เราว่าตัวเองผิดปกติอย่างนึงค่ะ แต่เราแก้ปัญหานี้ไม่ได้สักที เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร และไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นกันมั้ย

เริ่มจาก เราเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยทักกับคนที่รู้จักแต่ไม่สนิท เพราะเรารู้สึกว่าเวลาเราพูดอะไร ถ้าคนอื่นเงียบเราก็จะเกร็ง แล้วเก็บมาคิดมาก หรือบางทีคุยปกติ แต่ถ้าคุยกับคนที่ไม่สนิท เราก็เก็บมาคิดทุกที คิดไปคิดมาว่าเราพูดไปแล้วดูแย่รึเปล่า  เราไม่รู้ว่า สิ่งที่เราพูด มันจะทำให้คนอื่นมองเรายังไง หรือคิดยังไง ทั้งที่ๆบางทีก็เป็นแค่ ประโยคสนทนาธรรมดาๆ ถามตอบธรรมดาๆจริงๆ
   ประกอบกับ เราเป็นคนที่ไม่กล้าที่จะทักใครก่อน โดยเฉพาะเพื่อนใหม่ที่ไม่สนิท เรียกได้ว่า ไม่กล้าเข้าไปสุงสิงกับคนอื่นก่อน ถ้าไม่สนิทจริงๆ
สาเหตุ(ที่เราวิเคราะห์นะคะ) ก็เพราะว่า เราเป็นคนกลัวการโดนปฏิเสธมากๆๆๆๆเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เรากลัวมากๆๆ ถ้าเราจะเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์กับใคร
แล้วเค้าไม่ตอบรับเรา เราก็เงิบค่ะ และเฟลมาก แต่เรามีเพื่อนสนิทนะคะ เยอะพอสมควร ตั้งแต่ประถม มัธยม แล้วเพื่อนก็ดีด้วย ถามว่าได้มายังไง เพื่อนสนิทเรา บางคนเค้าเข้าหาเราเองค่ะ ตั้งแต่ตอนปฐมนิเทศ เพราะเราไม่กล้าจะไปแบบติดตามใครก่อนอ่ะค่ะ เพราะกลัวเพื่อนไม่เอาอ่ะค่ะ แต่ส่วนมาก เรามีเพื่อนมาจาก การรู้นิสัยใจคอกัน อยู่กันไปนานๆ คลิกกัน จนคบเป็นเพื่อนสนิทกันได้เองค่ะ เพราะตอนมัธยมเราอยู่หอค่ะ เพื่อนเพียบ จริงถ้าเราสนิทกับใคร เราก็เป็นคนละคนเลยค่ะ เฮฮาปกติ พูดมาก เป้นตัวของตัวเองสุดๆ เราออกจะหัวโจกตัวฮาด้วยซ้ำ(อันนี้เพื่อนบอกนะ)
   แต่ปัญหามันมาอยู่ตรงตอนนี้ค่ะ เราเรียนมหาวิทยาลัย เป็นเด็กบ้านนอกเลยนะ ความมั่นใจก็ไม่ค่อยมี เข้ามาเรียนในกทม มาวันแรกโดนรุ่นพี่ว้ากใส่ หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เข้ารับน้องอ่ะค่ะ จนไม่ได้เอารุ่นไปเลย จากเดิมที่เราเป็นคนที่ไม่สุงสิงกับใครก่อนอยู่แล้ว ประกอบกับเพื่อนก็แอนตี้เราค่ะ เพราะเรื่องเราไม่รับน้องนี่แหละ ตอนปีหนึ่ง สภาพจิตใจเราแย่มากค่ะ มันเหมือนกับ ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ นิสัยเราแย่ลงเหรอ ทำไมไม่มีเพื่อนเหมือนเเมื่อก่อนล่ะ เรามาเรียนไกลบ้าน เพื่อนในเอกที่รู้สึกสนิทๆก็ไม่มี เราคิดว่าชิวิตมหาลัยมันจะดี ที่ไหนได้ ตอนนั้นมันเคว้งค่ะ ร้องไห้ทุกวัน เหมือนมาอยู่ท่ามกลางอะไรก็ไม่รู้ นี่ไม่ใช่ที่ของเราเลย แต่ตอนนี้เราผ่านมันมาได้แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว เพื่อนในเอกพอหมดรับน้องก็กลับมาดีกับเราแล้วค่ะ แต่ก็ไม่สนิทนะคะ บางทีเพื่อนบางคนก็นิสัยดี ทักเราก่อน แต่นิสัยเราอะค่ะ ไม่ค่อยทักใครก่อน ยกเว้นว่ารู้สึกสนิทจริงๆ สบายใจ ซึ่งในเอกก็จะมีไม่กี่คนหรอกค่ะ
    แต่จริงๆนี่ไม่ใช่ปัญหาแล้วนะคะ ตอนนี้เราอยู่ได้แล้ว สบายมากๆๆๆๆๆๆ ทำอะไรคนเดียวได้แล้ว เราพูดตรงๆก็ไม่ค่อยอยากคบเพื่อนในเอกแล้วค่ะ ไม่ใช่เพื่อนไม่ดีนะคะ แต่ความสัมพันแบบนี้มันก็โอเคแล้ว แบบเพื่อนก็ดีกับเรา เพราะเห็นว่าเราแอบตลก แต่เพื่อนไม่ได้รักเรามาก แต่ก็ไม่ได้เกลียดค่ะ แล้วเราเองก็ไม่ได้อยากสนิทกับเพื่อนในเอกแล้ว เพราะทุกวันนี้มีหลายเรื่องให้ต้องคิดมากกว่าเรื่องเพื่อน แล้วเราก็ติดใจการใช้ชีวิตคนเดียวแล้วค่ะ เวลามีอะไรก้ระบายให้เพื่อนเก่าฟัง
   แต่ๆๆๆๆ เพื่อนๆเคยเป็นไหมคะ เวลาเราโพสต์สเตตัสอะไรในเฟสบุ้ค เราจะเกรงใจคนที่ไม่สนิทอะค่ะ เวลาเค้ามาเม้นท์สเตตัสเรา เราจะเครียดทันทีเลย ว่าจะต้องตอบกลับไหม หรือแค่กดไลค์ดี แล้วถ้าตอบกลับจะตอบว่าอะไร ถ้าตอบกลับแล้วเพื่อนจะรำคาญไหม แล้วถ้าไม่ตอบเพื่อนจะหาว่าหยิ่งมั้ย โอ้ยยยยยยยยย จะบ้าตายกับตัวเองค่ะ แต่ถ้าคนที่สนิทเราจะไม่เครียดเลยค่ะ เราตามอารมณ์เลย อยากตอบกลับก็ตอบ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบแค่กดไลค์เม้นท์ที่เพื่อนพิมพ์มา หรือบางทีก็ไม่อะไรเลย สิ่งเหล้านี้มันแสดงให้เห็นถึง ความคิดมากของตัวเองอ่ะค่ะ
   อนาคตถ้าเราต้องทำงาน ใช้ชีวิตบนโลก แล้วเรายังเป็นแบบนี้ เรากลัวตัวเองจะมีปัญหาอ่ะค่ะ เราอยากเป็นเหมือนคนอื่น ที่เฟรนลี่ คุยกับคนที่ไม่สนิทโดยที่ไม่ต้องคิดมาก เป็นตัวของตัวเอง เวลาอยู่กับคนไม่สนิท กล้าทักคนอื่นก่อน  ตอนนี้พอเราอยู่ตัวคนเดียวได้ เราก็ยิ่งไม่พยายามเข้าหาใครเลยอ่ะค่ะ ทำไงดีคะ ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ เราอยากเป็นคนปกติจริงๆ