ตอนวัยเด็ก ฉันเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมาก พ่อ แม่ พี่ ฉัน
อยากได้อะไรก็ได้ เป็นลูกคนเล็กพ่อตามใจ มีแต่คนสปอย 
ทุกวันเกิดของฉันจะมีการจัดงานวันเกิด เพื่อนพี่น้องมาเยอะมาก ฉันรู้สึกสมบูรณ์แบบมากๆ

จนวันนี้ฉันป.2 พ่อกับแม่ แยกกันอยู่ ตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยรู้สึกเศร้าอะไร แต่ก็งงๆ 
จนวันนึงก็เริ่มชินกับการที่มีแต่พ่อ (หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้เป็นคนหวงพ่อมาก แทบจะเกลียดทุกคนที่พ่อทำดีด้วย แม้แต่พี่ตัวเอง)

อยู่ๆ แม่ก็ติดต่อมา ตอนนั้นคือเกลียดแม่มาก แต่พอคิดไป คิดมา ก็ดีนะที่แม่ยังติดต่อมากคุยกับเรา
แต่เราจะรู้สึกไม่ชอบเวลาแม่คุยกับพ่อ (เหมือนหวงพ่อ ไม่อยากให้แม่มายุ่งกับพ่ออีก เราจำตอนพ่อเสียใจได้แม่นมากรู้สึกไม่อยากให้พ่อดีกับแม่)

เวลาเราโมโหเราเหมือนคนนิสัยไม่ดีเลย
เราเคยเตะหมาที่เรารักมากตกบันไดบ้าน เตะแรงมากๆ
เราเคยเตะแมวแรงมากๆ เหมือนกัน
เราเคยขว้างกรงหนูแฮมเตอร์จนมันขาหัก
(แต่ทุกครั้งที่เราอารมณ์ปกติ เราจะร้องไห้รู้สึกผิดมากๆ และพามันไปหาหมอตลอด รู้สึกแย่มาก เกลียดตัวเองมากด้วย)
เราเคยขว้างมีดใส่พี่เพราะพี่แซวว่า อีดำ
เราเคยเกลียดขี้หน้าตัวเองจนต่อยกระจกแตกเพราะเห็นตัวเองในกระจก

ตอนมอปลายเราเคยโดนเพื่อนแบนเพราะติดยาแล้วก็หลายๆ เรื่อง
เราเคยมีเพื่อนสนิท ด้วยสังคมผญ ชอบนินทากันอยู่แล้ว เราอยู่ตัวคนเดียวในรร เลยทำให้ไม่ชอบไปรร
จนวันนึงเราท้อง เรากลัวเรียนไม่จบ เพราะเรามอหกเรียนใกล้จะจบแล้ว เราไม่บอกใครแม้แต่คนเดียวว่าเราท้อง
เราเก็บความลับนั้นได้ จนคลอดลูก แล้วบอกพ่อกับแม่ทีหลัง

ตอนติดยา เราคิดว่าทุกคนนินทาเราตลอดเวลา เหมือนทุกคนเกลียดเรา เราเห็นภาพหลอน แต่รู้ตัวนะว่าตัวเองกำลังหลุด
จนอยากให้ตัวเองพักเลยกินยาเกินขนาด (เกือบตาย แม่ขับรถจากชม. ทันทีเลย)
ทุกวันตอนท้องเราคิดว่าจะทำให้แท้ง เราเดินขึ้นลงบันได 9 ชั้นขึ้นลงทุกวัน ทุบท้องทุกวัน คิดว่าถ้าคลอดจะเอาไปทิ้ง ไปยกให้คนรวยๆ
แต่พอคลอดมา เรากลับคิดว่าโตมาเด็กจะรู้สึกยังไง ทำไมแม่ไม่เลี้ยง ทำไมแม่ไม่รัก เราเลยเก็บลูกไว้เอง

เรากลับมาคบกับแฟนซึ่งเป็นพ่อของลูกเรา เราท้องลูกคนที่สอง ด้วยอารมณ์ของเราทำให้เราเลิกกันระหว่างที่เราท้อง
เขาไปมีคนใหม่ เราก็ตามไปด่า ไปพังประตูโรงแรม เราทำทุกอย่างเพื่อได้ระบายอารมณ์ เราร้องไห้ทุกวัน บางอารมณ์ก็หงุดหงิด บางอารมณ์ก็เศร้า
เราง้อยังไงเขาก็ไม่ยอมกลับมา ยิ่งทำให้เขารำคาญ เราเลยตัดสินใจว่าเมื่อไหร่ที่เราคลอดลูกจะไม่ง้อเลย
วันที่เราเจ็บท้องคลอดลูก เราไม่บอกเขาสักคำ ตั้งแต่วันนั้นความรู้เราเปลี่ยนแบบงงตัวเอง เราเกลียดแฟนเรามาก แบบไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากยุ่ง หมั่นไส้
ก็งงตัวเองเหมือนกันว่าทำไมความรู้สึกเปลี่ยนไวขนาดนั้น เปลี่ยนจากรักเป็นเกลียดเลย

ระยะเวลาก็ผ่านไปปีสองปี พ่อเราเสีย
นี่แหละ ที่ทำให้เราแยกไม่ออกว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ หรือแค่ฝัน ทุกครั้งที่สับสนจะรู้สึกปวดหัวมาก
เราฝันว่าพ่อตายซ้ำๆ จนตอนนี้ผ่านไปสองปีแล้วก็ยังฝันอยู่ และก็ยังร้องไห้คิดถึงพ่ออยู่บ้าง บางครั้ง

จนตอนนี้เรามีปัญหาหนี้สิน โดนประจาน
เราเครียดมาก ระแวงผู้คน เพราะบางคนปลอมใส่เราจนดูออก แต่ยังดีที่มีเพื่อนที่ดีอยู่
เราคิดอยากฆ่าตัวตายทุกวัน แต่กลัวว่าคนข้างหลังจะอยู่ยังไง ยายต้องแย่แน่ๆ แล้วถ้าเราทำแต่ไม่ตายล่ะ เป็นเอ๋อ พิการขี้นมาใครจะดูแลครอบครัว
เราคิดอยากตายทุกวันก่อนนอน จนวันนึงเราเก็บไปฝันว่าตัวเองตายไปแล้ว แล้วเหมือนเราเป็นวิญญาณไปตามดูชีวิตทุกคนที่มันว่าเรา
แต่เราสบายใจมากที่เราไม่มีตัวตน เป็นแค่วิญญาณ เราสะดุ้งตื่นขึ้นมาเรางงมาก แยกไม่ออกว่าตัวเองตายจริงๆ หรือแค่ฝัน

รู้สึกได้ว่า เราแยกความฝันกับความจริงได้ยากมากขึ้นทุกวัน เรากลัวว่าต่อไปเราจะแยกความฝันกับความจริงไม่ออก ควรทำอย่างไรดี?
ทุกวันนี้เราห้ามว่างเลย เราต้องหาอะไรในยูทูบดูตลอดเวลา เราแต่ออกจากหน้าจอ อารมณ์เเราเปลี่ยนทันทีเลย
เราเครียดอยู่ แต่พอดูตลกเราก็ขำหัวเราะเหมือนคนปกติ อารมณ์เราเปลี่ยนไปมาบ่อยมากด้วยเวลาแตกต่างกันนิดเดียว
แต่เราแทบไม่ร้องไห้เลยนะ นิ่ง แล้วก็คิดอะไรคนเดียวมากกว่า