การเก็งกำไรหุ้น
ในสังคมการเล่นหุ้น เรามักพบกับผู้คนที่ชอบกล่าวอ้างว่า  ข้าพเจ้าเป็นนักลงทุน  มากกว่าการยอมรับว่าตนเองคือนักเก็งกำไร  เพราะสังคมภายนอกตลาดทุนถูกหลอมคุณค่าของการเก็งกำไรเป็นเรื่องเลวร้าย เป็นพวกทำลายระบบ ฯลฯ  แต่ในโลกความจริง เกือบจะนับได้เกินครึ่งเป็นวิธีการเก็งกำไรทั้งสิ้น
เนื้อแท้การเก็งกำไร คือ การลงมือด้วยการหวังผลในระยะเวลาที่สั้นกว่าการลงทุน  ในธรรมดาของการลงทุนถูกกำหนดด้วยกติกาสังคม หรือกฎสากลของการค้า อันได้แก่การประกาศผลประกอบการทุก 3 เดือน เป็นขั้นแรก ดังนั้น การถือหุ้นเกิน 3 เดือน จึงน่านับเป็นการลงทุนได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องถือเป็น ปี ๆ จึงจะนับเป็นการลงทุน  แต่การเก็งกำไร กลับตรงกันข้าม บางคนวางแนวคิดและแผนการเก็งกำไรเป็นปี ๆ ก็ได้  แล้วจะนับอย่างใดว่าคือการเก็งกำไรหรือลงทุน  มีข้อเปรียบเทียบดังนี้เก็งกำไรด้วยระยะเวลาสั้น ๆ ไม่ต้องมีเงื่อนไขเรื่องจำนวนเงินที่ซื้อหุ้น แต่มักมีเงื่อนไขว่าพยายามทำกำไรให้ได้(เท่าใดก็ตาม) ในเวลาสั้น ๆ ที่ตนเองสามารถกระทำได้ผล  ส่วนการเก็งกำไรระยะยาว มักหวังผลที่กำไรจำนวนมากกว่าทุนที่ลงไป ยิ่งระยะเวลานาน ยิ่งหวังจำนวนมาก เช่น ลงทุน 100 บาท หวังขายใน 1 ปี ได้ 200 บาท อย่างนี้ถือว่าเก็งกำไรไม่ใช่ลงทุน  จึงเกิดคำถามว่า แล้วกำไรเท่าใดต่อเวลา  จึงนับว่าลงทุน   ข้อนี้ไม่มีมาตรฐานคำนวณ  แต่เคยมีผู้เสนอว่า การลงทุนควรชนะเหนืออัตราดอกเบี้ย ไม่น้อยกว่า 2 เท่าต่อเดือน  และไม่มากกว่า 12 เท่าต่อปี
โปรดอ่านบทความใหม่ในวันต่อต่อไป
มีข้อแนะนำ สามารถส่งเข้าหลังไมค์ได้