เสียงสัญญาณรอสายดังนานจนเอกรัตน์เริ่มถอดใจ เขาพยายามติดต่อหาคุณดาราหลายต่อครั้งแต่ก็ไม่มีการรับสาย ใจหนึ่งก็เป็นห่วงหน้าที่การงานของตัวเองและความผิดของบิดาจะถูกเปิดเผย แต่ใจหนึ่งก็หวังอยู่ลึกๆ ว่าจะดีกว่าหรือไม่หากเขาติดต่อเธอไม่ได้ ความรู้สึกในตอนนี้มันคล้ายว่าเขารู้สึกอาทรและผูกพันกับเธอนัก เขายอมรับตัวเองว่ามีใจถวิลหาสาวงามนับตั้งแต่คืนที่เธอมอบโอกาสให้ แต่ความรู้สึกที่เกิดไม่ได้เกิดจากเวลาที่มีร่วมกันแค่ไม่กี่ชั่วยาม

    เสียงโทรศัพท์เรียกเขาจากภวังค์ความคิด ชื่อของสายเรียกเขาทำให้เอกรัตน์ชะงักงันเมื่อคนที่กำลังตามตัวอยู่เป็นฝ่ายโทรมาเอง ความลังเลที่เกิดในตอนนี้ทำให้เขายังไม่รับสายของคุณนายทันที เพราะหากเขารับสายแล้วนั่นหมายความว่าเขาจะต้องขอนัดเธอเพื่อเป็นการส่งตัวให้กับบิดา

    ชายหนุ่มต้องข่มหลับตาฝืนไม่มองชื่อของสายเรียกเข้า “สวัสดีครับคุณดารา”

    น้ำเสียงไม่มีความสดใสเอาเสียเลย แน่ล่ะสิ เพราะโอกาสที่เธอมอบให้นั้นเขาทำมันหลุดลอยไปแล้ว ไอ้เด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่แต่บิดาของเขากลับต้องเป็นฝ่ายหนีหัวซุกหัวซุน

    “สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

    ความเงียบกลายเป็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับเธอดีเมื่อสิ่งที่พ่อขอร้องมาตอนนี้มันติดอยู่ในลำคอ และยากลำบากที่เอ่ยออกมาเป็นคำพูด

    “ดูเหมือนว่า...คุณมีเรื่องพูดกับฉัน” เธอเป็นฝ่ายเอ่ยคำก่อน “แต่...ฉันว่าฉันไม่มีเรื่องพูดกับคุณนะคะ”

    “คุณดาราครับ” เขารีบพูดดักก่อนที่จะโดนตัดสายทิ้ง

    “ผม...คงไม่อาจขอโอกาสได้อีกแล้ว แต่ผมอยากนัดเจอคุณ”

    “คนที่อยากเจอฉัน คือคุณ หรือ พ่อของคุณ” เสียงเย็นจากปลายสายทำให้เขานิ่งเงียบ ผู้หญิงคนนี้มีความคิดที่รอบคอบเกินกว่าความบอบบางที่เธอเป็น

    “ผม...ผมอยากเจอคุณ” เขากดเสียงตอบให้หนักแน่นแล้วฟังเสียงหัวเราะในลำคอของเธอด้วยหัวใจเต้นรัว

    “ถ้าอย่างนั้น คืนนี้...คุณมาพบฉันที่น้ำตกถัดจากหมู่บ้านช้าง”

    “ที่น้ำตก ?” เอกรัตน์ถามย้ำ

    “ใช่ค่ะ...ที่น้ำตก...เราจะไปพบกันที่นั่น และคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพบคุณ” เธอพูดแล้ววางสายโทรศัพท์

    “คุณอยู่แถวนี้อย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัยเมื่อเธอบอกว่าคืนนี้ นั่นหมายความว่าคุณนายดาราอยู่ไม่ไกลจากสถานที่นัดพบ

    “ฉันใช่ค่ะ...ฉันอยู่แถวนี้ แล้วเจอกันนะคะ”

    “ครับ...แล้วเจอกัน” ชายหนุ่มตอบรับด้วยหัวใจสั่นรัว สิ้นเสียงหญิงสาว เธอก็ตัดสายเขาทิ้งทันที แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกโหวงในอกขึ้นมาเมื่อนึกถึงชะตากรรมของเธอในคืนนี้   

    นายทรงชัยแสยะยิ้มเมื่อได้รับจดหมายจากผู้ช่วยของเอกรัตน์ เขาฉีกซองแล้วดึงแผ่นกระดาษที่เขียนนัดพบอ่านอย่างรวดเร็วแล้วฉีกทิ้งทันทีไม่ให้เหลือหลักฐานสาวตัวถึงผู้เขียน คืนนี้ที่น้ำตก ช่างเป็นสถานที่นัดพบแสนวิเศษสำหรับการแอบพบกันระหว่างชายหนุ่มหญิงสาว และก็เป็นสถานที่แสนวิเศษสำหรับการแอบปลงชีวิตของใครบางคน

