ในตอนที่ 2 นี้ เดินทางสู่โน้ตตัวที่สอง หลังจากที่เล่น Sonata for Two Pianos แล้ว เหมือนชายูจินได้เปิดประตูบานใหม่ เสียงดนตรีที่สนุกสดใสและเสรี ใครกันนะที่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาเดินฝ่าป่ารกทึบถึงทุ่งกว้างใหญ่ หลังทุ่งหญ้าสูงล้อลมนั้นคือผู้ใดกัน ที่พาฉันออกจากป่าทึบจนถึงผืนดินอุดม ความสนุกที่หายไปนานคืนกลับมาอีกครั้งเพราะเด็กสาวท่าทางประหลาดพิลึกคนนั้นใช่ไหม ?

เป็นฉากที่ใช้ภาพสื่อสัญลักษณ์ได้ดี มโนภาพการฝ่าป่าทึบจากความอึดอัดคับข้องใจปล่อยออกมาเป็นเสียงเพลงที่ฉีกออกจากกฎเกณฑ์ เหมือนตัวตนที่เคยหม่นมัวมึนซึมหวนกลับสู่แสงแดดอุ่นและความร่าเริงอีกครั้ง แต่กระนั้น ... ปัญหามันอยู่ที่ดนตรีประกอบ คือ อย่างที่เคยเอ่ยไว้ก่อนหน้านี้ "ดนตรี" เป็นส่วนที่สำคัญมากที่สุดในงานละคร โดยเฉพาะเสียงดนตรีของแนอิล และ การ duet ของแนอิลและรุ่นพี่ยูจิน "หัวใจ" ของเรื่องอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะ Sonata for Two Pianos เป็นก้าวแรกแห่งเสรีของยูจิน และ เป็นก้าวแรกที่ทำความรู้จักแนอิล ก้าวที่ทำให้รู้ว่า "เด็กผู้หญิงคนนี้" ไม่ธรรมดา เสียงเปียโนที่ทำให้ใคร ๆ ขนลุกวาบขึ้นมาอุปมาเหมือนเห็นเม็ดบีดเสียงล่องลอยแตกซ่านในอากาศเป็นสีสันสุดจะบรรยาย ในมังงะเพลงนี้ที่ทำให้จิอากิ "สั่น" ด้วยความตื่นเต้น "เล่น" ด้วยความสะใจ (และเพลงนี้จะว่าไปแล้วก็เป็นก้าวสุดท้ายเป็นบททดสอบของทั้งสองคนนี่ด้วยถ้าใครเคยอ่านมังงะเล่มสุดท้ายมาแล้ว)

พาร์ทดนตรีจากที่ผ่านมาสองตอนคิดว่ายังธรรมดา เสียงมันไม่สื่อถึงความเป็นเอกลักษณ์ของแนอิล คือมันยังไม่แกรนด์จนจะทำให้ยูจินสะท้านในอารมณ์ ยังไม่มีลายเซนต์ว่าเสียงนี้คือแนอิล แต่ทีนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาวางขนบของแนอิลไว้อย่างไรแน่ ตัวตนของแนอิลสำหรับเรายังค่อนข้างเบาบาง ถ้าเปรียบเป็นภาพก็ยังไม่คมชัดว่าเธอคือสไตล์ไหน ดิสต์ ? บ้า ? รั่ว ? คือมันยังไม่สุดในทางใดทางหนึ่ง ในขณะที่โนดาเมะ .... นางชัดในความเพี้ยนพิลึก unique ชัดเจน ตรงนี้น่าจะเป็นเรื่องการกำกับและการวางบทซึ่งมีผลต่อการเรียบเรียงดนตรี

ในมังงะจะบรรยายไว้ว่าโน้ตของโนดาเมะ ไม่ได้เล่นมั่ว ผิดโน้ต แต่นางชอบเติมโน้ต ชอบเปลี่ยน tempo เปลี่ยนความหนักเบา โน้ตของนางกระโดด สะบัด และ jumping เปี่ยมอารมณ์ เพราะเหตุนี้นี่เองผู้กำกับเวอร์ชั่นญี่ปุ่นเลยเลือก Lang Lang นักเปียโนชื่อดังชาวจีนมา Dubbed เปียโนของโนดาเมะทั้งหมด รวมทั้งให้จูริปรึกษากับ Lang Lang ด้วย โดยบอกว่าเสียงเปียโนของโนดาเมะ คือ "แบบ Lang Lang" เล่น ซึ่งจูริเองเมื่อได้ยินเสียงเปียโนของ Lang Lang ก็ยังแปลกใจว่ามีคนเล่นแบบโนดาเมะจริงด้วยเรอะนี่ (ฮา)







อีกส่วนที่น่าเสียดายในตอนที่ 2 นี้ คือ ปมชีวิตของยูจินตอนแรกคือไม่รู้จะทำอะไรต่อก็ได้แรงผลักจากอาจารย์อันแล้วล่ะว่าไม่คิดเป็นวาทยากรเหรอ ทำให้รู้สึกว่า โอเค ชีวิตมันไม่ห่วยแล้วอย่างที่หนึ่ง  แต่มันจะมีแรงผลักอีกประการหนึ่งคือเรื่องระหว่างยูจินกับแนอิล เหมือนตัวเรื่องจะตัดปมตรงนี้ไปนิดนึง



นอกจากแรงผลักเรื่องความต้องการตัวเองแล้ว เป้าหมายลำดับรองของยูจินที่น่าจะใส่ลงไปด้วย คือ " ชั้นชักเริ่มสนใจ "ความสามารถ" ของยัยเด็กเพี้ยนพิลึกคนนี้แล้วสิ " แต่ปรากฎว่าความรู้สึกนี้ยังไม่เกิดขึ้น แต่กลายเป็นว่าไป ๆ มา ๆ จะกลายเป็นงอนแนอิลในตอนที่แนอิลไปกินข้าวกับพ่อหนุ่มไวโอลินขาร็อกซะแล้ว อันนี้อารมณ์แอบงง ๆ นิดหน่อย สรุปอันนี้คืองอนไหม ? หรือยังไง ? ทำไมงอน ? ก็เหมือนแรก ๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรไม่ใช่เหรอ

พูดถึงพ่อหนุ่มไวโอลินขาร็อกแล้วก็เอาซะหน่อย ส่วนนี้เห็นภาคดาร์คอีโก้จัดของชายูจินแล้ว นี่แหละ คือ มันต้องแบบนี้ ไม่ได้ไรมากคือคนมันเก่ง จริง ๆ แล้ว spring ของนายมันต้องเล่นยังงี้ไม่ใช่เรอะ ใครว่าเพลงคลาสสิคน่าเบื่อ เพราะนายมันห่วยต่างหาก นี่ นี่ นี่ ดาร์คปริ๊นซ์มันต้องแบบนี้จ้ะ เอาไปสามผ่านสำหรับฉากนี้ แต่พอไปเล่นด้วยกันวันสอบ พาร์ทดนตรี ... มันไม่สื่อจริง ๆ ดนตรีของทุกคนในเรื่องนี้มัน unique หมด ไม่มีธรรมดี้ธรรมดาซักคน อย่างไวโอลินหัวทอง ถนัดการสั่นสายไวเบรโต้ เวลานางเล่น spring นางบอกเลยว่าเป็น lightening seishun ฤดูใบไม้ผลิวัยรุ่นสายฟ้าฟาด อาจารย์เงิบรับทานกันเป็นแถว

แต่พอออกมาเป็นพาร์ทดนตรีในเรื่อง ... เอ่อ เสียงมันไม่สื่อบุคคลิกสายฟ้าฟาดเลย ไม่ต่างอะไรกับ spring ปกติ ขนาดใช้งานภาพทุ่งหญ้าพายุฝนกลีบดอกไม้ปลิวคว้างเข้าช่วยแต่งานเสียงมันไม่ไปด้วยกัน เสียงเปียโนที่ชายูจินบอกว่า เอาเถอะ นายเล่นไวโอลินของนายไป ชั้นจะตามนายไปเอง แล้วใช้ภาพเข้าช่วยสื่อ เสียงมันไม่มีเอกลักษณ์พอจะสื่อว่ามันฤดูใบไม้ผลิวัยรุ่นสายฟ้าฟาดเปรี้ยง ๆ ยังไงสำหรับไวโอลินของอิลรัค (เวอร์ชั่นนี้มีโอโบ้ไหม ? ซามูไรคุโรกิพิงค์ออร่า เหมือนจำไม่ได้ว่าไม่มี แต่มีบทของพ่อเชลโล่นักรักมาแทน)



มิลฮีของช้านนนนนน ออกมาตอนแรก แบบว่าไม่ได้อารมณ์มิลฮีเลยอ่าาาา รู้สึกว่ามันต้องเป็นตาแก่หื่นแต่มีแววเสือซ่อนเล็บ แต่คุณคนนี้แกไม่มีรัศมีไม่มีพาวเวอร์ของมิลฮีเลย อันนี้อดไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องเทียบกับคุณทาเคนากะเวอร์ชั่นญี่ปุ่น อันนั้นออกมาทีไรเป็นขโมยซีน ฆ่านักแสดงตายทั้งฉาก อย่าได้ออกกะแกเชียว ป๋ามิลฮีเวอร์นี้ชืดมากเลย บทแกเป็นตัวชงหลักเสียด้วย

ในตอนที่ 2 ตัวตนของชายูจินเริ่มมาแล้ว ยอดชายนายอีโก้อิสติค ความฮาปนแขยงหนูแนอิลใช้ได้เลยเห็นภาพที่ปรากฎในมังงะ แต่ด้วยพาร์ทดนตรีที่มันดรอปลงทำให้เรายังไม่รู้สึกถึงความเทพของยูจินเท่าที่ควร (ทั้ง ๆ ที่มันมีฉากที่จะอวดความเทพได้ดังแต่ตอนที่ 1 แล้วนะ) ส่วนน้องแนอิลยังเปะปะอยู่นิดนึงไม่รู้ว่าจะวางน้องไปทางไหนคือยังไม่ชัดและยังไม่สุดต้องรอดูอีกหน่อย อิลรัค ... ภายนอกเธอร็อคแต่เสียงดนตรีเธอยังไม่ร็อค ฟรานซ์เสครชมัน ... เค้ายังไม่อยากฟันธงว่าแคสพลาดนะตัวละครตัวนี้ ยังดูจืดอยู่ แต่บทยังไม่ออกมามาก ขอรอดูฉากคอนดัคฯก่อนว่าจะแกรนด์ไหม

ตอนแรกห่วงบทนะ ... ตอนนี้ความห่วงพาร์ทดนตรีนำหน้าเลย เพราะ หัวใจสำคัญของเรื่องนี้คือ "ดนตรี" เอาว่าขนาดเป็นมังงะ การ์ตูนที่ไม่มีเสียงแต่เวลาอ่านเหมือนได้ยินเสียงเพลงน่ะ เพราะฉะนั้นดนตรีควรต้องแกรนด์อลังกว่านี้หน่อย