ยามค่ำร้านอาหารแพริมน้ำตามไฟหลอดสีส้มให้ความรู้สึกอบอุ่น นิกรกับพรพรรณนั่งทานข้าวกันเงียบๆ พลันเสียงขลุ่ยพลิ้วดังขึ้นไม่ไกล หญิงชายสูงอายุเดินเข้ามา หล่อนแตะข้อศอกอีกฝ่าย อีกมือหนึ่งกอดกล่องโลหะเล็กๆแนบตัว ชายเป่าขลุ่ยสวมแว่นตาดำ ขยับปลายนิ้วไต่ปิดเปิดรูของลำไม้ เสมือนบรรจงบอกเล่าเรื่องราวชีวิตลำเค็ญ นิกรเพ่งมอง หวนนึกเมื่อเขายังเด็ก เสียงแบบนี้เพลงแบบนี้ คิดถึงคนที่ไม่ได้พบหน้านานหลายปี เมื่อวณิพกสองผัวเมียมายืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาชายหนุ่มเอ่อชื้น เขาล้วงเงินจากกระเป๋าเสื้อหย่อนลงกล่อง หญิงชรากล่าวขอบคุณแล้วพากันเดินต่อ “ให้ทำไมตั้งห้าร้อยเป็นญาติเธอรึ” พรพรรณต่อว่าเสียงเขียว “ไม่ใช่” ชายหนุ่มบอกขณะมือยังทาบอยู่ที่อกซ้าย รู้สึกสับสน เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วป้องปากตะโกนไล่หลังเจ้าของเสียงขลุ่ยและเมียว่า“ลุงป้า.ยังไม่ได้ทอนผม 480 ”