ตอนที่ 2. สวัสดีครับ “โปรตีน” (ทำความรู้จักตัวเองให้มากขึ้นกันครับ)

กระทู้สนทนา

สำหรับใครที่ยังไม่ได้อ่าน {ตอนที่ 1. ยินดีที่ได้รู้จักครับ “คาร์โบไฮเดรต”} อ่านได้ที่ลิงค์นี้น่ะครับ: http://ppantip.com/topic/32802565

**อัพเดทตอนที่ 3 ครับ {สบายดีไหมครับ "ไขมัน"}: http://ppantip.com/topic/32811774

สวัสดีครับชาวพันทิป ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกกระแสตอบรับและกำลังใจน่ะครับ เกินคาดที่ผมคิดไว้จริงๆ ขอบคุณมากๆครับ

สำหรับใครที่ยังไม่รู้จักผม ผมเคยเขียนกระทู้แชร์ประสบการณ์ลดน้ำหนักของตัวเองไว้ครับตามลิงค์: http://ppantip.com/topic/32789368

ฝากกระทู้อื่นๆของผมด้วยน่ะครับ http://ppantip.com/profile/1630538

โปรตีน: ขาดไม่ได้ มากไปก็ไม่ดี

ขอเกริ่นก่อนนะครับ โปรตีนไม่เหมือนคาร์โบไฮเดรตหรือไขมัน เพราะร่างกายเราไม่ได้มีที่ๆจะเก็บโปรตีนครับ แต่โปรตีนนั้นจะต้องถูกเตรียมนำมาใช้ทันทีตั้งแต่ที่เรากินเข้าไป เหมือนกับนักฟุตบอลตัวสำรองครับ ที่กำลังวอร์มร่างกายเพื่อที่จะลงแข่งขันในนาทีต่อไป

โปรตีนพอเข้าไปในร่างกายของเราแล้วจะถูกแปรรูปเป็น กรดอะมิโนครับ ซึ่งตัวกรดอะมิโนเนี่ยแหละครับที่จะถูกนำมาใช้เพื่อสร้างกล้ามเนื้อ (เฉพาะเวลาที่ร่างกายเราคิดว่าต้องมีกล้ามเนื้อเท่านั้นน่ะครับ) แต่กรดอะมิโนไม่ได้มีหน้าที่แค่สร้างกล้ามเนื้อเท่านั้น แต่มันยังเป็นส่วนประกอบสำคัญในการสร้างเอนไซม์ ซึ่งเป็นโปรตีนเพื่อที่จะเร่งปฏิกิริยาเคมีในร่างกายของเรา ทำให้ร่างกายเราทำงานอย่างปกติ ซึ่งแต่ละเอนไซม์ ก็มีหน้าที่แตกต่างกันออกไปครับ

ยังไม่หมดแค่นั้น กรดอะมิโนบางตัว ก็ยังมีความสำคัญในการสร้างระบบภูมิคุ้มกันของร่างกาย ช่วยซ่อมแซมเซลล์เม็ดเลือดแดงและอวัยวะอื่นๆในร่างกาย อีกทั้งยังช่วยป้องกันกล้ามเนื้อถูกทำลายอีกด้วยครับ

ข้อดีเยอะขนาดนี้ ซัดโปรตีนกันเลยแล้วกัน!!!............ ช้าก่อนครับ ใจเย็นๆ ถึงแม้โปรตีนจะสะสมไม่ได้ แต่ถ้าใช้ไม่หมดก็ไม่ต่างอะไรกับการกินแป้งและไขมัน

กินโปรตีนไม่ได้แปลว่าไม่อ้วนน่ะครับ ถ้าเกิดว่าตัวกรดอะมิโนไม่มีหน้าที่ในร่างกาย ร่างกายเราก็จะต้องบังคับให้มันแปรรูปเป็น glucose หรือไขมันเพื่อให้ร่างกายสามารถเก็บได้ หรือเอาไปใช้เป็นพลังงานครับ (ถ้าไม่ได้ใช้พลังงานตรงนี้ก็อาจจะมีผลทำให้น้ำหนักเราเพิ่มก็ได้ครับ)

แต่ทว่ากระบวนการในการเปลี่ยนกรดอะมิโนให้กลายเป็นพลังงานเนี่ยไม่ได้ง่ายเหมือนเปลี่ยนคาร์โบไฮเดรตหรือไขมันเป็นพลังงาน เหตุเพราะว่าตัวกรดอะมิโนมีส่วนประกอบของ Nitrogen ดังนั้นร่างกายเราต้องเพิ่มกระบวนการดึงตัว Nitrogen ออกมาจากกรดอะมิโนเสียก่อน หลังจากนั้นถึงจะแปรรูปให้เป็นไขมัน กับ glucose ครับ (กระบวนการนี้ไม่ได้เกิดแค่เฉพาะเวลาโปรตีนเยอะเกินไป แต่เกิดในตอนเวลาที่เราขาดสารอาหารด้วยครับ ทำให้ร่างกายต้องดึงเอาโปรตีนมาเป็นพลังงาน)

