คือเรารู้สึกไม่ถูกชะตากับแม่มากๆๆเลยค่ะ ถึงแม้ท่านจะเลี้ยงดูเรามาแต่เราไม่ชอบนิสัยแม่เลย นิสัยแม่เราคือแบบชอบเอาเราไปประจานในคนหมู่มาก เป็นชู้ของชาวบ้านชาวช่องเขาอ่ะค่ะแล้วลูกเขาก็เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเรา(จะให้มองหน้าติดกันได้ไง) ส่วนเราก็เป็นคนเงียบๆไม่สุสิงกะใครอยู่แต่ในบ้านในห้อง ส่วนพ่อกับแม่ก็หย่ากันไปแล้วที่จริงแล้วที่บ้านก็มีการทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆบ้างอ่ะค่ะ แต่พอมาวันนี้แม่กับ...จะพาเราไปเที่ยวแม่บอกแม่จะพาไปตอนทุ่มนึงแล้วแม่ก็หายไปกับ....ของแม่เลย ปล่อยให้คนอื่นรออีกเป็นชั่วโมง พอสองทุ่มแม่ก็กลับมายังไม่พอเเถมมาด่าเรา -_- (มาด่าเราทำไม) แล้วก็บ่นไปจนสุดห้องน้ำเราก็อยู่หน้าห้องน้ำแม่ก็กระซิบมาบอกว่า อ่ะไม่ต้องไปหรอกเปลืองตังค์ไปเปล่าๆ คือเเบบตอนนนั้นเราทั้งเสียใจ น้อยใจ โกรธ คิดเเล้วคิดอีกทำไมเขาไม่ให้เราไปคือแบบตอนนั้นโกรธมากจนฉุนขาดเลยค่ะ เลยตะโกนไปว่า ถ้าแม่จะไม่ให้หนูไปก็ไม่ต้องนัดหนูไว้หรอกแม่ทำตัวแบบนี้รู้ไหมมันน่ารำคาญ!@#$%^&*() อีกเยอะเเยะเลย(แต่ไม่ด่าคำหยาบนะ) เเล้วไปๆมาๆที่นี่เราร้องไห้เลยค่ะ แล้วแม่ก็เดินออกมาบอกว่าเตรียมเก็บเสื้อผ้าแล้วก็ไปจากบ้านซะ!! ตอนนั้นเราอึ่งเลยอ่ะก็เลยแบบคิดว่าเขาไม่ให้เราอยู่เเล้วจะไปหน้าด้านอยู่จริงไหมล่ะ ตอนนี้มองหน้ากันก็เเทบไม่ติดเลยค่ะ พรุ่งนี้เราก็อาจไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะแม่ไม่ให้ตังคไปโรงเรียนเผลอๆพาไปลาออกเลยด้วยซ้ำ T^T ขอคำปรึกษาหน่อยได้ไหมค่ะจะทำยังไงกับแม่เราดีหรือเราต้องปรับปรุงตัวเอง