บ้านเรามีกัน 3 คน มียาย แม่และเรา เมื่อก่อนมี 2 คนแค่แม่กับยาย เราเรียนอยู่ต่างจังหวัด จบแล้วก็ทำงานไกลบ้าน ตอนนี้เราออกจากงานมาอยู่บ้านได้ปีกว่าล้วค่ะ สาเหตุเพราะว่าแม่เราเครียดกับการดูแลยายมาก จนรับไม่ไหวแล้ว ซึ่งตอนนี้เราออกจากงานมาอยู่บ้านเพื่อดูแลยายเป็นหลัก เราก็จะประสาทกินแล้วเหมือนกันค่ะ

ยายเรามีโรคประจำตัวคือหัวใจ ความดัน ตอนหลังหมอโรคหัวใจก็ไม่นัดแล้ว เพราะไม่มีอาการอะไร แค่รับยากินตามนัด แต่ปัญหาเรื่องพฤติกรรมของยายนี่แหละที่ทำให้ทุกคนเครียด ยายไม่ยอมอยู่บ้านคนเดียว ซึ่งแกช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง ทำอาหารกินเอง อะไรได้หมด แต่ไม่อยากอยู่คนเดียว ถ้ารู้ว่าเราจะไปข้างนอกจะบอกว่าปวดหัว เวียนหัว ป่วย ต้องเฝ้า ไม่ให้ไป ตัวแกเองก็จะย้ำคิดว่าตัวเองป่วย ไม่ยอมออกจากบ้าน เราก็พยายามให้แกออกไปพบเจอคนบ้าง แกก็ไม่ยอม แกบอกแกป่วย ออกไปไหนไม่ไหว คนแก่ละแวกบ้านคนไหนป่วย เราก็บอกว่าให้ไปเยี่ยมไปให้กำลังใจเขาบ้าง แกก็บอกว่าแกป่วยกว่าทุกคนแหละ แกดูภายนอกเหมือนแข็งแรงแต่แกป่วยอยู่ภายในไม่มีใครเห็น กิจวัตรของแกคือตื่นแล้วก็ลงมาชั้นล่าง มานอนต่อ กินเสร็จแล้วก็นอนต่อ แล้วก็ตื่นมากินแล้วก็นอนอยู่ที่เดิม จนถึงเย็นก็จะขึ้นบนห้องนอน แล้วก็นอนต่อ เดินแค่ตอนไปตักข้าวกิน ล้างจาน ปิดประตูหน้าต่าง (แกจะย้ำทำมาก 2 เรื่องนี้ เห็นจานใบเดียววางไว้ก็ไม่ได้ ประตูหน้าต่าง เราเปิด แกก็ไปปิดๆๆๆ เปิดกี่ครั้งก็ปิด) แต่ละวันแกจะนั่งสำรวจมือเท้าตัวเองซีดไหม ผอมลงไหม ตรงไหนเจ็บปวดไหม รบเร้าอยากไปรพ. อยากไปฉีดยา แกบอกว่าอยากไปทุกวันเลย ฉีดยาทุกวันก็ได้ แกชอบ หลายๆครั้งที่บอกว่าตัวเองป่วย เวียนหัว หายใจไม่ออก เหมือนจะตายแล้ว เราก็พาไปรพ. แต่หมอเช็คทุกอย่างแล้วก็ปกติหมด หมอให้กลับบ้านได้แกก็ไม่ยอมกลับ หาว่าหมอไม่เข้าใจแก แกป่วย เรานี่สิที่แกไม่เข้าใจ ต้องพามารพ. นั่งเฝ้า นอนเฝ้า ไปไหนไม่ได้ ทั้งที่แกไม่ได้เป็นอะไร หมอบอกว่าแกกลัวมากเกินไป และก็เรียกร้องความสนใจ แกกลัวตายด้วยค่ะ เวลาที่แกเข้ารพ.แกจะบอกพวกเราว่าอย่าปล่อยให้แกตาย ช่วยแกให้ถึงที่สุดนะ ยาราคาเท่าไหร่เราก็ต้องหามาจ่ายให้ได้ ยังไงต้องไม่ยอมให้แกตาย แกจะพูดประมาณนี้ ซึ่งเราก็ทำอยู่แล้วล่ะ แต่พอฟังคำพูดแบบนั้นแบ้วมันรู้สึกยังไงก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แกเป็นวิตกกังวลด้วย หมอก็ส่งแกไปแผนกจิตเวช พยาบาลจิตเวชก็พูดคุยกับแก ให้แกปลงๆบ้าง หัดอยู่คนเดียวบ้าง แกก็อือๆเออๆ แต่พอกลับมาบ้านแกก็ทำเหมือนเดิม แกบอกหมอพูดอะไรมาแกไม่ได้ยิน แกจำไม่ได้ เวลาใครพูดอะไรประมาณนี้กับแก แกจะตีมึนตลอดค่ะ บอกว่าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ยิน หูไม่ดี พวกคนแก่แถวบ้านเขาเดินเล่นออกกำลังกายแถวบ้าน บางทีก็มาเยี่ยมแก พูดคุยให้แกปลงๆเรื่องชีวิตบ้าง แกก็หน้างอ ตีมึนตามเรื่องของแก

เราคิดว่าคงเปลี่ยนอะไรแกไม่ได้หรอก แต่เครียด เซ็ง เบื่อ ยอมรับว่าบางครั้งก็แว่บเข้ามาในหัวว่าเมื่อไหร่จะตายจริง รู้ว่าไม่ดี ไม่ควรคิดแบบนั้น บางครั้งแอบร้องไห้ แม่ก็ด้วย ทั้งหมอ พยาบาล คนข้างบ้าน ทุกคนรู้พฤติกรรมยายหมด ไปรพ.จนสนิทกับทุกคนแล้ว ทุกคนก็บอกให้แกอย่ากลัว การตายมันเป็นเรื่องธรรมชาติ แกก็ไม่เคยทำได้ และคงไม่คิดทำตามด้วย เราเล่ายังไม่หมด มันเยอะมาก รายละเอียดการใช้ชีวิตด้วยกัน เราแค่อยากระบายให้ใครฟังเท่านั้น ตอนพิมพ์ก็นอนอยู่ในห้องเดียวกันนี่แหละ เพราะแกไม่ยอมนอนคนเดียว แค่ห่างกันแบบชั้นบนกับชั้นล่างยังได้ไม่นานเลย ถ้าเราดูทีวีอยู่ชั้นล่าง แกอยู่ชั้นบน แกจะทำทีเดินลงมาเอานั่นเอานี่หลายๆครั้ง บางครั้งเดินลงมาชะโงกหน้า เห็นเรายังอยู่ แกก็เดินกลับขึ้นไป สักพักก็ทำอีก จนกว่าเราจะเดินขึ้นมานอนในห้อง รู้สึกอึดอัด อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ทุกวันนี้ก็มีแค่เรากับแม่ที่คอยให้กำลังใจกันและกัน