อาจเป็นโชคกระมังที่ดลใจให้ผมมองผ่านไอร้อนของท่อไอเสียรถเมล์สาย 44 ในวันนั้น ร่างสันทัดบอบบางราวนกขมิ้นหนุ่มก้าวลงมาจากรถเบ๊นซ์เลขทะเบียนซ้ำๆ เขาเดินรี่มาทรุดเข่าลงตรงหน้าผม “แท้หรือเปล่า” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ แทนคำตอบ มือบอบบางแบบไม่เคยต้องงานหนักของเขากวาดกองพระที่กระบะของผมไปรวมไว้มุมเดียวกันกว่าค่อน “เหรียญก็มีนะ” ผมหยิบกล่องขนมปังที่ใส่พระเหรียญจากใต้แผงให้ดู เขาหยิบกล้องขยายส่องดูอย่างเร็วๆ สองสามเหรียญแล้วโยนลงไปที่เดิม ผมเพิ่งเคยเห็นไรคิ้วบางๆของเขาเป็นหนแรกมันแอบซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นสีดำ “สวย ตำหนิครบ” เขาว่าพลางยัดกล่องนั้นพร้อมพระกรุที่ถูกห่ออยู่ในผ้ายันต์ผืนใหญ่ลงกระเป๋าหนังแบรนด์แนมสีน้ำตาลสลับดำและรีบจ่ายเงินโดยไม่ต่อราคาเหมือนเคย รถเบ๊นซ์คันเดิมวนมาจอดเทียบแทบจะทันทีที่เขายืนขึ้น “พระแท้ไหม” ผมถามเบาๆ ก่อนร่างนั้นจะหมุนตัวไปขึ้นรถ “ของซื้อขายไม่รู้นะ แต่อาตมาน่ะพระแท้” ผมยกมือขวาที่ยังคืบสายฝนควันฉุยขึ้นบรรจบมือซ้ายที่ละจากเกาตูดอยู่แล้วเอ่ย “สาธุ”