สวัสดีครับ ผมชื่อเก้า ผมมีเพื่อนคนนึงที่ผมชอบเขาตั้งอยู่ม.1จนถึงตอนนี้ผมก็เรียนจบมหาลัยเเล้ว รวมเป็น10ปี เเต่ก็ไม่ได้บอกความในใจจริงๆ
โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่เรียนตั้งเเต่อนุบาลไปจนถึงม.3 โรงเรียนในจังหวัดจันทบุรี ตอนผมอยู่ม.1 ห้องเรียนจะมี3ห้อง คือห้อง1 ห้อง2 ห้อง3 ผมการเรียนไม่ได้ดีมาก เลยได้อยู่ห้อง3 ห้องนี้รวมพวกคนคะเเนนไม่ดีเกรดไม่ถึง ผมก็นั่งเล่นเเหนะวันเเรก ไม่ได้เรียนเลยทั้งวัน นั่งหันซ้ายหันขวามองไปนอกประตู มีสาวคนนึงเขาชื่อมิ้น เขาออกมาจากห้อง ผมก็ไม่ได้รู้ชื่อเขาหรอกตอนเเรกอ่ะ ดูไปสักพัก อ่าวเข้าห้องไปละ เราก็เดินผ่านห้องเขาเเหนะจะเเอบดู จบ เขานั่งติดกำเพงเรามองไม่เห็นก็อดดูเลย เราก็กลับมาห้องก็คุยกับเพื่อนว่าสาวที่ตาหมวยๆที่อยู่ห้อง2 ชื่ออะไร เพื่อนสาวก็เเซวอีกใช่มิ้นหรือเปล่า เราก็เขินๆ ก็เลยพูดเขาชื่อมิ้นเหรอไม่เคยเห็นหน้า เพื่อนสาวก็ถามจะไม่เคยเห็นได้ไงตอนอยู่ป.5-ป.6 เขาก็อยู่ห้อง2 เรียนมาด้วยกัน เริ่มชอบละ เราก็เเอบสืบเขาว่าตอนนี้เป็นไง ทำอะไรที่ไหนในโรงเรียน ผมก็หน้าตาไม่ได้ดีนะ กลัวเขาจะไม่ชอบ เเอบส่องไปนานๆ นี่จะผ่านไป2เดือนละ ผมยังหาเฟสเขาไม่เจอเลย ก็เลยไปดูรายชื่อหน้าประตูห้องเขา เอาชื่อไทยไปหาก็ไม่เจอ เอาชื่อเขาไปเเปลเป็นอังกฤษก็ไม่เจอ ไม่กล้าขอด้วยกลัวจะโดนเเซวอีก พักก่อนเดี๋ยวเพื่อนสงสัย พอถึงพักเที่ยงผมก็ไปกินข้าว มันจะมีโต๊ะของเเต่ระดับ ผมก็อยู่โต๊ะห้องผม เเอบดูโต๊ะห้องเขา เขานั่งกินกับผู้ชาย เอ้าใครวะหน่ะ กินเสร็จเดินใกล้ๆขอดูหน่อยสิใครหน้าผู้ชาย
รีบกลับห้อง ถามเพื่อน คนที่หน้าตี่ๆชื่ออะไรเหรออยู่ห้อง2 เขาชื่อติว เขาเป็นเเฟนกัน นี่ไม่รู้เหรอ รู้อะไรบ้างไหม555 ผมก็ขำเเห้ง เพื่อนก็ไปบอกติวห้อง2ว่าผมชอบ เห็นถามบ่อย เจ้าตัวก็มาหาเลย หาชอบเเฟนกูเหรอ เกือบมีเรื่องเพราะหวงเเฟน เราก็ไม่กล้าต่อยใคร มีเเต่เจ็บตัว ก็เเอบเลิกชอบเขาเลย กลับไปคิดทบทวนที่บ้าน พอเริ่มวันใหม่ก็เศร้า ชอบเขาเเต่เขามีเเฟน พอถึงตอนเย็น มิ้นมานั่งเล่นหมากเก็บกับเพื่อนๆ เรานี่ไปเลย ไม่เศร้าละ เล่นกับมิ้น พูดดีพูดน่ารัก จนมองไม่พักเลยลืมไปเลยว่ามิ้นมีเเฟนเเล้ว ทำอย่างงี้ไปเลยๆ เเอบดูบ้าง มีกิจกรรมที่โรงเรียนก็ตามเขา เล่นกับเขา เเต่อยู่ห่างๆ เเฟนมิ้นดูน่ากลัว5555
