอนว่าเมื่อการใช้สมองเป็นหลัก คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด พวกที่โง่กว่าก็จะแพ้ซ้ำซากอยู่นั่นเอง
พวกนี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็กลับไปเป็นเด็ก คือใช้กำลังแย่งเอามา

การใช้กำลังแย่งชิงอะไรก็ตาม เป็นการแก้ปัญหาแบบเด็ก

แล้วผู้ใหญ่เป็นอย่างไร
ผู้ใหญ่ไม่ใช่ผู้มีกำลังมากที่สุด ไม่จำเป็นว่าผู้คนต้องเกรงกลัว ตนเองไม่ใช่เป็นศูนย์กลางของจักรวาลอีกต่อไปแต่ ผู้ใหญ่คือผู้เรียนรู้แล้วว่าทรัพย์สมบัติต่างๆที่สะสมไว้ตลอดชีวิตนั้น เอาติดตัวไปไม่ได้ ผู้ใหญ่คือคือผู้บริจาคทาน ทั้งชีวิต ทั้งทรัพย์สมบัติเอาติดไปไม่ได้ ดังนั้น ลักษณะของผู้ใหญ่คือ ผู้สอน ผู้ให้
ผู้มีจิตใจงดงาม   ที่สำคัญที่สุดคือ ให้อภัย อโหสิกรรม

ถ้าท่านเห็นความสามานย์ของทุนนิยม ความฉลาดแกมโกงของคนที่ฉลาดกว่า ถ้าท่านเป็นผู้ใหญ่ สิ่งที่ควรทำคือฉลาดให้ทันเขา หรือสอนศีลธรรมให้เขาโดยไม่ใช้การข่มขู่บังคับ
สอนนานเท่าไหน จนกว่าเขาจะกลับใจ พระพุทธเจ้าสอนองคุลีมาล จึงเป็นพระพุทธเจ้า ให้แบบพระเวสสันดร จึงเป็นพระพุทธเจ้า ถ้าท่านตัดสินคนชั่วโดยการฆ่า คงไม่มีศาสนาพุทธ