Tomorrow Cantabile เป็นซีรีย์เกาหลีรีเมคจาก Live Action เรื่องดังของทางญี่ปุ่น Nodame Cantabile (เป็นความกล้าหาญชาญชัยมาก ๆ เพราะนอกจาก Live Action จะประสบความสำเร็จในแง่ของเรตติ้งและรางวัลแล้ว มังงะอันเป็นต้นฉบับของเรื่องนี้ยังเป็นมังงะที่มีความเป็นวัฒนธรรมเฉพาะถิ่นสูงมาก) ในวันนี้จาก จิอากิ ชินอิจิ สู่ ชายูจิน จาก โนดะ เมกุมิ สู่ ซอนแนอิล กับการเดินทางของดนตรีอันไร้กฎเกณฑ์ Cantabile ราวตัวโน้ตเปล่งเสียงลำนำขับขาน

ชายูจิน คือ นักศึกษาดาวรุ่งของวิทยาลัยดนตรี สีหน้าของเขาหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่เสมอ ในใจนึกตำหนิติเตียนมนุษย์มนาที่เล่นดนตรีอยู่แถวนั้น ... ช่างห่วยเสียนี่กระไร เดินมาอีกพักหนึ่งเจอข่าวที่ไม่น่าอภิรมย์เมื่อใครหน้าไหนก็ไม่ทราบได้มีโอกาสได้ร่ำเรียนต่อถึงเมืองไกล แถมยังมีการเยาะเย้ยเป็นประการต่อมาว่าฉันนี่แหละอาจจะได้เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์วิเอร่าก็ได้ แตะจุดเจ็บเข้าไปอีก หากก็ได้แต่มองตามและเก็บความรู้สึกเอาไว้ข้างใน ในฉากแรกนี้ส่วนตัวแล้ว ... ไม่เทียบกับเวอร์ชั่นญี่ปุ่น แต่เทียบกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นในมังงะต้นฉบับ มีความรู้สึกว่า ชายูจิน น่าจะมีออร่า egositic แรงกว่านี้นิดนึง


ต้นแบบของ ชายูจิน คือ จิอากิ ชินอิจิ ซึ่งเป็น Dark Egoistic Prince หน้าตาจะมีความไม่พอใจแผ่พุ่ง ทุกคนห่วยแตกไม่เข้ามาตรฐาน สายตาที่มองมานึกตำหนิจนแทบจะกลายเป็นดูถูก แต่เป็นการดูถูกที่ ... ดู ... ถูก จริง ๆ คือ ถูกแล้วที่ว่า "ห่วย" ในช่วงแรก ๆ ยังดูหน่วง ๆ อยู่ มีความรู้สึกว่า "สายตา" ของชายูจิน มองแบบไม่พอใจแบบอึน ๆ มันยังไม่กลายเป็นคับแค้น ซึ่งมีความรู้สึกว่าด้วยบุคคลที่เป็นพวกอีโก้สูง เข้าใจว่าตัวเองเก่งกว่าและดีกว่า แล้วมันเป็นเช่นนั้นจริง เลยรู้สึกว่า ชายูจิน น่าจะแข็งกว่านี้ คับแค้นกว่านี้ แล้วสายตาเวลามองกราดน่าจะดูกดดันดูคมกว่านี้หน่อย ประมาณว่า ทำไมวะ ?  ชั้นเก่งกว่าเจ้าพวกนี้ ชั้นดีกว่าเจ้าพวกนี้ ทำไมชั้นต้องมาจำปลักอยู่ที่นี่ด้วย(วะ) ซึ่งอารมณ์ประมาณนี้เราเห็นในฉากที่ยูจินอยู่กับแฟนอย่างโดกยอง ฉากนี้แบบจะช่วยให้เข้าใจว่ายูจินกดดันจะระเบิดแล้วนะ คือโดยรวมแล้วการแสดงการเดินเรื่องบทในช่วงต้นมันต้องสื่อว่า .... ยูจินรู้สึกว่า แม่ม ชีวิตกุ ไม่ไหวแล้ว ง่อยเปลี้ย เพลียมาก ชั้นดิ่งเหว ขอเมาเหอะวะ แต่เรายังไม่รู้สึกถึงขั้นนั้น


