แม่เราอายุ 62 ท่านป่วยเป็นโรคพากินสันมากหลายปีแล้วแต่อาการมาหนักในช่วงสองปีหลังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้
เราเป็นลูกคนเดียวภาระหนักๆเลยตกมาที่เราหมด
ตอนแรกตัดสินใจพาไปอยู่สถานดูแลคนชราพออยู่ได้เดือนเดียวต้องพากลับมา
เพราะอะลาวาดจะกลับบ้านให้ได้ พยายามคุยให้อยู่ต่อแต่ยันจะกลับบ้านอย่างเดียว
พอพากลับมาช่วงเช้าเย็นทำงาน(จ้างคนดูแล) กลางคืนดูแลจนแทบไม่ได้นอนวันทำงานเป็นปี
ตั้งใจต่อโทพับหมดสิ้น เคยเที่ยวต้องหยุดหมด แม่เองก็มีปัญหาให้เราต้องเข้าๆออกๆที่ทำงานบ่อย
ใครให้ไปโรงพยาบาลไม่ไปต้องเราเท่านั้น
ตอนนี้เครียดอึดอัดมาก ชีวิตไม่ได้เตรียมใจเจอวิบากกรรมมากขนาดนี้ บางทีรู้ว่าอารมณ์ตัวเองรุนแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ตอนนี้ไม่รู้ทำยังไงเริ่มตรงไหนจบยังไง มันแย่สุดๆแล้วค่ะ
เลี้ยงคนแก่จนตัวเองเครียดสะสมค่ะ
เราเป็นลูกคนเดียวภาระหนักๆเลยตกมาที่เราหมด
ตอนแรกตัดสินใจพาไปอยู่สถานดูแลคนชราพออยู่ได้เดือนเดียวต้องพากลับมา
เพราะอะลาวาดจะกลับบ้านให้ได้ พยายามคุยให้อยู่ต่อแต่ยันจะกลับบ้านอย่างเดียว
พอพากลับมาช่วงเช้าเย็นทำงาน(จ้างคนดูแล) กลางคืนดูแลจนแทบไม่ได้นอนวันทำงานเป็นปี
ตั้งใจต่อโทพับหมดสิ้น เคยเที่ยวต้องหยุดหมด แม่เองก็มีปัญหาให้เราต้องเข้าๆออกๆที่ทำงานบ่อย
ใครให้ไปโรงพยาบาลไม่ไปต้องเราเท่านั้น
ตอนนี้เครียดอึดอัดมาก ชีวิตไม่ได้เตรียมใจเจอวิบากกรรมมากขนาดนี้ บางทีรู้ว่าอารมณ์ตัวเองรุนแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ตอนนี้ไม่รู้ทำยังไงเริ่มตรงไหนจบยังไง มันแย่สุดๆแล้วค่ะ