ค่ำมากแล้ว
ตะวันทอดต่ำลงมาก เหลือนิดเดียวก็คงจะลับขอบดอย แสงสุดท้ายทาบลงผืนป่าพาเงาไม้ทอดยาว ลมยามเย็นพัดใบไม้กระดิกไหวเอื่อยๆ พาเงาไหวอยู่ไกลๆ
เงาป่าเหยียดยาวพาดผ่านลานเล็กๆข้างกระท่อมเฝ้าไร่หลังหนึ่ง คงสลัวพอให้สองสามีภรรยาที่ยังคงนั่งผ่าฟืนจนลืมเวล่ำเวลารู้ตัวว่า เวลานี้เย็นย่ำลงเต็มที ผ่าได้กองย่อมๆแต่ก็คงไม่พอที่จะเอาหุงหาอาหารในวันพรุ่ง สามีขยับตัวทำทีว่าจะไปหาไม้มาเพิ่ม เหมือนเดาใจได้ ภรรยาจึงชิงพูดดักก่อนว่า
"ชั้นไปหาเองพี่"
"อือ ตามใจ"
ภรรยาคว้ามีดได้ก็ออกเดินดุ่มขึ้นเนินเหนือไร่ จากไร่ก็เป็นป่าทอดยาวไปถึงยอดดอย คงหาไม้แห้งทำฟืนได้ไม่ยาก เดินเก็บไม้ไป ตาสอดส่องหาไม้ไป ไม่นานก็ได้เกือบครึ่งหอบแขน คิดว่าอีกนิดก็คงพอ เพ่งมองหาไม้เริ่มยากเพราะตะวันลับดอยไปแล้ว สอดส่องมองทางก็เหมือนเห็นอะไรไวๆอยู่ข้างหน้า เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเงาดุ่มๆเหมือนคนเดินนำหน้าไวๆ
เสื้อหม้อฮ่อมแขนสั้นสีขาวซีด สวมหมวกใบลาน ใช่สามีไม่ผิดแน่ๆ คงมาช่วยเราหาอีกแรง เดินไม่รอเลย ทักให้รอดีว่า
"พี่"
"อือ"
"รอหน่อยสิ จะรีบไปไหนฟืนได้มาพอแล้ว"
"อือ"
อีกฝ่ายขานรับแต่ไม่มีทีท่าว่าจะเดินช้าลง แต่ดูจะเร่งเข้าไปทางป่าเร็วๆเสียด้วยซ้ำ ขุ่นใจนิดๆ เรียกแล้วยังไม่หยุดรอ สาวเท้าเร็วๆจะได้ตามทัน
"น้อง น้อง"
เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังฟังคุ้นๆเหมือนเสียงสามี หยุดเท้าแล้วเหลียวดู ใช่สามีจริงๆ
"พี่"
"ใช่ พี่เอง เห็นออกมานานก็เลยมาตาม เมื่อกี๊เห็นหอบฟืนเดินขึ้นเนิน พี่เรียกสองสามทีก็ไม่ได้ยิน หนำซ้ำยังหนีเดินขึ้นเนินไปอีกจนพี่ต้องวิ่งมาเรียกถึงนี่แหละ"
คุณพระ! ตีนอ่อนมืออ่อน ฟืนตกเต็มพื้นกระจัดกระจาย แล้วที่ฉันเดินตามหลังเมื่อกี๊นี้มันคืออะไรกัน นี่ถ้าหากเดินตามไปไม่มีใครมาเรียกคงต้องเดินตามอะไรไม่รู้เข้าป่าไปถึงไหนอีกก็ไม่รู้ ดีไม่ดีอาจตกตายกลายเป็นผีเฝ้าป่าไปเลยก็ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด
"พี่ เมื่อกี๊นี้..."
"พอ อย่าเพิ่งพูด อย่าพูดตรงนี้โบราณเค้าถือ กลับไปนอนก่อน ไว้พรุ่งนี้กลับเข้าหมู่บ้านแล้วค่อยว่ากัน"
(เรื่องนี้มาจากประสบการณ์จริงของคนในหมู่บ้านที่อยู่นี้เอง)