หนุ่มรุ่นกระทงร่างโย่งเดินเข้ามาในร้านเกมส์เงียบๆ เขากระชากเด็กผู้ชายในวัยไล่เลียกันตกจากเก้าอี้และระดมชกเข้าที่ใบหน้าหลายหมัด เสียงอีกฝ่ายร้องว่ายอมแล้ว ยอมแล้ว เขาจึงลุกขึ้นและพูดอู้อี้ไม่ชัดมีใจความว่า “บอกแล้วว่าอย่ามาแหลมในถิ่นนี้” เฮียเปี๊ยกเจ้าของร้านวัยสี่สิบเห็นเหตุการณ์ในสองนาทีสั้นๆ นั้นตลอด จึงเดินออกมายุติการชกข้างเดียวนี้ “ไป ไป ได้แล้ว เลิกๆ คนจะทำมาหากิน” ทุกอย่างก็กลับไปปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กนับสิบคนคนต่างก็เพ่งสมาธิไปที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าที่มีภาพการต่อสู้ดุเดือดและเสียงจากหูฟังสีดำนั่น เสียงร่ำลือจากคนในตลาดกล่าวขานถึงดาวรุ่งในวงการบู๊หน้าใหม่นามว่าบี้พร้อมกับข่าวการต่อยตีของกลุ่มวัยรุ่นบ่อยครั้ง บัดนี้เขาสักตัวและแขนสองข้างลายพร้อยได้ฉายาว่าเสือบี้อย่างน่าเกรงขาม หนำซ้ำยังกว้างขวางมากขึ้นในฐานะคนสนิทของเฮียเปี๊ยกที่ลงสมัครได้รับเลือกเป็น สท.สมัยแรก สองยามกว่าในคืนวันจ่ายตรุษจีน เหมือนตลาดนี้จะยังไม่เข้านอน มีเสียงคล้ายประทัดดังราว 1 ตับ และเสียงรถมูลนิธิเปิดไซเรนเสียงดังเข้าไปนำคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล ชาวตลาดบอกว่าตำรวจเข้าตรวจค้นยาเสพติดโรงหนังเก่าในตลาด “บี้ตายแล้วครับเฮีย มันไปดวลปืนกับตำรวจ คิดว่าตัวเองเหนียว” เสียงจากปลายสายรายงานตรงมาที่ตรอกเชือดไก่ “มันว่าคาถาไม่ชัดครับของเลยไม่ขึ้น” หนุ่มใหญ่ที่มีตำแหน่งเป็นสมาชิกสภาเทศบาลตัดสายทิ้งขณะที่เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจสามนายพร้อมอาวุธประจำกายกำลังเข้าไปที่ร้านเกมส์ เขากอดซองเงินและปืนพกแนบอกกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปท้ายตลาด ว่าคาถาเร้นกาย บังตน ในใจไปตลอดเวลา ไม่กล้าว่าคาถาออกเสียงดังเหมือนเสือบี้ที่สิ้นชื่อไปแล้วเลยสักคำ