คือเราเป็นลูกคนเดียวอ่ะ อยู่กับพ่อกับแม่ แม่ตีเราตั้งแต่เด็กเราจะมาป๊าเป็นคนปลอบ แม่ชอบพูดว่าเกิดมาทำไม ตายไปก็ไม่ได้เสียใจอะไร  ตั้งแต่เราจำความได้ เราก็เห็นแค่พ่อที่เป็นคนเลี้ยงเราเพราะแม่ต้องไปทำงาน แต่ความทรงจำเรากับพ่อเยอะมากเลยค่ะตอนเด็ก พอโตมา แม่เปลี่ยนจากตีมาเป็นการใช้คำพูดแรงๆด่าเราตลอดหลายปี โดยที่เราไม่เคยเถียงเราเงียบนั่งร้องไห้คนเดียว เราเคยร้องไห้ต่อเค้าแม่แม่พูดว่าเราว่าร้องไห้ทำไม อย่าปัญญาอ่อน เรารู้สึกว่าเราผิดที่เราร้องไห้เพราะคำพูดของเขาหรอ โดนปกติแล้วพ่อจะเป็นคนช่วยพูดให้แม่เลิกด่าเรา แต่แม่ไปด่าพ่อว่าเพราะคอยช่วยเราเราถึงเป็นอย่างนี้ จนเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เราอยู่ม.5จะขึ้นม.6 เราทะเลาะกับแม่ เราเลยถามว่ามีพ่อแม่ที่ไหนเขาให้ลูกไปตาย รู้มั้ยว่ามันเป็นปม เพราะเวลาเราทะเลาะกับแม่ คำพวกนี้จะวนอยู่ในหัวตลอดเวลา แม่ตอบเรามาว่าเพราะเราไม่ดีเหมือนอื่น เราไปไม่ถูกเลยจริงๆ เราไม่รู้ว่าเราไม่เคยดีเลย หรือว่าแม่ไม่เคยรับฟังเหตุผลของเราเลยแม่ถึงมองเราแบบนั้น อีกอย่างนะคะเราเคยเดินไปกอดแม่ แต่แม่อารมณ์เสียเดินออกไปนั่งตรงอื่น ตอนนั้นเรางงมากว่าเราผิดอะไร เราเสียใจมาก ซึ่งตรงนั้นพ่อก็นั่งอยู่ด้วย เราเลยหันหน้าไปมองพ่อแล้วเราก็เดินกลับไปที่ห้องเรา วันต่อมาเรากลับมาจากรร.คนที่เดินมากอดเราเป็นพ่อ แล้วมีครั้งหนึ่งแม่เคยพูดกับพ่อว่าเราเหมือนคนขาดความอบอุ่น เรายอมรับว่าเรารู้สึกแบบนั้น เพราะแม่แทบจะไม่ทำแสดงความรักอะไรกับเราเลย แม่แค่ให้เงินอยากได้อะไรเอาเงินไปแค่นั้น แต่สิ่งที่เราต้องการจากเขาคือความรัก ความเข้าใจเรา เราแค่อยากให้เขาซัพพอร์ตเราบ้าง  เราผิดมั้ยคะที่ไม่รักแม่