ต่อเนื่องกันหลังจากที่ชายูจินตบตีกับจารย์โดคังแจ(ออร่าไม่เป็นแนวใช้กำลังเท่าจารย์พัดโบกแต่ดูซีรีเรียสกว่า)แล้วออกมานั่งสงบสติอารมณ์ทำหนังสือเพขอย้ายสาขาฯ จุดนี้ก็นิดนึงเหมือนกัน คือ ตามคาแร็คเตอร์แล้วอิตานี่นอกจากเป็นจะอีโก้จัดแล้วยังเป็นศิลปินเต็มขั้น พอได้ยินเสียงเปียโน Pathetique เวอร์ชั่น Cantabile สิ่งแรกที่รู้สึกคือ ... เออ ห่วยอีกแล้ว (นั่นไง เน้นความคับแค้นชีวิตอีกแล้ว) โศกสลดสมชื่อ แต่ต่อมาด้วยความเป็นคนเก่งดนตรีฟังอีกแป๊บ รู้แล้ว เฮ้ย ไม่ได้เล่นมั่วนี่ เฮ้ย โน้ตไม่ผิดเลยนี่ เฮ้ย อารมณ์เต็มนี่  เฮ้ย ... อิคนเล่นมันมีของแน่ ๆ แล้วก็จะเป็นการแสดงออกถึงความคลั่งดนตรีเมื่อเจ้าตัวถึงกับวิ่งหาว่า ใคร ใคร ใคร ชั้นต้องหาให้เจอ ช่วงนี้จะเป็นหนึ่ง key scene ที่จะบ่งคาแร็คเตอร์ของจิอากิ 3 ประการที่สำคัญ คือ ความอีโก้ ความเก่ง และ ความ obsess ในแง่ดนตรี ซึ่งเราว่าฉากตรงนี้ใน Tomorrow Cantabile ยังจะเฉื่อย ๆ อยู่ คือแลดูชายูจินไม่ตื่นเต้นเท่าที่ควร


ในส่วนของซอนแนอิล เข้าใจว่าความรั่วตามวัฒนธรรมเกาหลีคงไม่เท่าญี่ปุ่นแน่นอน จากที่มองก็ทำได้ดีคือมีอารมณ์ก่งก๊งพอประมาณ และ มีบทที่ใช้แสดงคาแร็คเตอร์ของแนอิลที่ชัดเจน คือ ฉากที่แนอิลไปทำงานที่โรงเรียนอนุบาล เล่นเปียโนและเล่านิทาน เรายังไม่รู้ว่าแนอิลมีความฝันอยากเป็นอะไร แต่สิ่งที่แนอิลทำในการใช้เสียงเปียโนแสดงอารมณ์ตามนิทานที่เล่า เพลงเหล่านั้นเธอเล่นไปตามความรู้สึกนึกคิด รวมทั้งเพลงที่เธอเล่นในห้องนอนของตัวเอง improvise ที่เล่นไม่เหมือนกันซักครั้ง มันคือสิ่งที่สื่อถึงเสียงดนตรีที่ไร้กฎเกณฑ์ ถึงเสียงดนตรีที่เป็นลำนำขับขาน Cantabile นอกจากนั้นฉากที่กล่าวถึงความประหลาดพิสดารให้ได้ฮาหัวเราะก็มีอยู่ ฉากถือเสื้อวิ่งไล่นี่แจ่มแมวไม่น้อยเลย ทำให้นางแลดูประหลาดจริงแท้ แต่ว่าจากฉาก Key Scene ข้างต้นสำหรับเปียโน Pathetique คือ ถ้าชายูจินกระตือรือร้นกว่านี้ มันจะแสดงให้เห็นด้วยว่า เสียงเปียโนของแนอิล "มีของ" แต่พอยูจินดูเฉย ๆ มันก็เลยไม่ค่อยพีค


ทีนี้พอถึงฉากระหว่างยูจินกับแนอิล ใช้ได้เลยนะ เคมีฟรุ้งฟริ้งดีที่เดียว สายตาที่ยูจินมองแทอิลในเวลานี้อาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่มันแลแบบโรมานซ์นิด ๆ เพราะฉะนั้นช่วงหลัง ๆ ที่น่าจะมีอะไรหวาน ๆ มีฉากโรแมนติค ก็คงจะฟินจิกหมอนกันได้ไม่ยาก แค่รอดูว่าจะเป็นฉากอะไรเท่านั้นแหละ เพราะ ในมังงะเองก็ไม่ได้มีฉากแบบนี้เยอะเท่าไหร่ ยิ่ง Live Action ยิ่งน้อยมาก ฉากตลกจะเยอมากกว่า ว่าด้วยฉากระหว่างยูจินกับแนอิลแล้วพูดถึงฉาก Key ของตอนแรกนี้อีกซักนิด นั่นคือฉากเพลงเปียโนสี่มือ  Sonata for Two Pianos


