ทุกๆ ศาสนาต้องมีทั้งเปลือกทั้งกระพี้และแก่น จึงจะสามารถรักษาคุณภาพไว้ได้นาน ศาสดาผู้ตั้งศาสนาทั้งหลายต้องเล็งเห็นว่า ผู้จะนับถือศาสนาทั้งหลายมิใช่จะมีคนฉลาดเท่านั้นก็หาไม่ ตองมีคนโง่คนฉลาด

คนโง่ก็สอนตื้นๆ คนค่อยฉลาดก็สอนให้ลึกเข้าไปหน่อย คนฉลาดนั้นสอนตื้นสอนลึกขนาดไหนก็ไม่มีปัญหา ยอมสามารถรู้ได้หมด โดยเฉพาะพระพุทธศาสนา ให้ใช้ของที่มีอยู่ให้เป็นสาระแก่ตนเองให้มากเท่าที่จะมากได้ เช่น สมบัติเงินทอง เป็นของกลางที่มีอยู่ในมือบุคคลใดแล้ว ท่านสอนว่ามันเป็นอนิจจัง ไม่เที่ยงมั่นคงถาวร เปลี่ยนไปเป็นของคนอื่นได้ ฉนั้นเมื่อมันมาอยู่ในมือของเราจงรีบทำให้เป็นประโยชน์แก่เราเสีย ด้วยสละแบ่งปันส่วนที่มันเหลือใช้ให้แก่ผู้ที่ขัดสนไม่มีอันจะกิน มิใช่เหลือไว้ให้แก่ลูกหลาน จนเหลนโหลน คนเราเกิดมาในโลกนี้ เป็นหนี้บุญคุณของโลก จะนั่งกินนอนกินไม่ได้ ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพโดยสุจริต อย่าทำทุจริตเป็นหนี้บุญคุณของโลกเข้าไปอีก

ลูกหลานเหลนโหลนเราก็ทำงานเช่นนั้นเหมือนกัน เมื่อเราได้แบ่งปันสิ่งของๆเราให้แก่คนอื่นอย่างนั้น ได้ชื่อว่าเราได้นำเอาทรัพย์ที่ไม่เป็นแก่นสารทำให้เป็นแก่นสารแก่ตัวเองได้แล้ว

เพราะทรัพย์สมบัติอันเป็นของสาธารณะ เมื่อได้มาเก็บไว้ไม่มีประโยชน์แก่ตัวเองและผู้อื่น คนได้...ได้มาแล้วก็เก็บไว้ คนหาไม่ได้ก็จนลงๆ มันจะเสมอกันได้อย่างไร คนจนมากกว่าคนมีนี่ เมื่อคนจนรวมหัวกันคิดแย่งเอาได้แล้ว คนมีจะอยู่ได้อย่างไร

พระพุทธเจ้าสอนให้มีเมตตาแก่กันและกัน มีอันใดแบ่งปันกันกินกันใช้ จะได้ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน มีความปรองดองสามัคคีกันเหมือนกับพี่น้องกัน