สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องทุกข์ใจมาโดยตลอด ตั้งแต่เกิดมา ขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องทั้งหมดที่เล่าเป็นเรื่องจริงค่ะ เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำอย่างไรในชีวิตต่อไปดีคะ บางทีก็ท้อและเบื่อโลกมากๆ อยากตายไปจากโลกเลยด้วยซ้ำ
เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะเกิดมาในครอบครัว(ทางฝ่ายแม่)ที่พอมีฐานะค่ะ ไม่ลำบาก แต่ที่บ้านจะทำตัวเรียบง่าย ติดดิน เหมือนคนทั่วไป ซึ่งเราเห็นด้วยกับการกระทำนี้ค่ะ เราเป็นคนไม่ติดหรู ทำตัวเรียบง่ายที่สุด สิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่เราคิดว่าตัวเราโชคดีที่สุด แต่บางทีวัตถุหรือเงินไม่สามารถเป็นคำตอบของความสุขทางจิตใจได้ค่ะ
ตั้งแต่โตมาครอบครัวเราก็แตกแยกตั้งแต่เราเกิดมาได้ 3-4เดือนเลยค่ะ พ่อและแม่ทะเลาะกันเป็นประจำ พ่อก็มีภรรยาน้อยมาโดยตลอด เอาเงินทองไปทุ่มให้กับภรรยาน้อยหลายๆคนจนเกือบหมดตัว แต่แปลกที่ว่าไม่หย่ากันสักทีนะ ทั้งๆที่แยกกันอยู่กันคนละบ้านแล้ว เรื่องราวชีวิตพ่อแม่ของเราที่เจอมันหนักเอาการและมีเรื่องเหลือเชื่อตลอดค่ะ แต่ขอสรุปไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน
ตลอดเวลาตั้งแต่เราเกิดมานี้เรารู้สึกว่าพ่อไม่ได้รักเราเลย เขาหวังผลประโยชน์จากเราล้วนๆ แม้ค่าเทอมยังไม่เคยออกให้ เรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างโยนไปที่ฝ่ายแม่เสมอ ขนาดค่าอุปกรณ์การเรียนพันสองพัน พ่อยังไม่คิดจะช่วยออกเลยค่ะ ทั้งๆที่พ่อก็มีเงินเดือนสูงอยู่ ส่วนแม่รักเรามาก ดูแลทะนุถนอมอย่างดี เราสนิทกับแม่มากถึงมากที่สุด เราก็ยังดีใจที่มีแม่อยู่เคียงข้างเราเสมอ แต่ในบางครั้งเราก็รู้สึกว่าแม่ก็หวังผลประโยชน์จากเราเหมือนกัน อีกอย่างคือแม่ไม่ได้อยากมีลูกตั้งแต่แรก พ่อเป็นคนอยากมีต่างหากค่ะ เราก็ยิ่งรู้สึกว่าเราไม่ใช่ที่ต้องการของแม่ตั้งแต่แรก แต่โชคดีที่ว่าแม่เป็นคนรับผิดชอบมากๆเลยทำหน้าที่แม่ที่ดีมาก
มาที่เรื่องเพื่อนค่ะ อันนี้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเรา ตั้งแต่เล็กเราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ แม้แต่เพื่อนข้างบ้านยังไม่มีเลย เราเป็นคนที่ทำดีให้เพื่อนและจริงใจเต็มร้อยกับเพื่อนมาตลอด ตอนเด็กๆเพื่อนมักจะชอบกลั่นแกล้งเราเสมอ ทำร้ายเรา ขโมยของเราไปบ้าง ใส่ร้ายเราให้เพื่อนรอบตัวฟังบ้าง หมั่นไส้เราโดยไม่มีสาเหตุ เจอมาเยอะมากค่ะ ทั้งๆที่เราอยู่เฉยๆ ได้แต่แอบวิ่งไปร้องไห้ ก็มีแม่นี่ล่ะค่ะ ที่ให้กำลังใจเราตลอด
