ช้างเผือกอยู่ในป่าได้ฉันใด มังกูสเพี้ยนก็อาจมีของได้ฉันนั้น (เป็นการเปรียบเทียบที่พิลึกพิลั่นมาก(ฮา)) อดีตในวันเด็กอันแสนน่ากลัวและเป็นปมในจิตใจ ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแสดงอาการต่อต้านดนตรีตามขนบอย่างรุนแรง เส้นเสียงทำนองเพลงของเธอจึงร้องขับขานตามจินตนาการ ทิ้งหลักการทุกสิ่ง อาจฟังแปลกหูและไม่เสนาะนักสำหรับคนในวงการ แต่จะมีกี่คนสัมผัสได้ถึงเทคนิคอันยอดเยี่ยม และ สีสันคัลเลอร์ฟูลในตัวโน้ตที่เกิดจากการตีความที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน ใครเล่าจะรู้ว่าภายใต้คราบเด็กห่วยคือเพชรน้ำงามที่รอการเจียระไน ขอเพียงแต่มีใครที่สายตาแหลมคม อดทน และ มุ่งมั่นพอ จะขัดสีฉวีวรรณให้เพชรนั้นส่องประกาย

เรื่องพวกนี้แม้แต่แนอิล ... เจ้าตัวเองก็ใช่ว่าจะรู้ แต่ไหนแต่ไรมา เสียงดนตรีคือความสนุกสนาน แม้ทุกข์ทนทรมานแค่ไหนในวัยเด็กสำหรับการเล่นดนตรีเจ้าตัวก็ไม่ลืมความสนุกสนานอันนั้น เพราะ ความเก่งกาจมากมายกว่าเด็กในวัยเดียวกัน แนอิลได้รับความกดดันจากความถูกความเป๊ะในตัวโน้ต ในจังหวะ และ ทักษะทุกสิ่ง ซึ่งอาจเกิดขีดขั้น และ มากมายเกินไปสำหรับเด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบ แต่สิ่งเหล่านั้นหาทำให้เธอเกลียดชังในสิ่งที่เรียกว่าดนตรี หากเป็นคนอื่นอาจจะเลิกล้ม เมื่อหันมาตั้งหลักได้ เธอมีคำถามว่าทำไมต้องถูกทำไมต้องเป๊ะ ต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไปหรือ เมื่อไม่มีใครตอบคำถามได้

... เอาล่ะ ดนตรีสนุกจะตายนี่นา เรื่องเพียงแค่นี้ไม่ทำให้คนอย่างเธอหันหลังให้ดนตรีได้หรอก เธออาจจะเจ็บเธออาจจะกลัวเธออาจจะเกลียด  หากจะเป็นนักดนตรีอาชีพต้องเจอแบบนี้ใช่ไหม งั้นไม่เอาก็ได้ ถ้าจะแข่งขันต้องเจอแบบนี้ใช่หรือไม่ งั้นไม่ต้องสนใจ ต่อไปนี้ตัวโน้ตของฉันจะโลดแล่นตามหัวใจอยากดังทำนองเสียงร้องลำนำ แล้วมันก็กลายเป็นสงครามเล็ก ๆ เป็นการก่อกบฏกับดนตรีตามขนบนับแต่บัดนั้น เธอจึงกลายเป็นเด็กเพี้ยนชั้นปลายแถวไปในที่สุด

ไม่น่าแปลกใจที่แนอิลถูกจัดลำดับอยู่ในชั้นเด็กห่วยในคาถาอาจารย์อัน การเรียนวัน ๆ ก็เป็นไปตามใจอยากของเจ้าตัว จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอได้รู้จักเขาชายูจิน มันอาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ค่อยจะราบรื่นซักเท่าไหร่ รุ่นพี่หน้ายักษ์คนนี้ถือเป็นขวัญใจของประชาชีในมหาวิทยาลัย เธอไม่รู้หรอกว่าเขามาทำอะไรในห้องเรียนของเธอ และ เธอก็ไม่รู้อีกเช่นกันว่าเสียงดนตรีของเธอทำให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง เขาเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่เห็นใช่หรือไม่ แนอิลก็ยังเป็นแนอิลที่ล่องไปลอยมา ร้องขอกับข้าวบ้าง ที่อาบน้ำบ้าง ทีเล่นทีจริงไปตามประสา

ครั้งแรกกับเปียโนสี่มือหลังจากฟัดเหวี่ยงกันมาหนักหน่วงรุ่นพี่บอกให้เธอเล่นตามใจ ชายูจินเจอโลกใบใหม่ ส่วนแนอิลเจอใครบางคนที่เข้าใจเสียงดนตรีของเธอ จังหวะเส้นเสียงเทคนิคที่เต็มไปด้วยสีสัน กระแทกคนฟังราวกับหัวใจจะโลดออกมานอกอก ในที่สุดเสียงลำนำขับขานนี้ก็มีคนที่เข้าใจความหมายกบฎตัวโน้ตอย่างเธอ เพลงของทั้งคู่สอดประสานและเข้าใจกันได้เหมือนเคยรู้จักกันมาแล้วเนิ่นนาน แนอิลทึกทักกันไปเลยทีเดียวว่ารุ่นพี่จ๋าคนนี้ต้องเป็นของเธอย่างแน่นอน

แต่ถึงอย่างไรโลกแห่งดนตรีก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ความถูกต้องและหัวใจของงานเพลงแต่ละชิ้นย่อมต้องมีอยู่ มิใช่ทุกสิ่งจะแปลความได้ตามใจ ด้วยทักษะและความเข้าใจความเป๊ะที่สั่งสมมาตั้งแต่เป็นเด็ก ชายูจินเริ่ม take off ออกตัว ดนตรีของเขาโลดโผนมากขึ้นแต่เป็นความโลดโผนที่มีรากฐานจากความเข้าใจลึกซึ้งซึ่งอารมณ์เพลง แล้วเธอล่ะ โน้ตกบฎที่ล่องลอยตามแต่ใจของเธอ มันจะเป็นไปได้หรือที่จะติดตามเขาทัน หากเธอยังเป็นอยู่เช่นนี้ เธอจะสูญเสียเขาไปไหม ?