จนใกล้จะจบละของม.1 มีทัศนศึกษา ไปดรีมเวอร์ ได้คันเดียวกับมิ้น มีความสุขจัดดด เเต่ตอนเดินเที่ยวเราเเยกกัน เขาไปกับเพื่อนเขา ผมไปกับเพื่อน เดินผ่านก็เเอบเพราะเขิน เขายิ้มให้ผมนะ เเต่เขาไม่ได้คิด ถึงเวลาจะต้องกลับก็ได้กลับคันเดิม เเต่จุดที่พลิกผลันคือ ผมได้ไปหอมเเก้มมิ้น เเล้วก็ขอโทษ มิ้นบอกกับผมว่า ถือว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกินขึ้น ผมก็ขอโทษ ละก็เเยกย้านกลับบ้าน เพราะปิดเทอมจบม.1 เข้าม.2 มาเเต่เช้า อยากเจอหน้ามิ้น555555 เเต่ก็ไม่กล้าสบตาเขา เราไปหอมเเก้มเขานี่ วันเเรกก็รอดูเขา ว่าวันนี้มาไหม เข้าเเถวไหม มิ้นก็ไม่มา เราก็คิดเเหนะว่าวันเเรกอาจไม่มา ผ่านไป2-3วัน ถามละ ทำไมมิ้นไม่มาโรงเรียนล่ะ เขาเป็นอะไรเหรอ เพื่อนก็ตอบว่าเก้าเขารู้กันหมดเเล้ว มิ้นย้ายโรงเรียนไปเเล้ว เรียนในตัวเมือง เริ่มเรียนใหม่หมด เฟสเขาผมก็ยังไม่มีเลย จบสิเเบบนี้ มีอีกนะครับ เเต่ผมเเค่มาระบายอารมณ์อึดอัดมาก ถ้าใช้คำไหนซ้ำมากไปก็ขอโทษนะครับ
ชอบเพื่อน(มิ้น)
โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่เรียนตั้งเเต่อนุบาลไปจนถึงม.3 โรงเรียนในจังหวัดจันทบุรี ตอนผมอยู่ม.1 ห้องเรียนจะมี3ห้อง คือห้อง1 ห้อง2 ห้อง3 ผมการเรียนไม่ได้ดีมาก เลยได้อยู่ห้อง3 ห้องนี้รวมพวกคนคะเเนนไม่ดีเกรดไม่ถึง ผมก็นั่งเล่นเเหนะวันเเรก ไม่ได้เรียนเลยทั้งวัน นั่งหันซ้ายหันขวามองไปนอกประตู มีสาวคนนึงเขาชื่อมิ้น เขาออกมาจากห้อง ผมก็ไม่ได้รู้ชื่อเขาหรอกตอนเเรกอ่ะ ดูไปสักพัก อ่าวเข้าห้องไปละ เราก็เดินผ่านห้องเขาเเหนะจะเเอบดู จบ เขานั่งติดกำเพงเรามองไม่เห็นก็อดดูเลย เราก็กลับมาห้องก็คุยกับเพื่อนว่าสาวที่ตาหมวยๆที่อยู่ห้อง2 ชื่ออะไร เพื่อนสาวก็เเซวอีกใช่มิ้นหรือเปล่า เราก็เขินๆ ก็เลยพูดเขาชื่อมิ้นเหรอไม่เคยเห็นหน้า เพื่อนสาวก็ถามจะไม่เคยเห็นได้ไงตอนอยู่ป.5-ป.6 เขาก็อยู่ห้อง2 เรียนมาด้วยกัน เริ่มชอบละ เราก็เเอบสืบเขาว่าตอนนี้เป็นไง ทำอะไรที่ไหนในโรงเรียน ผมก็หน้าตาไม่ได้ดีนะ กลัวเขาจะไม่ชอบ เเอบส่องไปนานๆ นี่จะผ่านไป2เดือนละ ผมยังหาเฟสเขาไม่เจอเลย ก็เลยไปดูรายชื่อหน้าประตูห้องเขา เอาชื่อไทยไปหาก็ไม่เจอ เอาชื่อเขาไปเเปลเป็นอังกฤษก็ไม่เจอ ไม่กล้าขอด้วยกลัวจะโดนเเซวอีก พักก่อนเดี๋ยวเพื่อนสงสัย พอถึงพักเที่ยงผมก็ไปกินข้าว มันจะมีโต๊ะของเเต่ระดับ ผมก็อยู่โต๊ะห้องผม เเอบดูโต๊ะห้องเขา เขานั่งกินกับผู้ชาย เอ้าใครวะหน่ะ กินเสร็จเดินใกล้ๆขอดูหน่อยสิใครหน้าผู้ชาย
รีบกลับห้อง ถามเพื่อน คนที่หน้าตี่ๆชื่ออะไรเหรออยู่ห้อง2 เขาชื่อติว เขาเป็นเเฟนกัน นี่ไม่รู้เหรอ รู้อะไรบ้างไหม555 ผมก็ขำเเห้ง เพื่อนก็ไปบอกติวห้อง2ว่าผมชอบ เห็นถามบ่อย เจ้าตัวก็มาหาเลย หาชอบเเฟนกูเหรอ เกือบมีเรื่องเพราะหวงเเฟน เราก็ไม่กล้าต่อยใคร มีเเต่เจ็บตัว ก็เเอบเลิกชอบเขาเลย กลับไปคิดทบทวนที่บ้าน พอเริ่มวันใหม่ก็เศร้า ชอบเขาเเต่เขามีเเฟน พอถึงตอนเย็น มิ้นมานั่งเล่นหมากเก็บกับเพื่อนๆ เรานี่ไปเลย ไม่เศร้าละ เล่นกับมิ้น พูดดีพูดน่ารัก จนมองไม่พักเลยลืมไปเลยว่ามิ้นมีเเฟนเเล้ว ทำอย่างงี้ไปเลยๆ เเอบดูบ้าง มีกิจกรรมที่โรงเรียนก็ตามเขา เล่นกับเขา เเต่อยู่ห่างๆ เเฟนมิ้นดูน่ากลัว5555
จนใกล้จะจบละของม.1 มีทัศนศึกษา ไปดรีมเวอร์ ได้คันเดียวกับมิ้น มีความสุขจัดดด เเต่ตอนเดินเที่ยวเราเเยกกัน เขาไปกับเพื่อนเขา ผมไปกับเพื่อน เดินผ่านก็เเอบเพราะเขิน เขายิ้มให้ผมนะ เเต่เขาไม่ได้คิด ถึงเวลาจะต้องกลับก็ได้กลับคันเดิม เเต่จุดที่พลิกผลันคือ ผมได้ไปหอมเเก้มมิ้น เเล้วก็ขอโทษ มิ้นบอกกับผมว่า ถือว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกินขึ้น ผมก็ขอโทษ ละก็เเยกย้านกลับบ้าน เพราะปิดเทอมจบม.1 เข้าม.2 มาเเต่เช้า อยากเจอหน้ามิ้น555555 เเต่ก็ไม่กล้าสบตาเขา เราไปหอมเเก้มเขานี่ วันเเรกก็รอดูเขา ว่าวันนี้มาไหม เข้าเเถวไหม มิ้นก็ไม่มา เราก็คิดเเหนะว่าวันเเรกอาจไม่มา ผ่านไป2-3วัน ถามละ ทำไมมิ้นไม่มาโรงเรียนล่ะ เขาเป็นอะไรเหรอ เพื่อนก็ตอบว่าเก้าเขารู้กันหมดเเล้ว มิ้นย้ายโรงเรียนไปเเล้ว เรียนในตัวเมือง เริ่มเรียนใหม่หมด เฟสเขาผมก็ยังไม่มีเลย จบสิเเบบนี้ มีอีกนะครับ เเต่ผมเเค่มาระบายอารมณ์อึดอัดมาก ถ้าใช้คำไหนซ้ำมากไปก็ขอโทษนะครับ