“เรียงเบอร์ครับ เรียงเบอร์” หนุ่มน้อยคนนั้นตะโกนร้องขายเรียงเบอร์อยู่กลางถนน ที่ยิ่งร้อนเมื่อถูกสุมด้วยควันจากท่อไอเสียรถนับร้อยนับพันคนที่ขับผ่านและเคลื่อนมาจอดนิ่งเป็นพัก ๆ  เขาไม่รู้ว่าจะเจอกับใครบ้างที่แม่เขาบอกว่าเป็นลูกค้าของเขาบนถนนเส้นที่คุ้นเคย วันหวยออกเรียงเบอร์ถูกพิมพ์มาขายให้กับคนที่ชอบเล่นหวยชนิดเข้าไส้ ขายให้กับคนที่หลงลืมวันลืมเวลา ให้ได้รู้ว่านี่มันต้นเดือนหรือกลางเดือนเข้าไปแล้ว ขายให้กับคนที่ไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถืออัจฉริยะ หรือ ขายให้กับคนใจดีที่สงสารสารรูปอันย่ำแย่ของเขา บางคนเขานึกขันทั้งที่เห็นหน้ากันบ่อย ๆ ทำท่าทีปราศรัยแต่เนื้อแท้ก็จ้องจะเอาเปรียบ “โธ่ ว่าจะอุดหนุนจำปีสักสองกรวย ดันมาขายเรียงเบอร์” เขารู้น้าคนขับรถตู้คนนี้ไม่เคยอุดหนุนจำปีของเขาเลยสักหน เคยเห็นซื้อหนเดียวจากน้ำผึ้งเพื่อนรุ่นเดียวกับเขาที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาวปีนี้ ซื้อแค่สิบบาทแต่ชวนคุยโดยจ้องมองหน้าอกที่เต่งตึงของน้ำผึ้งอย่างหน้าด้าน ๆ คนจนด้วยกันยังจ้องจะเอาเปรียบ เด็กหนุ่มชักอยากจะเล่นเอาเถิดเอาล่อกับคนรุ่นน้าผู้นี้ “อุดหนุนสักแผ่นสองแผ่นนะครับ” เขาอ้อนวอนเสนอสินค้าเห็นดวงตาอีกฝ่ายจ้องมองเลขท้ายสองตัวที่กระดาษลังที่เขาจงใจแง้มปิดไว้ครึ่งเดียวแล้วสะใจเหลือเกิน  เขาไม่รอให้ลูกค้ารายนี้ต่อกรแม้ไฟจราจรยังไม่เขียว “เรียงเบอร์ ครับ เรียงเบอร์” “เฮ้ย” เสียงนั้นตามหลังมา เขายิ้มเย้ยแดดที่ยังจ้าหมุนตัวเดินจากไปที่รถคันอื่นโดยไม่ฟังคำตอบจากลูกค้ารายนี้ เขารู้เขาถูกก่นด่ายับเยินไปแล้ว