แล้ว Nitrogen หายไปไหน? Nitrogen จะโดนแปรสภาพเป็น ammonia ครับ (โดยผ่านจากการทำงานของไต) หลังจากนั้นตับของเราก็จะทำการเปลี่ยน ammonia พวกนั้นให้กลายเป็น urea ซึ่งสามารถขับออกทางปัสวะ ได้อย่างปลอดภัยครับ

ปัญหาคือถ้า Nitrogen เยอะเกินไป ก็แปลว่า ammonia ก็เยอะขึ้นด้วยใช่ไหมล่ะครับ ส่งผลทำให้ไตเราทำงานหนักขึ้น บวกกับว่าตับของเราก็ทำงานไม่ทันเช่นกันครับ และเนื่องจาก ammonia เป็นพิษต่อร่างกาย การที่มีปริมาณมากเกินไปอาจจะส่งผลทำให้อวัยวะต่างๆในร่างกายเราถูกทำลาย ทำให้เรารู้สึกปวดหัว คลื่นไส้ แล้วก็ อ่อนเพลีย ครับ

เราต้องรู้จักเดินทางสายกลางครับ ถึงโปรตีนจะเป็น macro nutrient ที่สำคัญสำหรับร่างกาย แต่การที่มีมากเกินไปก็ส่งผลเสียได้เช่นเดียวกัน แต่ทว่า แต่ละคนต้องการโปรตีนไม่เท่ากัน แน่นอนว่าคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอก็ย่อมต้องการโปรตีนเพื่อมาซ่อมแซมกล้ามเนื้อมากกว่าคนที่ไม่ได้ออกกำลังกาย เพราะฉะนั้นถ้าคุณกำลังพยายามลดน้ำหนักโดยการเริ่มออกกำลังกาย คุณจะต้องไม่ลืมเพิ่มปริมาณการกินโปรตีน เพื่อเป็นการซ่อมแซมกล้ามเนื้อที่เสียไปจากการออกกำลังกายด้วยครับ

การเลือกกินโปรตีน

การเลือกกินโปรตีนก็มีความสำคัญไม่แพ้กันครับ ไม่ใช่ว่าโปรตีนทุกตัวจะเหมือนกัน เพราะถ้าเรารับประทานโปรตีนที่ไม่ดี เช่นโปรตีนที่มีไขมันสูง หรือ ผลิตภัณฑ์ที่ทำจากนมมากๆ ก็มีโอกาสทำให้เรามีคอเรสเตอรัลสูง ซึ่งอาจจะนำไปสู่โรคหัวใจได้ครับ

โปรตีนที่ผมกินส่วนมาก มาจากพวก อกไก่ ปลาแซลมอน ทูน่ากระป๋อง ไข่แดง ไข่ขาว cottage cheese (ผมไม่แน่ใจว่าภาษาไทยเรียกว่าอะไร) เนยถั่ว แล้วก็ ถั่วต่างๆ (ส่วนมากเป็นอัลมอนด์ครับ) ผมกินเนื้อวัวบ้าง เนื้อหมูบ้างครับ แต่ส่วนมากเนื้อวัวกับหมูถ้าเลือกไม่ดีจะมีไขมันอิ่มตัวอยู่ค่อนข้างมากครับ

สรุปน่ะครับ โปรตีนกินแล้วดีครับ แต่เราก็ต้องเลือกกิน กินให้พอดี เพราะถึงแม้ร่างกายเราจะเก็บสะสมโปรตีนไม่ได้ แต่โปรตีนก็สามารถแปรสภาพเป็น ไขมัน หรือ glucose ได้เหมือนกันครับ สำหรับคนที่ออกกำลังกายก็ต้องเพิ่มปริมาณโปรตีนเข้าไปเพื่อให้ไปช่วยสร้างกล้ามเนื้อ อย่าลืมว่าทุกอย่างต้องอยู่บนความพอดีน่ะครับ อย่ามากไปอย่าน้อยไป ผมเคยบอกไปในกระทู้ที่แล้วว่าการลดความอ้วน มันไม่ใช่การทรมานตัวเอง แต่มันเป็นการเปลี่ยนวิถีชีวิตเราให้ดีขึ้น ถูกไหมล่ะครับ?