เมื่อหิว  จึงกิน
เมื่อไม่หิว  จึงไม่อยากกิน

ความหิว  บ่งบอกความพร่อง  จึงมีหรือเป็นแรงขับ ผลักดันให้เติมเต็ม
ความไม่หิว  ไม่ได้หมายความว่า  ร่างกายพร้อมแล้วซึ่งพลัง
แต่อาจหมายถึง   การติดขัด ขัดข้อง ของสิ่งไม่ดี ไม่เป็นที่ต้องการ  ยังไม่ได้ถูกขับออก ก็ได้
ดังนั้น   จงอย่ากินตามความเคยชิน  หรือตามกลไกที่ไร้ความรู้สึกตามธรรมชาติ  ซึ่งจะไม่เป็นผลดี

คนที่ร่างกายปกติ  จะตรงไปตรงมาของความรู้สึก  และมันเชื่อถือได้  ไม่สับสน ไม่แปลกปลอม
คนที่ร่างกายไม่ปกติ  จะไม่ตรงไปตรงมาของความรู้สึก   อาจซับซ้อน หรือสับสน ปนเป และแปลกปลอมจนยากจะวินิจฉัย หรือเชื่อมั่น

คนที่ร่างกายปกติ  จะมีพลังหมุนเวียนภายในมีประสิทธิภาพ   ไม่ติดขัด  ขัดข้อง หรือเครียด
ความรู้สึกที่ปกติ  ย่อมอยู่ในร่างกายที่ปกติ  และมันสะท้อนความเป็นจริงของการปรับตัว  ณ บริบทใดๆ

เพราะ  เมื่อดิ้นรน  ก็ไหลลื่น ตื่นตัว  มีไหวพริบ   ก้าวไปข้างหน้า
เพราะ   เมื่อพักผ่อน   ก็ย่อมผ่อนคลาย  เปิดเผย  จริงใจ   ไม่หวาดระแวง

ความสุข  ไม่ได้อยู่ที่ปลายฟ้า
มันอยู่ในร่างกายที่ปกติ  และธรรมดา  กลมกลืนกับสิ่งแวดล้อม  ของทุกห้วงสำนึก  ของทุกลมหายใจ