วันอาทิตย์ที่ 12 ตุลาคม 57
ชายคนนึงกับจักรยานทัวริ่งสีแดงฝ่าเปลวแดดเปรี้ยงจากหมู่บ้านซาลาเปาทับหลี อำเภอกระบุรี ไป ตัวจังหวัดระนอง ระยะทางประมาณ 73 กิโลเมตร บนถนนขึ้นลงภูเขาตลอดทาง ปั่นช้าบ้าง เร็วบ้าง ช้ามากๆตอนขึ้นเนินชันๆบ้าง หยุดพักกินข้าวสองครั้ง หยุดถ่ายรูปหลายต่อหลายครั้ง เอ้อระเหยไปเรื่อยๆ ในที่สุดด้วยเวลาห้าชั่วโมงกว่าๆเกือบหก เราก็ทำได้ ปั่นจากบ้านแม่มาถึงบ้านพี่ชายที่ตัวจังหวัดสำเร็จ
เหนื่อยครับ ไม่เคยปั่นขึ้นเขามาก่อน อยู่กรุงเทพนี่จานหน้าใบเล็กไม่เคยใช้หรอก ถนนแถวบ้านเราราบเรียบมีสะพานสองสามแห่งก็ไม่ได้ชันมากมาย ใช้จานกลางกะจานใหญ่เท่านั้น แต่มาเจอภูเขาที่ชันหรือขึ้นเนินยาวๆ ความเร็วตกลงเรื่อยๆ ในที่สุดต้องเปลี่ยนลงจานหน้าใบเล็กและจานหลังอันใหญ่หน่อยให้เบาขา แล้วก้มหน้าก้มตาปั่นไวๆแต่เจ้าจักรยานมันเคลื่อนที่ช้าโคดๆ ค่อยๆกระดึบขึ้นเนินด้วยความเร็วแค่ 6-10 กม.ต่อชั่วโมงเท่านั้นแหละ ก็ไม่เดือดร้อน ช้าไม่เป็นไร แต่อย่าให้ต้องลงจูงละกัน ผ่านได้ไปทุกเนินครับ ลองดูแผนที่ข้างล่างละกันมีเนินตลอดทางแหละ ที่กิโลเมตรที่ห้าสิบกว่าๆจากจุดเริ่มต้นจะเป็นเนินสูงที่สุด เขาน้ำตก ต้องไต่จากความสุง 19 เมตร ขึ้นไปที่ 145 เมตร ก็หวั่นๆว่าจะไม่รอด แต่ไปเจอของจริงก็พอไหวน่ะ ขึ้นไปช้าๆอย่างที่ว่ามา เวลากดบันไดก็ไม่หนักขาเท่าไรหรอก แต่ต้องปั่นขาเร็วๆไม่งั้นรถไม่เคลื่อนที่ ทำเอาหอบแฮ่กเหมือนกัน หายใจฟืดฟาดหน่อยๆ ค่อยๆเคลื่อนด๊อกแด๊กไปถึงยอดจนได้
ตอนวางแผนจะไปปั่นเนี่ยหวั่นว่าฝนจะตก เช้าวันปั่นฝนก็พรำมาตอนเช้าให้กังวลเล่น แต่พอสายๆก็หายไป เราออกตอนสิบโมงกว่า มีแดดหน่อยๆแล้ว ขี่ไปแดดก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเที่ยงๆบ่ายๆเนี่ยแดดจ้าท้องฟ้าสีฟ้าสดเชียว ร้อนพอดู ดื่มน้ำไปสามลิตรได้มั๊ง แต่ไม่ปวดฉี่เลยตลอดทาง เหงื่อคงออกเยอะประมาณใกล้เคียงกะสามลิตรที่กินน้ำเข้าไปนั่นแหละ แต่ตัวไม่มีเปียกเลย เหงื่อออกแล้วก็แห้งไปอย่างเร็วทิ้งไว้แต่ขี้เกลือบนผิวเรา ตอนถึงระนองเข้าโรงแรมที่พักรีบเข้าห้องน้ำล้างหน้า วักน้ำลูบหน้าทีแรกนี่สะดุ้งเลย แสบตา ขี้เกลือเข้าตา อ้อ..กินเกเตอเรดอีกสองขวดกันตะคริว ได้ผลดี ตอนขี่ไม่มีอาการน่องตึง ตอนกลางคืนไม่มีตะคริวมาเยือน
ช่วงแรกๆจนถึงกลางๆนี่สนุกสนานดีไม่มีท้อ ไปเรื่อยอย่างสบายใจเลยละครับ ความเร็วบนทางราบก็ซัก ยี่สิบนิดๆ ไต่ขึ้นเนินก็เหลือซัก สิบ เขาชันหน่อยก็เหลือ หกหรือเจ็ด ไม่เดือดร้อนยิ้มไปเรื่อย ตอนลงเขาเนี่ยสนุกดี พอเริ่มลงก็ปล่อยให้ไหลลงไป ความเร็วขึ้น 30-35-40 เร็วขึ้นไปเรื่อย สูงสุดที่เรากล้านี่อยู่ที่ 46 กม.ต่อชั่วโมง ไม่กล้าลงเร็วมากเกินไปกลัวล้มหรือแหกโค้ง เดี๋ยวหมดสนุกกันพอดี ไปล้าหนักเอาตอนสี่กิโลสุดท้ายอ่ะครับ แข้งขาอ่อน ไต่เนินเตี้ยๆก็แทบไม่ขึ้นแล้ว ได้แต่กัดฟันค่อยๆปั่นไป ใจร้องลั่นว่าเมื่อไรถึง เมื่อไรจะถึงวะ ก็ไปถึงจนได้ตอนสี่โมงกว่าๆ สภาพเยินพอควรครับ หน้าโดนแดดเผาจนแดงกร่ำ ต้นคอเกรียมแดดแดงเชียวแสบๆนิด ง่ามขาพองอีกหน่อย แล้วก็เพลีย แต่ไม่เข็ดหรอก เดี๋ยวเอาอีก...5.5.5.5.
ทริปนี้เป็นการชิมลางเส้นทางภูเขา ระยะสั้นๆแค่ 73 กม. ของจริงวันที่ 27-29 ตุลาคมนี้ ฝรั่งเจ้านายกะเพื่อนอีกคนจะมาปั่นจากระนองไปภูเก็ต ระยะทาง 305 กม. เราลองชิมเที่ยวนี้แล้วก็ว่าพอไหว กะจะดูดติดสองคนนั่นไป ถ้าหลุดก็ขึ้นรถเซอร์วิสตามเอา 555..5.5. เที่ยวนี้ให้หลานสาวมาขับรถเซอร์วิสตามหลัง จ้างมัน เที่ยวหน้าก็คงใช้บริการเจ้าเดิมนี่แหละ
ทริปจาก หมู่บ้านซาลาเปาทับหลี อ.กระบุรี ไป อ.เมืองระนอง
ชายคนนึงกับจักรยานทัวริ่งสีแดงฝ่าเปลวแดดเปรี้ยงจากหมู่บ้านซาลาเปาทับหลี อำเภอกระบุรี ไป ตัวจังหวัดระนอง ระยะทางประมาณ 73 กิโลเมตร บนถนนขึ้นลงภูเขาตลอดทาง ปั่นช้าบ้าง เร็วบ้าง ช้ามากๆตอนขึ้นเนินชันๆบ้าง หยุดพักกินข้าวสองครั้ง หยุดถ่ายรูปหลายต่อหลายครั้ง เอ้อระเหยไปเรื่อยๆ ในที่สุดด้วยเวลาห้าชั่วโมงกว่าๆเกือบหก เราก็ทำได้ ปั่นจากบ้านแม่มาถึงบ้านพี่ชายที่ตัวจังหวัดสำเร็จ
เหนื่อยครับ ไม่เคยปั่นขึ้นเขามาก่อน อยู่กรุงเทพนี่จานหน้าใบเล็กไม่เคยใช้หรอก ถนนแถวบ้านเราราบเรียบมีสะพานสองสามแห่งก็ไม่ได้ชันมากมาย ใช้จานกลางกะจานใหญ่เท่านั้น แต่มาเจอภูเขาที่ชันหรือขึ้นเนินยาวๆ ความเร็วตกลงเรื่อยๆ ในที่สุดต้องเปลี่ยนลงจานหน้าใบเล็กและจานหลังอันใหญ่หน่อยให้เบาขา แล้วก้มหน้าก้มตาปั่นไวๆแต่เจ้าจักรยานมันเคลื่อนที่ช้าโคดๆ ค่อยๆกระดึบขึ้นเนินด้วยความเร็วแค่ 6-10 กม.ต่อชั่วโมงเท่านั้นแหละ ก็ไม่เดือดร้อน ช้าไม่เป็นไร แต่อย่าให้ต้องลงจูงละกัน ผ่านได้ไปทุกเนินครับ ลองดูแผนที่ข้างล่างละกันมีเนินตลอดทางแหละ ที่กิโลเมตรที่ห้าสิบกว่าๆจากจุดเริ่มต้นจะเป็นเนินสูงที่สุด เขาน้ำตก ต้องไต่จากความสุง 19 เมตร ขึ้นไปที่ 145 เมตร ก็หวั่นๆว่าจะไม่รอด แต่ไปเจอของจริงก็พอไหวน่ะ ขึ้นไปช้าๆอย่างที่ว่ามา เวลากดบันไดก็ไม่หนักขาเท่าไรหรอก แต่ต้องปั่นขาเร็วๆไม่งั้นรถไม่เคลื่อนที่ ทำเอาหอบแฮ่กเหมือนกัน หายใจฟืดฟาดหน่อยๆ ค่อยๆเคลื่อนด๊อกแด๊กไปถึงยอดจนได้
ตอนวางแผนจะไปปั่นเนี่ยหวั่นว่าฝนจะตก เช้าวันปั่นฝนก็พรำมาตอนเช้าให้กังวลเล่น แต่พอสายๆก็หายไป เราออกตอนสิบโมงกว่า มีแดดหน่อยๆแล้ว ขี่ไปแดดก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเที่ยงๆบ่ายๆเนี่ยแดดจ้าท้องฟ้าสีฟ้าสดเชียว ร้อนพอดู ดื่มน้ำไปสามลิตรได้มั๊ง แต่ไม่ปวดฉี่เลยตลอดทาง เหงื่อคงออกเยอะประมาณใกล้เคียงกะสามลิตรที่กินน้ำเข้าไปนั่นแหละ แต่ตัวไม่มีเปียกเลย เหงื่อออกแล้วก็แห้งไปอย่างเร็วทิ้งไว้แต่ขี้เกลือบนผิวเรา ตอนถึงระนองเข้าโรงแรมที่พักรีบเข้าห้องน้ำล้างหน้า วักน้ำลูบหน้าทีแรกนี่สะดุ้งเลย แสบตา ขี้เกลือเข้าตา อ้อ..กินเกเตอเรดอีกสองขวดกันตะคริว ได้ผลดี ตอนขี่ไม่มีอาการน่องตึง ตอนกลางคืนไม่มีตะคริวมาเยือน
ช่วงแรกๆจนถึงกลางๆนี่สนุกสนานดีไม่มีท้อ ไปเรื่อยอย่างสบายใจเลยละครับ ความเร็วบนทางราบก็ซัก ยี่สิบนิดๆ ไต่ขึ้นเนินก็เหลือซัก สิบ เขาชันหน่อยก็เหลือ หกหรือเจ็ด ไม่เดือดร้อนยิ้มไปเรื่อย ตอนลงเขาเนี่ยสนุกดี พอเริ่มลงก็ปล่อยให้ไหลลงไป ความเร็วขึ้น 30-35-40 เร็วขึ้นไปเรื่อย สูงสุดที่เรากล้านี่อยู่ที่ 46 กม.ต่อชั่วโมง ไม่กล้าลงเร็วมากเกินไปกลัวล้มหรือแหกโค้ง เดี๋ยวหมดสนุกกันพอดี ไปล้าหนักเอาตอนสี่กิโลสุดท้ายอ่ะครับ แข้งขาอ่อน ไต่เนินเตี้ยๆก็แทบไม่ขึ้นแล้ว ได้แต่กัดฟันค่อยๆปั่นไป ใจร้องลั่นว่าเมื่อไรถึง เมื่อไรจะถึงวะ ก็ไปถึงจนได้ตอนสี่โมงกว่าๆ สภาพเยินพอควรครับ หน้าโดนแดดเผาจนแดงกร่ำ ต้นคอเกรียมแดดแดงเชียวแสบๆนิด ง่ามขาพองอีกหน่อย แล้วก็เพลีย แต่ไม่เข็ดหรอก เดี๋ยวเอาอีก...5.5.5.5.
ทริปนี้เป็นการชิมลางเส้นทางภูเขา ระยะสั้นๆแค่ 73 กม. ของจริงวันที่ 27-29 ตุลาคมนี้ ฝรั่งเจ้านายกะเพื่อนอีกคนจะมาปั่นจากระนองไปภูเก็ต ระยะทาง 305 กม. เราลองชิมเที่ยวนี้แล้วก็ว่าพอไหว กะจะดูดติดสองคนนั่นไป ถ้าหลุดก็ขึ้นรถเซอร์วิสตามเอา 555..5.5. เที่ยวนี้ให้หลานสาวมาขับรถเซอร์วิสตามหลัง จ้างมัน เที่ยวหน้าก็คงใช้บริการเจ้าเดิมนี่แหละ