ถ้าสุขภาพไม่ดี   ก็ยากจะมีความสุข  อย่างน้อยความสบายตัว ก็ไม่เป็นที่รู้จัก
อาจหาความสบายใจได้  แต่ความไม่สบายจากร่างกาย ก็จะคอยรบกวน ปะทุ หรือ ทำให้ไขว้เขว ไขว่คว้าหาสิ่งที่ขาดพร่อง

ถ้าความสุขเป็นสิ่งที่มนุษย์กระหายหา    ชีวิตก็เป็นสิ่งที่ซับซ้อน  ไม่เคยนิ่งได้ เพราะ ไม่มีภาวะสมบูรณ์ให้สงบรำงับได้
มีแต่ การอดทน  ทนได้  การควบคุมตัวเอง การอยู่กับปมเงื่อนแห่งโรคภัยที่แฝงเร้น   
มีแต่ภาวะ มากกว่า หรือน้อยกว่า ที่อาจทานทน จนลืมความขาดพร่อง  
หลอกกันไปมาเรื่อยไป หรือปฏิเสธความไม่สมบูรณ์นั้น

มนุษย์แค่ปรารถนา  ให้ทุกข์นั้นน้อยกว่า  แทนที่จะให้มัน มากกว่า ในการทานทนและทนได้

พวกที่เคร่งในศาสนา  บ่อยครั้ง ก็ปฏิเสธความจริงของร่างกาย
โดยการให้น้ำหนักกับทุกเรื่อง  ไปที่จิตใจ อย่างเดียว  เพียงเพื่อการหลุดพ้น ที่เชื่อว่าถาวร
แต่ถ้าเราไม่ได้อยู่กับของจริง  โลกจริง ร่างกายจริงแล้ว  ไฉนเลยจะเข้าใจจิตใจหรือธรรมะที่เป็นธรรมชาติได้
เพราะ  ร่างกายนั่นแหละคือ ธรรมชาติใกล้ชิดที่สุด ที่ตัวมันเองปรารถนาให้มนุษย์ดูแล และเห็นธรรมะ

ความไม่สามารถรู้จักตนเองผ่านร่างกาย   จัดว่าเป็นความหลงอย่างหนึ่ง ที่ทำให้พลาดเป้า
เพราะ  แม้จะรู้สิ่งสารพัดทั้งโลก  แต่ไม่รู้สิ่งที่ตัวเองดำรงอยู่ หรือเป็นไป  จะมีประโยชน์อะไร?

เพราะ  ไม่ใช่อาภรณ์อลังการหรูที่สวมใส่ จะสะท้อนความสำเร็จของชีวิต หรือฐานะทางสังคมอันเป็นสิ่งสมมติ
แต่คือ    ร่างกายแท้ที่ไร้การตบแต่ง อันสะท้อนถึง ความสำเร็จ และความเข้าใจต่อชีวิต  ต่างหาก..หรือมิใช่?

ความสุข จึงเป็น สิ่งเดียวกับ การมีสุขภาพที่ดี  ใช่หรือไม่?
และแม้จะมีสุขภาพไม่ดีบ้าง...  วิถีธรรมชาติเองนั่นแหละจะเป็นผู้เยียวยาให้ชีวิตเป็นปกติ
มีและกลายเป็นร่างกายที่ปกติ   อันสะท้อน ธรรมชาติที่ดำรงอยู่...เห็นได้  สุขได้   จริงไหม?