พอโตมาหน่อย เจอเพื่อนมัธยม เพื่อนก็คล้ายๆเพื่อนสมัยประถมอีก คือไม่จริงใจเป็นอันดับแรก เราได้ไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่มีเพียง 3 คน พวกเธอคุยดีกับเรา ให้กำลังใจเราตลอด ดูเป็นห่วงเป็นใยมากๆ จนเราไว้วางใจ แต่พวกเธอไม่เคยไว้วางใจเราเลยค่ะ มีแต่คนfakeใส่เราทั้งนั้น บางทีเขาแอบไปเที่ยวกัน ก็ไม่คิดจะชวนเรา และจะมีเพื่อนคนนึงในกลุ่ม พูดให้หัวหน้ากลุ่มเกลียดและหมั่นไส้เราตลอด แต่เพื่อนคนนี้คงไม่รู้ว่าเราจะรู้เรื่องนี้นะ เวลาเดินด้วยกันเป็นกลุ่ม ไปไหนมาไหน บางทีพวกเธอก็ไม่เคยรอเราเลย ไปไหนก็ไม่บอกเรา ทิ้งให้เราเดินตามต้อยๆ ด้วยความที่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง พอพูดมากก็ดูน่ารำคาญ จะเล่นมุกอะไรก็ดูแย่ไปซะหมด พอเราหายไปจากกลุ่ม เพราะเราคิดว่าตัวเราเป็นส่วนเกินในกลุ่ม พวกเธอก็จะหาว่าเราเป็นบ้า ทำตัวงี่เง่า และคิดอะไรแปลกๆ พวกเธอก็จะไม่พูดด้วยและไม่สนใจเลย แต่จะรู้หรือไม่ว่าเราน้อยใจมากที่พวกเธอกระทำกับเราแบบนี้มาโดยตลอด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในห้อง ถ้าไม่มาปรึกษาเรื่องงานหรือการบ้าน ก็จะไม่สนใจเรา เห็นเราเป็นคนภายนอกตลอด เรียกได้ว่ามีแต่คนหวังเอาผลประโยชน์จากเรา ไม่มีใครจริงใจหรืออยากเป็นเพื่อนจริงๆกับเราเสียที
ส่วนเรื่องแฟน ขอบอกก่อนนะคะ เราเป็นคนไม่สวยค่ะ ทั้งหน้าตาและรูปร่าง ไม่ใช่สเป็คใครเลย คนมาจีบก็เรียกได้ว่าแทบไม่มีเลย เพื่อนผู้ชายเราก็น้อยนิด นานๆจะหลงมาสักคน เวลาเราคุยกับใครเราก็เจอแต่ผู้ชายพร่ำเพ้อถึงผู้หญิงที่เขารัก และมองเราเป็นตัวสำรองตลอด หรือเป็นแค่คนคุยเล่นแก้เหงา พอเจอตัวจริงก็ไป ไม่เคยมีใครมารักมาชอบแบบจริงๆสักที เราได้แต่แอบชอบเขา และผิดหวังตลอด เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาชอบเรา
ตอนนี้เราก็เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ค่ะ เพื่อนก็น้อยเช่นเดิมมีแค่ 3-4 คน แถมเพื่อนในกลุ่มก็มีแต่เพื่อนกินทั้งนั้น หลอกเรากินนู่นกินนี่ ให้เราทำการบ้านให้เขาลอกบ้าง ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียน พวกเธอไม่เคยนึกถึงเราเลย แต่ต่างกับเพื่อนมัธยมตรงที่ เวลาเดินด้วยกันเขาไม่ทิ้งเราค่ะ
