อาจจะงงหน่อยนะคะ ตอนเเรกเราเป็นเด็กต่างจังหวัดพ่อกับเเม่เอาเข้ามาเรียนที่กรุงเทพตอนม.1 ตอนเเรกก็คิดว่าดี เปิดประสบการณ์ด้วย เคยร้องไห้อยากกลับไปเรียนที่ต่างจังหวัดพ่อกับเเม่ไม่ให้ไปบอกว่าจบม.1ค่อยย้าย ตอนนั้นมีเเรงฮึดให้เรียนได้เกรดดีๆมาก เผื่อเขาเห็นเกรดเราดีอาจจะรับ เเต่พอจบม.1 ปุ๊บ พอถามว่าจะทำเรื่องย้ายให้เรามั้ย พ่อบอกว่าใครพูด ใครจะทำช่วงนั้นร้องไห้หนักมาก เราเชื่อใจพ่อเเม่เเต่ตอนนี้เริ่มไม่คาดหวังอะไรเเล้ว รร.ที่จะย้ายเค้าบอกให้เอาใบเกรดมาให้ดูด้วย ตอนเเรกพ่อไม่ให้เเม่ส่งมาถึงขั้นนอนเเยกห้อง เเม่ก็ส่งมาให้เราจนได้ พอถึงวันนั้นวันที่เราเอาใบเกรดให้ครูเค้าดู ครูเค้าบอกว่าจบม.3ค่อยมาเรียนก็ได้ เกรดต้องปรับปรุงอีกหน่อย(เราได้3.78 ตอนเกรดออกถึงกับกรี๊ด) เราก็เข้าใจนะตรงที่ครูบอกให้ไปปรับปรุง เราก็กลับมาเรียนที่กรุงเทพเหมือนเดิม มีวันนึงเพื่อนรร.เก่าทักมา เพื่อนมันอยู่รร.ที่เราจะไปย้าย มันถามว่าทำไมย้ายไม่ได้วะ มีเด็กใหม่มาจากกรุงเทพด้วยเค้ายังย้ายได้เลย ตอนนั้นคือเเบบพ่อกับเเม่กุไปเตี๊ยมอะไรกับครูเค้า เเต่ตอนนี้พอเรียนมาเรื่อยๆก็เห็นว่าเด็กในกรุงเทพมีโอกาสในหลายๆด้าน เช่น open houseในมหาลัยต่างๆครูเค้าก็จัดรถไปให้ ไหนจะติวข้อสอบซึ่งมันก็มีมากกว่ารร.ที่เราจะย้าย เเต่เราอยู่ที่ตจว.เราสบายใจ เรารู้สึกโอเคกับชีวิตที่นั่นมาก ชีวิตที่กรุงเทพสะดวก สะบายก็จริงเเต่เราไม่โอเคหลายๆอย่างที่นี่ บางครั้งกับมานอนบนเตียงก็ยังนึกว่าเราเลือกมาที่นี้ดีเเล้วจริงดิ นอนร้องไห้เครียดกับอะไรหลายๆอย่าง คืออยากให้ช่วยคิดหน่อยค่ะว่าเลือกอนาคตกับสิ่งที่เราสบายใจที่สุดดีคะ