วันนี้ฉันยังคงตื่นสายเหมือนทุกวัน  สำหรับฉันแล้วการตื่นเช้าเป็นอะไรที่ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจอย่างมาก ฉันเกลียดยาวเช้าที่ต้องตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ยังง่วงงัวเงียอยู่  ฉันเกลียดที่ต้องพบเจอกับภาพผู้คนที่รีบร้อนเบียดเสียดยื้อแย่งกันในเมืองกรุงเทพแห่งนี้ ฉันมักจะมองเห็นพวกเขาเหล่านั้นเหมือนกับฝูงของซอมบี้ในซี่รี่  เอเอมซี  ที่กำลังพยายามแย่งกันรุมทึ้งมนุษย์โชคร้ายที่บังเอิญได้ผ่านหน้าพวกมัน ไม่เหมือนกับตอนกลางคืน  ทั้งอากาศเย็นสบาย  ผู้คนไม่รีบร้อน  ไม่ต้องเห็นภาพที่น่าขยะแขยงที่เกิดขากการแก่งแย่งแข่งขันกัน
ถึงฉันจะตื่นแล้วแต่ก็ยังกลิ้งตัวไปมาและพยายามข่มตาให้หลับอีกครั้ง  ฉันยังไม่อยากที่จะลุกออกจากที่นอนตอนนี้ยังไม่อยากออกไปเจอกับโลกภายนอกที่แสนจะน่ากลัวนั่น  เสียงเตือนจากโทรศัพท์มือถือฝาครอบสีแดงสะท้อนแสงของฉันดังขึ้น เป็นสัญญาณจากแอปปริเคชั่นแชทที่มีสัญลักษณ์สีเขียว  ฉันกลิ้งตัวไปที่ขอบเตียงของที่นอนเพื่อหยิบโทรศัพท์มาดู  เป็นข้อความรูปภาพตัวการ์ตูนน่ารักพร้อมถ้อยคำทักทาย
"อรุณสวัส”  ข้อความจากคนคนเดิมกำลังปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง  เขาคงจ้องดูหน้าจออยู่แน่ๆพอเห็นว่าฉันได้อ่านข้อความแล้ว  จากนั้นก็รีบส่งข้อความต่อไปมาทันที
"วันนี้ตื่นเช้านะ"  ฉันตอบข้อความกลับ  
"ยังไม่ตื่น"
"งั้นเดี๋ยวไปรับนะ"
"ไอ้บ้า บอกว่ายังไม่ตื่นไง"
"งั้นเดี๋ยวไปปลุกถึงที่นอน"
"ไม่ต้องเลยย่ะ"
"เดทกันนะ"
"ไม่ได้วันนี้มีสอบ พรุ่งนี้แทนได้มะ"
"เช รักนะ สอบให้ได้ล่ะ ว่าแต่คณะนี้มีสอบด้วยเหรอ"
"มีสิ อังกฤษน่ะ ดรอบไว้ตั้งแต่ สองปีก่อน"
"อ้อ พยายามเข้าล่ะเป็นกำลังใจให้นะ"  และปิดท้ายด้วยสติกเกอร์ตัวการ์ตูนทำท่าโบกมือลาน้ำตาไหลนอง  ไอ้บ้านี่ส่งข้อความมาหาได้ทุกวัน  เช้ากลางวันเย็นก่อนนอน  อย่างกับเป็นนาฬิกาปลุกตั้งเตือนไม่ให้ลืมกินยาอย่างไรอย่างนั้นเลย  ฉันจ้องมองโทรศัพท์แล้วยิ้มให้กับความเสมอต้นเสมอปลายของบอล  ตลอดสามปีที่เราคบกันมาเขายังคงเป็นเหมือนเดิม  ทุกๆเช้าถ้าไม่โทรมาก็ต้องมีข้อความมาทักทายอรุณสวัส  ถึงฉันจะไม่อยากจะตื่นก็เถอะ ทุกเที่ยงก็ต้องมี หิวรึยัง อิ่มรึยัง ตอนเย็นก็ เป็นห่วงนะ เดินทางระวังด้วย และกู๊ดไนท์กันทุกคืนก่อนนอน  จนบางทีฉันก็คิดเหมือนกันนะว่าทำไมเขาถึงทนผู้หญิงอย่างฉันได้  เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นเป็นสัญญาณเตือน  ฉันจำใจลุกจากที่นอนถึงแม้จะอยากนอนต่อก็ตาม แต่วันนี้มีสอบไม่ไปไม่ได้  ถึงจะตายก็ต้องกระกระสนไปให้ถึงที่หมายให้ได้  นี่เป็นตัวสุดท้ายแล้ว  ฉันต้องผ่านให้ได้ เพราะไหนจะต้องทำทีสิสอีก ไม่อยากเอาสมองมาคิดเรื่องสอบ หรือท่องจำตาราหรอก  ฉันลากสังขารจัดการตัวเองอาบน้ำแต่งตัว  และไม่ลืมที่จะหยิบวิกผมสีดำครอบลงบนศีรษะของฉันด้วย ถ้าขืนอาจารย์เห็นเส้นผมสีแดงของฉันคงถูกไล่ออกจากสนามสอบก่อนได้เข้าห้องสอบแน่ๆ ที่ชั้นล่าง โทรทัศน์ถูกเปิดอยู่ เป็นช่องที่ฉายหนังการ์ตูนทั้งวันทั้งคืน คงไม่พ้นไอ้ฝนแน่ๆเลยที่ตื่นเช้าขนาดนี้เพื่อมาดูการ์ตูน ไอ้ฝนโผล่หัวขึ้นมาจากโซฟา เหมือนมันจะได้ยินเสียงฉันลงมา