บางทีเรื่องที่เราเจอมาตั้งแต่เล็ก มันทำให้โลกสวยๆของเราเป็นโลกที่เลวร้ายไปทุกที เจอคนหลากหลายรูปแบบมากขึ้น มันทำให้เราขาดความมั่นใจ หวาดระแวง ไม่ไว้ใจใครอีกต่อไป กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายไปเลยค่ะ เพราะเจอแต่คนไม่จริงใจอยู่รอบตัว เราก็ไม่รู้จะไว้ใจใครหรือทุ่มเทให้ใครได้แบบเดิมอีกแล้ว เรายอมรับค่ะบางทีเราก็น้อยใจมาก ว่าเกิดมาไม่มีใครรักเราจริงๆบ้างเลยหรอ มีแต่คนหวังพึ่งและผลประโยชน์จากเรา บางทีเราก็เข้าใจค่ะว่าเราอาจเกิดมาเพื่อให้ แต่เราก็อยากได้ผลตอบรับดีๆกลับมาบ้าง เราได้แต่แอบน้อยใจ ไม่เคยเล่าหรือปรึกษาใครเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เรามักจะทำเหมือนชีวิตมีความสุข เพราะเกรงใจคนอื่นหากต้องมาฟังเรื่องไร้สาระของเรา ยิ่งเพื่อนเรานี่ไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวของเราสักคนเลยค่ะ
ตอนนี้เราก็วางแผนอนาคตไว้ว่า จะเรียนให้จบ แต่ลึกๆในใจก็อยากซิ่วไปเรียนทางการแพทย์ค่ะ เพราะเห็นว่างานมั่นคงและได้ช่วยเหลือคน ปัญหาคือสอบเข้ายากเหลือเกิน แต่จะพยายาม เราคิดว่าถ้าเราตั้งใจทำให้เต็มที่และประสบความสำเร็จจริง เราคงจะไปทุ่มชีวิตให้กับการงานค่ะ และส่งเงินเดือนเลี้ยงพ่อแม่ค่ะ แม้พ่อจะทำให้เราเจ็บช้ำมามาก แต่เราก็ไม่ถือโทษค่ะ เราคิดว่าคงเป็นกรรมเก่าของเรา ที่ทุกข์ใจที่สุดคือเรื่องเพื่อนล้วนๆค่ะ
ขอบคุณชาวพันทิปที่อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายนี้นะคะ ทุกท่านมีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ หรือมีใครเจอเรื่องร้ายๆแบบเราบ้างไหม มาเล่ากันได้นะ เราเป็นเพื่อนร่วมโลกกัน เอาเป็นว่าตอนนี้เราจะพยายามสู้กับโลกที่โหดร้ายต่อไปนะคะ
เหมือนโดนคนรอบข้างทำร้ายจิตใจมาโดยตลอด หรือว่าโลกจะให้เราเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวคะ
เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะเกิดมาในครอบครัว(ทางฝ่ายแม่)ที่พอมีฐานะค่ะ ไม่ลำบาก แต่ที่บ้านจะทำตัวเรียบง่าย ติดดิน เหมือนคนทั่วไป ซึ่งเราเห็นด้วยกับการกระทำนี้ค่ะ เราเป็นคนไม่ติดหรู ทำตัวเรียบง่ายที่สุด สิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่เราคิดว่าตัวเราโชคดีที่สุด แต่บางทีวัตถุหรือเงินไม่สามารถเป็นคำตอบของความสุขทางจิตใจได้ค่ะ
ตั้งแต่โตมาครอบครัวเราก็แตกแยกตั้งแต่เราเกิดมาได้ 3-4เดือนเลยค่ะ พ่อและแม่ทะเลาะกันเป็นประจำ พ่อก็มีภรรยาน้อยมาโดยตลอด เอาเงินทองไปทุ่มให้กับภรรยาน้อยหลายๆคนจนเกือบหมดตัว แต่แปลกที่ว่าไม่หย่ากันสักทีนะ ทั้งๆที่แยกกันอยู่กันคนละบ้านแล้ว เรื่องราวชีวิตพ่อแม่ของเราที่เจอมันหนักเอาการและมีเรื่องเหลือเชื่อตลอดค่ะ แต่ขอสรุปไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน
ตลอดเวลาตั้งแต่เราเกิดมานี้เรารู้สึกว่าพ่อไม่ได้รักเราเลย เขาหวังผลประโยชน์จากเราล้วนๆ แม้ค่าเทอมยังไม่เคยออกให้ เรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างโยนไปที่ฝ่ายแม่เสมอ ขนาดค่าอุปกรณ์การเรียนพันสองพัน พ่อยังไม่คิดจะช่วยออกเลยค่ะ ทั้งๆที่พ่อก็มีเงินเดือนสูงอยู่ ส่วนแม่รักเรามาก ดูแลทะนุถนอมอย่างดี เราสนิทกับแม่มากถึงมากที่สุด เราก็ยังดีใจที่มีแม่อยู่เคียงข้างเราเสมอ แต่ในบางครั้งเราก็รู้สึกว่าแม่ก็หวังผลประโยชน์จากเราเหมือนกัน อีกอย่างคือแม่ไม่ได้อยากมีลูกตั้งแต่แรก พ่อเป็นคนอยากมีต่างหากค่ะ เราก็ยิ่งรู้สึกว่าเราไม่ใช่ที่ต้องการของแม่ตั้งแต่แรก แต่โชคดีที่ว่าแม่เป็นคนรับผิดชอบมากๆเลยทำหน้าที่แม่ที่ดีมาก
มาที่เรื่องเพื่อนค่ะ อันนี้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเรา ตั้งแต่เล็กเราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ แม้แต่เพื่อนข้างบ้านยังไม่มีเลย เราเป็นคนที่ทำดีให้เพื่อนและจริงใจเต็มร้อยกับเพื่อนมาตลอด ตอนเด็กๆเพื่อนมักจะชอบกลั่นแกล้งเราเสมอ ทำร้ายเรา ขโมยของเราไปบ้าง ใส่ร้ายเราให้เพื่อนรอบตัวฟังบ้าง หมั่นไส้เราโดยไม่มีสาเหตุ เจอมาเยอะมากค่ะ ทั้งๆที่เราอยู่เฉยๆ ได้แต่แอบวิ่งไปร้องไห้ ก็มีแม่นี่ล่ะค่ะ ที่ให้กำลังใจเราตลอด
พอโตมาหน่อย เจอเพื่อนมัธยม เพื่อนก็คล้ายๆเพื่อนสมัยประถมอีก คือไม่จริงใจเป็นอันดับแรก เราได้ไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่มีเพียง 3 คน พวกเธอคุยดีกับเรา ให้กำลังใจเราตลอด ดูเป็นห่วงเป็นใยมากๆ จนเราไว้วางใจ แต่พวกเธอไม่เคยไว้วางใจเราเลยค่ะ มีแต่คนfakeใส่เราทั้งนั้น บางทีเขาแอบไปเที่ยวกัน ก็ไม่คิดจะชวนเรา และจะมีเพื่อนคนนึงในกลุ่ม พูดให้หัวหน้ากลุ่มเกลียดและหมั่นไส้เราตลอด แต่เพื่อนคนนี้คงไม่รู้ว่าเราจะรู้เรื่องนี้นะ เวลาเดินด้วยกันเป็นกลุ่ม ไปไหนมาไหน บางทีพวกเธอก็ไม่เคยรอเราเลย ไปไหนก็ไม่บอกเรา ทิ้งให้เราเดินตามต้อยๆ ด้วยความที่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง พอพูดมากก็ดูน่ารำคาญ จะเล่นมุกอะไรก็ดูแย่ไปซะหมด พอเราหายไปจากกลุ่ม เพราะเราคิดว่าตัวเราเป็นส่วนเกินในกลุ่ม พวกเธอก็จะหาว่าเราเป็นบ้า ทำตัวงี่เง่า และคิดอะไรแปลกๆ พวกเธอก็จะไม่พูดด้วยและไม่สนใจเลย แต่จะรู้หรือไม่ว่าเราน้อยใจมากที่พวกเธอกระทำกับเราแบบนี้มาโดยตลอด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในห้อง ถ้าไม่มาปรึกษาเรื่องงานหรือการบ้าน ก็จะไม่สนใจเรา เห็นเราเป็นคนภายนอกตลอด เรียกได้ว่ามีแต่คนหวังเอาผลประโยชน์จากเรา ไม่มีใครจริงใจหรืออยากเป็นเพื่อนจริงๆกับเราเสียที
