สวัสดีค่ะ วันนี้คืออยากจะมาเล่าคือจุดเริ่มต้นสมัยมัธยมเรามีเพื่อนเป็นกลุ่มที่ดีมากค่ะ
พอมาวันนึงขึ้นมหาลัยมากับได้เริ่มอยู่คนเดียว มันโครตไม่ชินเลยค่ะสำหรับคนเคยมีเพื่อนกลุ่มที่ดีมากๆพอขึ้นมหาลัยรู้สึกไม่มีใคร
จริงใจต่อกันเลย เริ่มแรกตอนไปอยู่ใหม่ปี1
เทอมแรกได้รูมเมจมาก็คิดว่าจะดีสุดท้าย
ก็ต้องแตกหักเพราะการไม่จริงใจต่อกัน
เลยต้องอยู่คนเดียวไป พออยู่ห้องเรียน
ในคลาสสอน..ก็เริ่มรู้สึกว่าเพื่อนเขามีกลุ่ม
เป็นก้อนกันไปหมด.. เหลือแต่เราที่ไม่มีเพื่อน
พอเข้าหาเพื่อนใหม่ เริ่มแรกเหมือนดูจะไปแบบคุยกันได้ พอสักพักนิสัยเขาเริ่มเอาแต่ใจ
ก็เลยแยกตัวออกห่าง จนถึงตอนนี้เราก็อยู่คนเดียวไปแบบเหงาๆ พอทำงานกลุ่มไอ่เราก็หาเพื่อนทำงานกลุ่มกับพบว่าเห็นแก่ตัวขึ้นไปอีก
เราเฟลมากกับความรู้สึกแบบนี้ เขาควรทำตัวยังไงรู้สึกยังไงดีคะ.. บางทีรู้สึกว่าพอขึ้น
มหาลัยมันก็คงไม่ตอบโจทย์สำหรับสังคมๆ
หนึ่งที่เห็นแก่ตัว เวลาพูด เวลาเข้าหากัน
มีแต่ความเห็นแก่ตัวและอึดอัดไปหมด
บางทีก็ท้อนะคะ ว่าสังคมมันไม่ได้ดีขนาดนั้น
แต่ทำไงได้เราต้องสู้ต่อไป
{ใครเป็นแบบเราบ้างลองเล่าให้ฟังหน่อย
หรือใครมีวิธีอื่นช่วยคอมเม้นท์กันหน่อยคะ}