จะว่ายังไงดีล่ะ คือ ต่อเนื่องจากที่เราพูดถึงคาแร็คเตอร์ของชายูจินในส่วนแรกนั่นแหละว่าจริง ๆ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นมนุษย์อีโก้ เชื่อว่าตัวเองมีดีกว่าคนอื่น และ ส่วนที่เชื่อนั้นมันก็จริงมาก ๆ ด้วย ถึงแม้คำพูดของยูจินจะบอกว่ามีชั้นคนเดียวแหละที่จะเล่นคู่แนอิลได้ แต่วิธีการวางคาแร็คเตอร์กับฉากมันยังไม่ชัด กำกับออกมาแล้วรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ ในความรู้สึกคือ ชายูจิน จะต้องแบบสายตาคมกล้า เชื่อมั่น ชั้นเท่านั้นที่ทำได้ (ในมังงะใช้คำว่า Oresama ยกตัวกันขนาดนี้ Ore (ฉัน) Sama (ท่าน) ) ถ้าให้เทียบก็ต้องประมาณว่า "ท่านชายูจิน" คนนี้เท่านั้นแหละที่ทำได้ ต้องกำกับให้ออกมาแล้วรู้สึกระดับนี้ ชั้นเก่ง ชั้นเริ่ดเวอร์ เพิ่มมาอีกนิดคือความสนุกสนานสะใจที่ไล่ตามโน้ตเพลงที่เหมือนเสียงร้องเพลงของแนอิล ส่วนตัวยังไม่รู้สึกในส่วนนี้


และอีกส่วนที่รู้สึกเสียดายคือพาร์ทดนตรี คือ มันก็เป็นดนตรีคลาสสิคน่ะนะ แต่ "ความเป็นเอกลักษณ์" ของเปียโนแนอิล เท่าที่ฟังมันยังออกมาไม่ชัดเท่าไหร่ คือมีการสร้างบุคคลิกแล้วล่ะว่าแนอิลเป็นพวกทำตามใจตัวเอง และมีความหลังฝังใจกับดนตรีในขนบ (ท่าทางดราม่ามากเสียด้วย) บทก็ไปในแนวนั้น แต่เสียงดนตรี ... ตามความรู้สึกนะ เสียงดนตรีมันไม่พยศเท่าที่แนอิลควรจะเป็น อิมเมจิ้นเอาไว้ว่ามันต้องทั้งกระโดดทั้งสะบัด เพิ่มโน้ต improvise เต็ม แต่พอฟังแล้วมันก็เป็นดนตรีที่แหวกขนบแต่มันไม่พยศสะใจเท่าที่คิด ทำให้คิดไปว่า ... อ้าว แค่นี้เหรอการแหวกกำแพงของชายูจิน ?


แต่เราก็ชอบฉากต่อฉากตรงนี้นะ ตรงที่ฉายภาพให้เห็นการเดินทางที่ชายูจินกำลังเดินในป่ารก ความอึดอัดกดดันแต่แรก พอได้เล่นดนตรีแบบอิสระเสรีจึงกลายเป็นมโนภาพตัวเองเดินแหวกป่าดงพงทึบจนถึงทุ่งกว้าง  และ เธอคนนั้นที่นั่งอยู่หน้าเปียโน คนที่ทำให้ฉันแหวกวงล้อมที่รัดรึงมาถึงปลายทางแห่งแสงสว่าง ฟ้าสีคราม และ ผืนดินอุดม เป็นฉากที่สื่ออารมณ์การหลุดพ้นของชายูจินได้ดี

โดยสรุปแล้ว "ลำนำขับขานแห่งวันพรุ่ง" ถ้าเทียบเป็นตัวโน้ต สำหรับเราแล้วยังไม่เข้าที่เข้าทางแต่ยังชวนติดตามในหลาย ๆ ประเด็น ปมดราม่าของแนอิลที่ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ระหว่างแนอิลกับรุ่นพี่ยูจินจะไปในทางไหนต่อ ตัวถึงตัวละครอื่น ๆ อย่าง ฟรานซ์สเตรชมัน ทิมปานีแอฟโฟร่ มือไวโอลินสายฟ้าฟาด ฯลฯ นอกจากนั้นก็อยากจะดูแก่นเรื่องด้านการตามหาฝันว่าของเกาหลีนี่จะออกมาเป็นอย่างไรด้วย