เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ผมได้พบเจอมาเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน เรื่องไม่ได้มีอะไรมาก แต่ "เจอจังๆ" ปกติผมเป็นคนติดเกมมาก เวลานอนปั่นป่วนสุดๆ โดยคอมจะอยู่ห้องตัวเอง เป็นห้องเล็กๆรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่พอจะยัดเตียงเน่าๆและคอมสุดแรงของผมเข้าไปได้ ผมก็เล่นๆไป เกม valorant นั่นแหละ แรงค์มันตึงเกินต้าน เล่นไปหัวร้อนไป กดใหม่แก้มือกับเพื่อนวนอยู่แบบนั้นจนเช้า ตาสุดท้ายจำได้แม่นว่าแรงค์จะอัพแต่แพ้ ด้วยความหัวร้อนกับเพื่อนร่วมทีมเลยบอกเพื่อนว่า พอเถอะจะไปนอน ก็แยกย้ายกันไป กะว่าไปนอนตื่นมาจะเอาแรงค์คืน ผมก็เดินไปนอน แต่ไม่ใช่ห้องตัวเองนะ ผมจะย้ายไปนอนห้องพี่ตลอดตั้งแต่ที่พี่แกไปเป็นฝั่งเป็นฝาทำงานเป็นครูอยู่ รร แห่งหนึ่งที่จังหวัดระยอง ผมก็เลยยึดห้องแกซะเลย เพราะกว้างมาก กว้างและสบายกว่าห้องผมเยอะ เพราะตามจริงห้องผมนี่จะทำเป็นห้องพระ มันเลยเล็กขนาดนี้ ผมก็เดินไปเปิดแอร์ตั้งเวลาปิดที่ 7.30 ชม เพราะกะจะนอน 8 ชม ให้แอร์ปิดก่อนตื่นสักครึ่ง ชม ผมก็นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย โดยห้องพี่ลักษณะมันจะเป็นแบบนี้คิดภาพตามนะครับ เปิดห้องเข้าไปเตียงมันจะอยู่บนซ้ายสุดของมุมห้องเลย ส่วนมุมขวามือห้องจะเป็นกองตุ๊กตาตั้งแต่สมัยไหนไม่รุ้ของพี่แกกองๆรวมกันอยู่ ถัดลงมาจากมุมขวามห้องซึ่งก็คือกำแพงด้านขวา จะมีราวตากผ้า ตากสุมๆกองกันอยู่ พูดง่ายๆคือห้องออกจะดูรกๆนิดหน่อย ไอ้ประเด็นของเรื่องอ่ะมันอยู่ตรง "ราวตากผ้า"  นี่แหละ คือผมอ่ะชอบตกใจกับราวตากผ้าบ่อยมาก ไม่ว่าจะนอนห้องนี้เยอะแค่ไหนก็ยังคงตกใจอยู่ตลอด เพราะลักษณะของเสื้อผ้าในราวมันเหมือนคนมาก คือมันจะมีเสื้อหรือผ้าอะไรสักอย่างสีดำๆอยู่บนสุด ถัดลงมาก็เป็นเสื้อ แล้วข้างล่างสุดก็เป็นกองผ้าอะไรไม่รู้ เวลาคิดอะไรเพลินๆแล้วหางตามันเหลือบไปเห็นจะสะดุ้งตัวโยนตลอด เพราะลักษณะมันคล้ายกับว่ามีคนมายืนจ้องอยู่ข้างเตียง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หางตาผมมันเหลือบไปเห็นตรงมุมเดิม ในหัวกำลังคิดเรื่องการลงแรงค์ ไม่ได้กลัวหรือมีเรื่องผีๆสางๆในหัวสักนิด แต่หางตาผมเห็นเป็นลักษณะเหมือนคนอยู่ตรงราวเหมือนเดิมเป๊ะ แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมอ่ะ คือมันเป็นคนจริงๆ ผมสาบานได้ว่านั่นคือคนๆนึงที่ยืนอยู่ ตอนแรกอ่ะ เห็นหางตาแล้วสะดุ้งด้วยรีเฟคธรรมชาติ มันสะดุ้งแบบหันไปมองอ่ะ แบบหันขวับ ตอนหันในหัวยังให้เหตุผลกับตัวเองว่าไอ้เสื้อผ้ามุมนี้อีกละ แต่พอหันไปมองมันไม่ใช่เว้ย มันคือคน คนเลย เชื่อไหมผมตกใจจนตาเบลออ่ะ เหมือนคนกำลังจะช็อค หัวใจเต้นแรงมากกกก กลัวตัวเองตายมาก แต่ตาจะเบลอขนาดไหน ผมก็ยังเห็น เห็นเป็นผมคนยาวๆยืนก้มหน้าอยู่ บางคนอาจจะบอกว่าตาฝาด แต่ผมเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น มันเห็นชัดมากเพราะจ้องอยู่พักนึง แล้วพอตาจับโฟกัสได้ว่าเป็นคนจริงๆ ผมก็สะดุ้งอีกรอบแต่สะดุ้งหันหน้าหนี เอาผ้าห่มปิดหน้าร้องเสียงอย่างหลง คือผมอ่ะเป็นคนที่เชื่อวิทยาศาสตร์ 100% ผีไม่เคยมีในระบบ แล้วตอนนี้ไอ้หนุ่มนักวิทย์คนนี้ ต้องมาหาเหตุผลให้ตัวเองตอนฟ้าใกล้สว่าง ว่าไอ้คนผมยาวที่ยืนอยูุ่มมห้องมันคือบ้าบออะไร สมองผมรันเป็นขั้นเป็นตอนเป็นเหตุเป็นผลมาก ผมคิดว่าไม่มีใครเข้ามาห้องเราได้แน่ๆ เพราะล็อคห้องไว้ หน้าต่างก็มีเหล็กดัด ตอนเข้ามาไม่เจอใคร แล้วพ่อกับแม่ก็นอนอยู่ห้องข้างๆ อยู่บ้านกันสามคน ระแวกบ้านเป็นสวนตัวเองล้อมรอบ เพราะทำทุเรียน มีเพื่อนบ้านอยู่หนึ่งหลัง บ้านตรงข้ามกันไม่ใกล้ไม่ไกล เป็นบ้านพักคนงานมอญของอีกสวนนึง แล้วมันใครวะ จะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่ เพราะพยายามจ้องเพื่อพิสูจน์แล้ว พยายามจ้องว่ามันคือผ้า แต่มันคือผมเว้ยยยย มันเป็นอย่างอื่นไม่ได้ และเหตุผลสุดท้ายที่ไอ้หนุ่มนักวิทย์คนนี้ให้ตัวเองคือ ภาพหลอน ครับ..... ภาพหลอน เป็นภาพหลอนที่เหมือนจริงเพราะยังไม่ได้นอน ความคิดทั้งหมดนี้ถูกรันอยู่ในหัวประมาณแค่เสี้ยววินะ แต่ที่มันดูนานดูเยอะเพราะเป็นภาษาพิพม์ คิดจนสับสนอ่ะ สุดท้ายพอได้เหตุผลว่าภาพหลอนปุ๊บ ก็รวบรวมความกล้าเปิดผ้าห่มพิสูจน์ แต่ไม่ได้กล้าพอที่เปิดทีเดียวจังก้าเผชิญหน้ากับผีนะ เพราะดูหนังผีมาเยอะไอ้ฉากแบบนี้ตูวโดนจัมสแกแน่ๆ เลยเลือกเปิดอย่างชาญฉลาด จะไม่โง่เหมือนตัวเอกในหนังผี ค่อยๆแง้มเช็คจากล่างสุด พอไม่เห็นเท้าใครก็ค่อยๆแง้มไล่ขึ้นมาๆ พอไม่เจอใครปุ๊บ วิ่งครับ วิ่งเอาผ้าห่มห่อตัวไปเป็นหนอนเลย เคาะประตูห้องพ่อกับแม่ ซึ่งพ่อเนี่ยเป็นคนโบราณพื้นเมืองขนานแท้ แกมีเชื้อสายชองอ่ะพูดเหน่อๆและที่สำคัญดุมากกกกก ซึ่งถ้าทำอะแบบนี้โดนแน่ๆ แต่ผีน่ากลัวกว่า เคาะห้องพ่อปั้งๆๆๆ แม่มาเปิดบอกมีอะไร ผมก็บอก ผีๆๆๆๆ เห็นคนยืน ซึ่งแม่ก็ตกใจแบบเชื่อทันที เพราะรู้ว่าผมไม่กล้ามาเคาะแน่ๆถ้าไม่มีอะไร บวกกับแม่เป็นคนอีสาน เรื่องทำนองนี้อยู่คู่กับแกมาแต่เด็กๆ แต่พ่อไม่ตื่น และแม่ก็ไม่ปลุก แม่พาผมไปส่งห้องตัวเอง และผมก็เปิดไฟนอน จนตื่นมาและหายกลัวขึ้นมาบ้าง และเอากุญแจล็อคห้องนั้นไว้ จนถึงตอนนี้