เมื่อก่อนนั้นกว่าจะบอกใครคนนั้น
ว่าตัวฉันคิดถึงคนึงหา
กว่าจะรู้ความในใช้เวลา
แต่คุ้มค่าทุกคำที่นำไป

เขียนจดหมายแต่งกลอนเว้าวอนยิ่ง
นำไปทิ้งในตู้อยู่หนไหน
ความรักความคิดถึงตรึงทรวงใน
นานเท่าใดยังคิดถึงตรึงอุรา

อีกห้าวันจดหมายนั้นจะไปถึง
ใครคนหนึ่งที่ฉันรักเป็นหนักหนา
กว่าจะถึงยอดดวงใจใช้เวลา
อักษราจึงค่าล้นท้นหัวใจ

รออยู่ตรงนี้ทำได้แน่แค่คิดถึง
เธอจะซึ้งในรักเหมือนฉันไหม
กว่าจะรู้ว่าเธอนั้นมีใจ
จะต้องใช้เวลาอีกหลายวัน

ความคิดถึงจึงบ่มเพาะให้เหมาะรัก
แจ้งประจักษ์รักเพ้อละเมอฝัน
ไม่ได้เจอแค่ซึ้งคิดถึงกัน
มองดวงจันทร์ดวงเดียวกันฝันถึงเธอ.

ปี 2560

พบกันเที่ยงคืนในเฟซบุ๊ค
ความรักถูกปลุกตอนตีสาม
ตกลงกันเป็นแฟนเฝ้าติดตาม
ตอนตีสี่คอยถามความเป็นไป

ตีห้าส่งไลน์ละเมอหลง
หกโมงปลงเข้าเฟซเธอไม่ได้
จึงหันมารักหลงรีบส่งไลน์
เธอก็หายแค่ติ๊กเกอร์ไม่ส่งมา

พอเจ็ดโมงโทรไปเธอไม่รับ
จึงรีบขับรถไปใจใฝ่หา
ปิดเสียงรอสายเดี๋ยวกลับมา
แล้วค่อยว่ากันใหม่ตอนแปดโมง

พอแปดโมงหยิบมือถือได้แล้วหนอ
พบ miss call มากมายเป็นโขยง
จะโทรกลับสัญญาณก็ไม่เชื่อมโยง
จนเก้าโมงโทรติดอนิจจา

เธอไม่ฟังเหตุผลใดทั้งสิ้น
ที่ได้ยินแต่ละคำคือคำด่า
พอด่าเสร็จวางสายไปไม่บอกลา
ส่งติ๊กเกอร์มาบอกเลิกกันตอนสิบโมง

ไม่เป็นไรหาใหม่ได้ไม่ต้องคิด
ยังตามติดในเฟซบุ๊คเป็นโขยง
มีแฟนใหม่ได้ไม่เกินสิบเอ็ดโมง
ให้ใจโยงหากันก่อนเที่ยงตรง

จนบ่ายโมงผิดใจกันอีกแล้ว
ไม่คลาดแคล้วพร่ำเพ้อละเมอหลง
แต่ดวงใจอกหักแทบปลดปลง
รักจบลงตอนบ่ายสามสุดเศร้าใจ

ถึงบ่ายสี่ปรับใจใหม่อีกครั้ง
ไม่พลาดพลั้งห้าโมงได้แฟนใหม่
พอหกโมงยิ่งรักสุดหักใจ
ส่งไลน์ไปบอกรักประจักษ์จริง

พอถึงทุ่มต้องกลุ้มใจใหม่อีกครั้ง
ต้องผิดหวังปวดใจเพราะถูกทิ้ง
สองทุ่มเปิดเฟซบุ๊คเป็นระวิง
เหมือนผีสิงหารักใหม่ถูกใจเอย.