วันนี้ทดสอบตัวเองปั่น 100 โล คนเดียวแบบไม่พักกินข้าว จอดซื้อน้ำแค่ 5 นาทีครั้งเดียวเท่านั้น
เส้นทางราบ 40 เขาสลับเนิน 60 โล ปั่นไปก็มานั่งนึกถึงตอนปั่นว่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ขึ้นเขาลูกแรกชิวๆ ซักพักเฮ้ยทำไมมันชันขึ้น ความเร็วเหลือ 10 เอาไงจูงไหม บ้า! เพิ่งลูกแรกเองเสียฟอร์มตายเลย
แล้วยังมาเจอหมาวิ่งออกมาจากศูนย์รักษาป่าไล่อีก โอ้ย! ปั่นขึ้นเขาก็จะตายอยู่แล้ว เอ็งออกมาทำไม
ดีที่มันวิ่งไล่เห่าอย่างเดียวไม่กัด ไม่งั้นไม่รอดแน่ เหนื่อยแทบขาดใจ คิดในใจขากลับลงเขาแน่จริงเจอกัน
เอาซิยิ่งเหนื่อยๆอยู่ พาลหมดละครับไม่เว้นหมา

ลงเขาลูกแรกมา เจอเนินอีก 5-6 เนิน ถึงเขาลูกที่สอง ทำไมมันขึ้นยาวจัง ตอนดูในแผนที่ไม่เห็นขึ้นยาวยังงี้เลย
ความเร็วลดลงเรื่อยๆ ยิ่งสูงรู้สึกยิ่งชัน ความเร็วเหลือ 10 เหมือนเดิม ความคิดเดิมมาอีก จูงไหม!
เดี๋ยวก่อนลองยืนโยกดูซิ กำ! โยกไปก็เร็วเท่าเดิม แต่เหนื่อยกว่าเดิม 2 เท่า นั่งเหอะ!
พอนั่งกดบันไดแทบไม่ลงอีก รู้งี้ไม่ยืนโยกดีกว่าเล่นซะหมดแรง บ่นกับตัวเองไปเรื่อย 555+

ขาดิ่งลงลูกสองความเร็ว 50-60 พอๆเบรกก่อน เดี๋ยวไม่ถึงบ้าน คิดในใจชันยังงี้ขากลับจะขึ้นไหวไหมเรา?
ขากลับกะว่าจะล้างแค้นดิ่งหนีเจ้าตูบซักหน่อย ดันไม่ออกมาสงสัยแอบนอนหลบแดด เซ็งเลย

ถึงบ้านหมดสภาพครับ ใช้เวลา 4 ชั่วโมง เคยแต่ 100 โลทางราบไม่เคยขึ้นเขาซักที
สรุปคือบ่นกับตัวเองตลอดทาง ตอนขึ้นมันช้ามากสมองเลยว่างจัด คงต้องฝึกอีกเยอะ แต่ก็สนุกไปอีกแบบ

ขออภัยบ่นไปเรื่อย ไม่มีรูปนะครับ
ไม่รู้มีใครปั่นขึ้นเขาแล้วชอบบ่นอะไรกับตัวเองบ้างหรือเปล่าครับ