ไม่รู้ว่าเเท๊กถูกห้องไหม กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของเรา เรามีเรื่องอัดอั้นตันใจจะมาเล่าให้ฟัง
เราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ เรารู้สึกว่าเราด้อยกว่าพี่ชายไปส้ะทุกอย่าง
ตั้งเเต่เราจำความได้ เราเเทบไม่เคยได้อะไรจากพ่อกับเเม่เลย นอกจากเงินเดือนล้ะไม่กี่บาท
ที่พ่อกับเเม่ส่งมาให้ยายเพื่อใช้ดูเเลเรา ทั้งค่าขนม ค่ารถ ค่าเรียน ทุกอย่างรวมอยู่ในเงินไม่ถึงสามพันบาทนั้น
เราถูกส่งให้มาอยู่กับยายตั้งเเต่ เกิดได้เเค่ 1 เดือน เราได้เงินไป ร.ร. วันล้ะ15บาท เราไม่เคยมีของเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ
ส่วนพี่เรา อยู่กับพ่อเเม่ อยากได้อะไรได้ทุกอย่าง พี่เรามีของเล่นราคาเเพงเยอะเเยะพี่เราได้เงินไป ร.ร. วันล้ะเกือบ 100 บาท
พี่เราเรียน ร.ร. เอกชน เราเรียนร.ร. รัฐ เราเป็นเด็กผู้หญิงเเต่เราไม่เคยได้ใส่กระโปรงสวยๆเเต่งตัวสวยๆเหมือนเด็กคนอื่นได้ใส่ก็เเต่กระโปรงนักเรียนที่พี่ข้างบ้านเค้าให้มา พอโตมาอีกหน่อย พี่เราขึ้นม.ต้น เเม่ก็ส่งพี่ไปเรียน ร.ร.เอกชนชื่อดังของจังหวัด เราเห็นเเบบนั้นเราก็หวังลึกๆว่าเมื่อเราเรียนจบเราก็อยากจะเรียนต่อโรงเรียนเเบบนั้นบ้าง เเต่ พอเราขึ้นม.ต้น พ่อกับเเม่ บอกว่าให้เราเรียนที่เดิมจะย้ายทำไมที่เดิมก็ดีอยู่เเล้ว ที่เดิมก็โรงเรียนวัดเเถวบ้านนั้นเเหละ อ่อเราจะได้เจอพ่อเเม่เเค่เดือนล้ะครั้ง บางเดือนไม่เจอเรย เราเคยร้องไห้ตามพ่อกับเเม่ขอไปอยู่ด้วย เเต่ก็ไม่ได้ไป พ่อเเม่ตามใจพี่เรามากขออะไรก็ได้หมด โทรศัพท์มือถือราคาหลายพันบาทก็ซื้อให้ พี่เราโดดเรียนเค้าก็ไม่เคยว่า เเต่กับเรา เราเรียนดีได้ทุนจากโรงเรียน ได้ใบประกาศ เเต่พ่อเเม่กลับไม่เคยให้ความสำคัญกับสิ่งที่เราทำได้เรย ไม่เคยเเม้เเต่จะปริปากชมว่า ทำดีเเร้ว ไม่เคยให้กำลังใจ เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจอะไรเราก็จะเเอบร้องไห้คนเดียวตลอดเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ จนตอนนี้เรากำลังจะเรียนจบ ยังไม่มีใครเห็นความสำคัญของมันเรยนอกจากยายเเก่ๆที่เลี้ยงเรามา คนอื่นดีเเต่พูดให้เราเสียใจ พูดให้เราเจ็บ พูดให้เรากดดัน มีเเต่คำกระเเทกเเดกดัน จนเราไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟัง เพราะคำพูดคนพูดกันไปต่างๆนาๆ ว่าเราทำเรื่องอย่างว่าเเรกเกรดมั้ง ขายโน่นทำนี้มั้ง บางครั้งที่ได้ยินคนพูดถึงเราในทางลบๆ มันเจ็บจนจุกเรยเเหละเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับบ้านมาร้องไห้คนเดียว มีใครเคยเจอเเบบเราบ้างไหม เเล้วทำยังไง ถึงตัดเรื่องเเบบนี้ออกไปจากชีวิตเรา เคยพยายามไม่คิดน้ะเเต่ก็มีคนมาพูดให้คิด
เราไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรเเละนี้เป็นกระทู้เเรกของเราด้วย เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังจิงๆ
เราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ เรารู้สึกว่าเราด้อยกว่าพี่ชายไปส้ะทุกอย่าง
ตั้งเเต่เราจำความได้ เราเเทบไม่เคยได้อะไรจากพ่อกับเเม่เลย นอกจากเงินเดือนล้ะไม่กี่บาท
ที่พ่อกับเเม่ส่งมาให้ยายเพื่อใช้ดูเเลเรา ทั้งค่าขนม ค่ารถ ค่าเรียน ทุกอย่างรวมอยู่ในเงินไม่ถึงสามพันบาทนั้น
เราถูกส่งให้มาอยู่กับยายตั้งเเต่ เกิดได้เเค่ 1 เดือน เราได้เงินไป ร.ร. วันล้ะ15บาท เราไม่เคยมีของเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ
ส่วนพี่เรา อยู่กับพ่อเเม่ อยากได้อะไรได้ทุกอย่าง พี่เรามีของเล่นราคาเเพงเยอะเเยะพี่เราได้เงินไป ร.ร. วันล้ะเกือบ 100 บาท
พี่เราเรียน ร.ร. เอกชน เราเรียนร.ร. รัฐ เราเป็นเด็กผู้หญิงเเต่เราไม่เคยได้ใส่กระโปรงสวยๆเเต่งตัวสวยๆเหมือนเด็กคนอื่นได้ใส่ก็เเต่กระโปรงนักเรียนที่พี่ข้างบ้านเค้าให้มา พอโตมาอีกหน่อย พี่เราขึ้นม.ต้น เเม่ก็ส่งพี่ไปเรียน ร.ร.เอกชนชื่อดังของจังหวัด เราเห็นเเบบนั้นเราก็หวังลึกๆว่าเมื่อเราเรียนจบเราก็อยากจะเรียนต่อโรงเรียนเเบบนั้นบ้าง เเต่ พอเราขึ้นม.ต้น พ่อกับเเม่ บอกว่าให้เราเรียนที่เดิมจะย้ายทำไมที่เดิมก็ดีอยู่เเล้ว ที่เดิมก็โรงเรียนวัดเเถวบ้านนั้นเเหละ อ่อเราจะได้เจอพ่อเเม่เเค่เดือนล้ะครั้ง บางเดือนไม่เจอเรย เราเคยร้องไห้ตามพ่อกับเเม่ขอไปอยู่ด้วย เเต่ก็ไม่ได้ไป พ่อเเม่ตามใจพี่เรามากขออะไรก็ได้หมด โทรศัพท์มือถือราคาหลายพันบาทก็ซื้อให้ พี่เราโดดเรียนเค้าก็ไม่เคยว่า เเต่กับเรา เราเรียนดีได้ทุนจากโรงเรียน ได้ใบประกาศ เเต่พ่อเเม่กลับไม่เคยให้ความสำคัญกับสิ่งที่เราทำได้เรย ไม่เคยเเม้เเต่จะปริปากชมว่า ทำดีเเร้ว ไม่เคยให้กำลังใจ เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจอะไรเราก็จะเเอบร้องไห้คนเดียวตลอดเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ จนตอนนี้เรากำลังจะเรียนจบ ยังไม่มีใครเห็นความสำคัญของมันเรยนอกจากยายเเก่ๆที่เลี้ยงเรามา คนอื่นดีเเต่พูดให้เราเสียใจ พูดให้เราเจ็บ พูดให้เรากดดัน มีเเต่คำกระเเทกเเดกดัน จนเราไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟัง เพราะคำพูดคนพูดกันไปต่างๆนาๆ ว่าเราทำเรื่องอย่างว่าเเรกเกรดมั้ง ขายโน่นทำนี้มั้ง บางครั้งที่ได้ยินคนพูดถึงเราในทางลบๆ มันเจ็บจนจุกเรยเเหละเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับบ้านมาร้องไห้คนเดียว มีใครเคยเจอเเบบเราบ้างไหม เเล้วทำยังไง ถึงตัดเรื่องเเบบนี้ออกไปจากชีวิตเรา เคยพยายามไม่คิดน้ะเเต่ก็มีคนมาพูดให้คิด