ทำไมอยากเป็นคนดี  ก็เพราะ  ต้องการอยู่อย่างสงบ หรือ เป็นที่ยอมรับ หรือ อยู่ร่วมในสังคมอย่างปกติสุข

บ่อยครั้ง ที่การตอบโต้สถานการณ์ ได้ไปสร้างความเจ็บปวดกับผู้อื่นในระดับมากน้อยแตกต่างกัน
ซึ่งก็ทำให้ไม่สบายใจ  ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่งเสมอ  มันเป็นภาวะที่ไม่สงบ ขัดแย้ง และทำให้ความดี  ความสุขสงบเจือจางลงไป
แม้จะถือว่า   โลกไม่ได้สวย  แต่ก็ยังอยากให้มันสวยด้วยพฤติกรรมการใช้ชีวิตของเรา  ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นผู้ชนะเสมอไป
แต่คนเราก็ไม่อยาก  ไม่ต้องการทำให้ตัวเองเจ็บปวดโดยธรรมชาติ อยู่แล้ว
และถ้ามันจะมีหรือเกิดขึ้น  สิ่งนั้นก็คงกลายเป็นความขมของชีวิต
ซึ่งความขม แง่หนึ่ง เชื่อได้ว่า มันเป็นยา ...
คือ ไปกระตุ้นพลังภูมชีวิตให้เข็มแข็งขึ้นได้   แต่คนเราก็มักไม่ชอบรสชาติขมอยู่ดี แต่มีบ้าง คงไม่เป็นไร..

รสชาติที่หลากหลาย   มันคือ ความเป็นจริงของชีวิต
เพราะ  มันไม่มีอะไรที่ด้านเดียว หรืออย่างเดียว
แต่แบบแผน หรือ รูปลักษณ์ที่แท้ของชีวิตนั้น   คือ  ความกลมกลืน  เกาะเกี่ยวเป็นเนื้อเดียวกันของความไม่สมบูรณ์
ในขณะที่  คนเรากลับใฝ่หาความสมบูรณ์แบบ   หรือภาวะที่ควบคุมได้   ซึ่งบ่อยครั้งมันฝืนธรรมชาติของความแปรเปลี่ยน
อันเป็นพื้นหลังของสรรพสิ่งที่ไม่นิ่ง  ไม่เคยนิ่ง   ไม่เคยหยุดโน้มนำไปสู่ความไร้ระเบียบ  อันเป็นพลังรากฐานของปรากฏการณ์ทั้งหลาย

ดังนั้น   ชีวิตที่เคลื่อนไปข้างหน้าจึงเป็นเรื่องของความเชื่อ  โดยเจตจำนงของมนุษย์
และมันเป็นภาคปฏิบัติที่เป็นจริงอยู่แล้ว   แม้จะไม่มีใครไปตัดสินหรือพินิจความหมายใดๆเกี่ยวกับมันเลย ก็ตาม
เพียงแต่เมื่อมองดูอย่างห่างๆ  ก็จะพบเป็นรูปลักษณ์ของเหตุผล
แต่เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิด   ก็จะพบเป็นทางเลือกที่หลายหลาก ประหนึ่งเมฆหมอกของปรากฏการณ์ ...