ผมพิมพ์มั่วออกไปเถอะ

ผมเป็นคนนึงที่ชอบคนอื่นเหมือนคนทั่วๆไป ชอบคนนู้น ชอบคนนี้ เเต่ก็ไม่กล้าบอก เเค่คิดจะพูดด้วยยังไม่กล้า ก็เเค่นั่งมองไปวันๆ ชอบไปวันๆ
เคยมีอารมณ์ฮึดสู้ พอเดินไปใกล้ๆ ไม่รู้มันหายไปไหน ก็อย่างที่บอก ชอบไปวันๆ มองไปวันๆ แอบชอบไปวันๆ ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่กล้า กลัวหน้าเเตก
เพราะโดนมาเยอะ ทำให้มันเก็บความอึดอัดไว้คนเดียว จะบอกใครก็กลัวใครเขาเอาไปบอกต่อ มันอึดอัด ใครที่เป็นก็จะรู้ว่ามันก็เจ็บเเละเเสนจะเศร้า
ได้เเต่คิด ได้เเค่ฝัน ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ ถึงเราจะมองชอบใครเเต่เราก็ไม่กล้าบอก T T  อึดอัดอึดอัดอึดอัด ได้เเต่มองเพียงข้างหลัง เหมือนเพลงของพี่ อ๊อฟ - เพียงข้างหลัง

ผมก็อ่านมาเยอะเรื่องพวกนี้ ผมไม่ค่อยเข้าใจใจตัวเองซักเท่าไหร่ มันอยากทำอะไรเเต่มันก็ทำไม่เคยได้  เคยคิดว่ามันต้องเป็นไปได้เเน่นอนขนาดนี้เเล้ว
ผลออกมามันตรงกันข้าม เกลียดการที่คิดไว้เเบบนี้เเล้วมันออกมาเป็นอีกอย่าง ผมยังไม่รู้ว่าผมพิมพ์เรื่องอะไร ผมก็พิมพ์ไปมั่วๆตามที่ผมอยากพิมพ์ออกไป
ใครงงก็งงไป ผมไม่สนใจ ตัวด้อย รกไม่รู้จะเกิดมาทำไม  ร