    “เจ้านายจะให้ผมทำยังไงต่อ” ลูกน้องคนสนิทสองที่เหลือย่างเท้าออกมาจากที่ซ่อนตัวหลังลำต้นไม้ใหญ่

    “เอ็งไปแอบซุ่มตัวที่น้ำตกก่อนค่ำ คอยเฝ้าดูนางคุณนายเอาไว้ แล้วรอจนกว่าข้าจะไปถึง ถ้าหากข้าเจรจาไม่สำเร็จ จะส่งสัญญาณมือให้เอ็งยิงมันทิ้งได้เลย ส่วนเอ็ง คอยติดตามดูเอกรัตน์ หากพบลูกชายข้าอยู่กับนางคุณหมอ ให้เฝ้าดูให้ดี”

    สิ้นเสียงคำสั่งนายทรงชัยและลูกสมุนจึงแยกตัวกันทันที ในเวลานี้ทิ้งสุภาษิตว่ารวมกันเราอยู่ไปได้เลย การแยกกันทำงานแบบนี้แหละที่ยากต่อการติดตาม สำหรับนักเลงเจ้าถิ่นที่ชำนาญพื้นที่มาแต่เกิด ไม่มีแดนไหนในป่าเขตราชบุรีที่เขาไม่รู้จัก ดังนั้นหนทางที่เขาจะใช้ไปยังจุดนัดพบจึงเป็นเส้นทางที่เร้นลับและรู้กันแค่เฉพาะในหมู่โจรภาคตะวันตก และเส้นทางนี้เองที่เขาได้ลอบเห็นนายพนาเดินทางไปลอบพบกับเด็กสาวชาวเผ่าเมื่อในคืนหนึ่ง

    ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนในอก เมื่อหนามแหลมอีกอันยังไม่ถูกเด็ดทิ้งไป แถมมันยังคอยตำมือตำใจเขามานานนับเดือนนับปี ทั้งที่พยายามจะวางแผนลอบฆ่าพยานปากเอกหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็กลับล้มเหลวและไหมแก้วยังมีชีวิตรอดอยู่มาจนทุกวันนี้ด้วยการคุ้มครองของลูกสมุนนายพนา แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่มีโจรป่าคุ้มกะลาหัวเธอแล้ว เรื่องฆ่าปิดปากก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

    หากทว่าถ้าไหมแก้วเป็นอะไรไปตอนนี้ ลูกชายของเขาคงต้องรู้ว่าเป็นฝีมือใคร ชายอาวุโสผู้มากประสบการณ์และผ่านผู้หญิงมาเยอะอย่างเขาจะมีก็เพียงไอ้แม่ของลูกทั้งสามที่ยอมรับเป็นเมียแต่งอย่างออกนอกหน้า แต่ความรักของชายหญิงมันก็ไม่จีรังยั่งยืน

หลังส่งจดหมายเขียนสถานที่นัดพบให้กับบิดา เอกรัตน์นั่งมองหน้าจอดำที่ว่างเปล่าของโทรศัพท์ ไม่สนใจกองเอกสารโครงการต่างๆ ที่รอลงลายนามอนุมัติ ความเบื่อหน่ายในชีวิตเกิดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ แบบนี้หรือคือความสำเร็จที่เขาเฝ้ารอ แบบนี้หรือคือสิ่งที่เขาควรภาคภูมิใจ ตำเหน่งสูงใหญ่ที่ได้มาจากการรับเลือกที่น่าอัปยศเมื่อรู้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ตัวแทนคนที่ตายไปด้วยฝีมือบิดาของตัวเอง  

พลันนึกถึงหัวใจดวงเดียวที่เขาดื้อดึงรั้งไว้และหวังว่าเธอจะไม่ทำให้เขาเจ็บช้ำจนไม่มีอะไรเหลืออยู่ เขาอยากเจอไหมแก้วเหลือเกิน อยากบอกเล่าทุกอย่างว่าเขารู้สึกแย่แค่ไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น อยากให้เธอปลอบใจเขาเหมือนในวันวาน แต่เธอคงไม่เหลือใจให้เขาอีกแล้ว แม้เจ้าตัวจะรับปากว่ายอมเป็นเจ้าสาวของเขาเมื่อไอ้หมอนั่นฟื้นตัวดี แต่ก็คงเป็นเจ้าสาวที่ไร้หัวใจ

‘เจ้าสาวที่ไร้หัวใจ’ เขาขำเย้ยตัวเองที่ได้ผู้หญิงมาครอบครองถึงสองคนและต้องสูญเสียทั้งสองคนในเวลาเดียวกัน หนึ่งคนตายจากไปจากโลก กับอีกคนก็ทำตัวเหมือนตายจากไปจากชีวิตของเขา และทั้งหมดเป็นเพราะตัวเขานี่เอง