ส่วนเรื่องแฟน ขอบอกก่อนนะคะ เราเป็นคนไม่สวยค่ะ ทั้งหน้าตาและรูปร่าง ไม่ใช่สเป็คใครเลย คนมาจีบก็เรียกได้ว่าแทบไม่มีเลย เพื่อนผู้ชายเราก็น้อยนิด นานๆจะหลงมาสักคน เวลาเราคุยกับใครเราก็เจอแต่ผู้ชายพร่ำเพ้อถึงผู้หญิงที่เขารัก และมองเราเป็นตัวสำรองตลอด หรือเป็นแค่คนคุยเล่นแก้เหงา พอเจอตัวจริงก็ไป ไม่เคยมีใครมารักมาชอบแบบจริงๆสักที เราได้แต่แอบชอบเขา และผิดหวังตลอด เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาชอบเรา
ตอนนี้เราก็เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ค่ะ เพื่อนก็น้อยเช่นเดิมมีแค่ 3-4 คน แถมเพื่อนในกลุ่มก็มีแต่เพื่อนกินทั้งนั้น หลอกเรากินนู่นกินนี่ ให้เราทำการบ้านให้เขาลอกบ้าง ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียน พวกเธอไม่เคยนึกถึงเราเลย แต่ต่างกับเพื่อนมัธยมตรงที่ เวลาเดินด้วยกันเขาไม่ทิ้งเราค่ะ
บางทีเรื่องที่เราเจอมาตั้งแต่เล็ก มันทำให้โลกสวยๆของเราเป็นโลกที่เลวร้ายไปทุกที เจอคนหลากหลายรูปแบบมากขึ้น มันทำให้เราขาดความมั่นใจ หวาดระแวง ไม่ไว้ใจใครอีกต่อไป กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายไปเลยค่ะ เพราะเจอแต่คนไม่จริงใจอยู่รอบตัว เราก็ไม่รู้จะไว้ใจใครหรือทุ่มเทให้ใครได้แบบเดิมอีกแล้ว เรายอมรับค่ะบางทีเราก็น้อยใจมาก ว่าเกิดมาไม่มีใครรักเราจริงๆบ้างเลยหรอ มีแต่คนหวังพึ่งและผลประโยชน์จากเรา บางทีเราก็เข้าใจค่ะว่าเราอาจเกิดมาเพื่อให้ แต่เราก็อยากได้ผลตอบรับดีๆกลับมาบ้าง เราได้แต่แอบน้อยใจ ไม่เคยเล่าหรือปรึกษาใครเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เรามักจะทำเหมือนชีวิตมีความสุข เพราะเกรงใจคนอื่นหากต้องมาฟังเรื่องไร้สาระของเรา ยิ่งเพื่อนเรานี่ไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวของเราสักคนเลยค่ะ
ตอนนี้เราก็วางแผนอนาคตไว้ว่า จะเรียนให้จบ แต่ลึกๆในใจก็อยากซิ่วไปเรียนทางการแพทย์ค่ะ เพราะเห็นว่างานมั่นคงและได้ช่วยเหลือคน ปัญหาคือสอบเข้ายากเหลือเกิน แต่จะพยายาม เราคิดว่าถ้าเราตั้งใจทำให้เต็มที่และประสบความสำเร็จจริง เราคงจะไปทุ่มชีวิตให้กับการงานค่ะ และส่งเงินเดือนเลี้ยงพ่อแม่ค่ะ แม้พ่อจะทำให้เราเจ็บช้ำมามาก แต่เราก็ไม่ถือโทษค่ะ เราคิดว่าคงเป็นกรรมเก่าของเรา ที่ทุกข์ใจที่สุดคือเรื่องเพื่อนล้วนๆค่ะ
ขอบคุณชาวพันทิปที่อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายนี้นะคะ ทุกท่านมีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ หรือมีใครเจอเรื่องร้ายๆแบบเราบ้างไหม มาเล่ากันได้นะ เราเป็นเพื่อนร่วมโลกกัน เอาเป็นว่าตอนนี้เราจะพยายามสู้กับโลกที่โหดร้ายต่อไปนะคะ