ฉันเคยเกลียดทุกคนบนโลกใบนี้
แม้กระทั่งตัวฉันเอง
ฉันขอบคุณทุกคนที่สอนให้ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมายมาย
ต่อไปนี้คือเรื่องราวของฉัน
ฉันสามารถปลงกับความตายได้ตอนฉันอายุ 16 ปี
ฉันยอมรับทุกการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
มองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
ฉันไม่อยากได้ ไม่อยากมีอะไร
แค่ต้องการอยู่อย่างเรียบง่ายในดินแดนแห่งความสงบเท่านั้น
ฉันอยากช่วยเหลือคนไปเรื่อยๆบนโลกใบนี้
ขอเพียงแค่ฉันได้มีข้าวกิน
มีเสื้อผ้าใส่
มีที่นอน
ฉันอยากเห็นคนประสบความสำเร็จ
อยากให้กำลังใจคนที่ย่อท้อต่ออุปสรรคในชีวิต
ฉันคิดฆ่าตัวตายเป็นพันๆครั้ง
ทุกวัน ทุกคืน
เริ่มแรกฉันคิดว่า หากฉันตายไป อนาคตที่ฉันวางไว้ ก็จะสูญสลายไปหมด
ฉันอยากเป็นแพทย์ ฉันอยากเป็นนักแสดง ฉันอยากเป็นตำรวจ
ความฝันของฉันคงสลายไปหมด
เพราะการอยากทำตามความฝันนี่แหละ ที่ช่วยฉันจากการฆ่าตัวตายมาหลายต่อหลายครั้ง
เวลาที่ผ่านไป ความฝันของฉันค่อยๆจืดจาง
แต่อาการอยากตายยังรุนแรงขึ้นทุกวัน
ฉันเริ่มอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างอะไรไปจากหุ่นยนต์ ไร้ความรู้สึก ไร้ความฝัน
อยากหลับไปให้นานที่สุด ไม่ต้องตื่นมาพบใคร
แต่ก็ไม่รู้อะไร ทำให้ฉันฆ่าตัวเองไม่ลง
มันเหมือนกับฉันกำลังฆ่าพ่อแม่ ฆ่าคนที่รักฉันไปด้วย
ถึงปากฉันจะพร่ำบอกว่าพวกเขาไม่รักฉันก็ตาม
ฉันรักพวกเขา ถึงแม้ฉันจะทำร้ายพวกเขาไว้มาก
ทั้งวาจา และ การกระทำ
ฉันจึงพยายามมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็เพื่อวันพรุ่งนี้ ฉันจะได้เห็นหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง
ได้เห็นท้องฟ้า
ได้เห็นสายน้ำ
ได้เห็นผู้คนคุยกัน
ได้เข้าใจถึงภาษาที่สัตว์ชนิดอื่นๆไม่เข้าใจ
ได้เรียนรู้อารมณ์และความรู้สึกของคน ที่สัตว์อื่นไม่มี
เพราะมนุษย์รู้จักให้อภัย รู้จักแบ่งปัน รู้จักเสียสละ รู้จักการโกรธ การอิจฉา การเสียใจ
นั้นคือเครื่องหมายแสดงว่ามนุษย์ยังเป็นมนุษย์
ในเมื่อเราได้เกิดมาอยู่ในสปีชีส์ที่พิเศษกว่าใครๆ
เราก็ต้องใช้โอกาสนี้อย่างคุ้มค้า
หากท้อ
ขอให้คุณยิ้มให้กระจก คุณจะพบคนๆหนึ่ง ที่ยิ้มให้คุณตลอดเวลา
คุณเท่านั้น ที่จะเป็นกำลังใจสำคัญให้ตัวคุณเอง.