ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่เราสองคนคบกันมา เธอเสมอต้นเสมอปลายมีอะไรก็คอยโทรหากันให้คำปรึกษาคำแนะนำกันด้วยดี เธอมักจะเล่าเรื่องราวที่ทุกข์ใจกับเรื่องทางบ้านให้ฟังและฉันก็จะนั่งปลอบใจเธอแล้วบอกว่าไม่เป็นไรทุกอย่างจะดีขึ้นเองจนความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ใช่คู่รักที่ดูหวือหวาแต่ทุกคนที่เคยเห็นคู่ของเราก็มักจะอิจฉาตลอด

เข้าปีที่สองฉันต้องไปเรียนต่อปวส.แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้เราคุยกันน้อยลงเราเจอกันบ่อยขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น เราคุยโทรศัพท์กันน้อยลงด้วยความที่ว่าเราเจอกันบ่อย เธอมักจะพาฉันไปทานอาหารอร่อยๆเสมอ เธอมักจะคอยดุคอยด่าเวลาฉันพูดจาไม่เพราะกับเพื่อนที่วิทยาลัย คอยช่วยทำการบ้านภาษาอังกฤษ คอยช่วยเหลือฉันทุกอย่างและฉันก็รู้สึกดีใจทุกครั้งที่เธอเป็นห่วง

ปีที่สามเธอต้องไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เราคุยกันน้อยลงจากหนึ่งชั่วโมงเป็นสามนาที แต่เธอก็ยังมารับมาส่งฉันทุกๆวัน ทำให้เราเจอกันทุกวัน แต่เมื่อเธอก้าวสู่สิ่งใหม่ๆ ทำให้เธอเริ่มอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอบอกว่าเธออ้วน เธอจะไปวิ่งออกกำลังกายทุกเช้าแล้วเธอก็ทำมันได้จริงๆ ลุคใหม่ของเธอดูดี ดูเท่ห์และมีเสน่ห์ ใครเห็นใครก็ทักว่าเธอดูดีขึ้น ฉันรู้ว่าเธอชอบคำชมเหล่านั้นแต่เธอไม่รู้ตัวหรอก เธอเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเจ้าสำอาง ทุกอย่างต้องเป๊ะแม้กระทั่งกับฉันยังต้องเป๊ะ ฉันไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่เธอแค่เริ่มเปลี่ยนไป ฉันจับได้ว่าเธอมีAccount Facebook อันใหม่เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มที่เธออยู่มหาวิทยาลัย ฉันร้องไห้เพราะไม่คิดว่าเธอจะทำกันขนาดนี้ เธอบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงคนอื่นตรงที่ฉันเป็นคนขี้หึงเกินไป แต่ก็เพราะความรักฉันเลยยอมเธอ และเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอมีแฟน ฉันเสียใจมากแต่ฉันก็ยอมเธอ

มหาวิทยาลัยมาแซวว่า สองคนนี้จีบกันหรือเปล่า ฉันถามเธอว่ามันใช่ไหม เธอก็บอกปัดไปว่าไม่หรอกเพื่อนกันฉันก็เชื่อใจเธอ ช่วงนี้ฉันกินเก่งแล้วน้ำหนักขึ้นเพราะไม่ได้ออกกำลังกาย แล้วเธอก็ทักว่าฉันอ้วนขึ้นเหมือนหมูเลย ฉันหมดความมั่นใจในตัวเอง ฉันก็อยากพยายามลดน้ำหนักเพื่อเธอแต่ฉันก็ทำได้แค่เต็มที่ของฉัน ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอยังอยู่กับฉัน ช่วงนี้เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องเล็กน้อยก็เก็บมาทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เธอซื้อโทรศัพท์มาใหม่แต่เธอไม่ค่อยโทรหาฉันเหมือนช่วงใหม่ๆที่เราคบกัน จะเป็นฝ่ายฉันเองที่โทรหาเธอตลอด บางครั้งเธอก็หายไปเป็นวันโดยที่ไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย ฉันส่งข้อความหาแต่เธอก็ไม่ได้เปิดอ่านมัน แล้วเธอยังบล็อกสายโทรศัพท์ฉันเวลาที่เธอไม่มีอารมณ์จะคุยกับฉัน แต่ครั้งล่าสุดที่เธอเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ดีๆเธอก็ปิดโทรศัพท์ พอเธอเปิดโทรศัพท์ฉันก็รีบโทรหาแต่ฉันก็พบว่าเธอบล็อกสายฉัน ฉันเอาเบอร์อื่นโทรไปเธอก็ไม่รับสาย ฉันกลายเป็นคนที่ขี้ระแวง และเครียดง่ายทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยเป็น อีกอย่างตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมาเราไม่ได้อยู่บ้านร่วมกันเหมือนคู่รักคนอื่นๆ ฉันเลยไม่รู้ว่าจะติดต่อเธอได้จากไหน เพราะฉันส่งข้อความผ่านทางFacebook เธอเปิดอ่านแต่เธอไม่ยอมตอบ ฉันร้องไห้เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันจะเครียดทุกครั้งเวลาที่เธอไม่ยอมรับสาย เครียดทุกครั้งที่เวลาถามเธอว่าเธอมีปัญหาอะไร เธอเป็นอะไรเธอจะไม่ยอมบอกฉันเหมือนเมื่อก่อน ฉันท้อเหลือเกิน หากเธอชัดเจนกับฉันว่าเราคงต้องเลิกกัน ฉันคงมีเวลาได้เตรียมใจ แต่เธอก็ยังยื้อยังเก็บฉันไว้ ฉันเสียใจและไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปจริงๆ