เล่ม 1 เล่ม 2
เล่ม 3 บทที่
1 2 3 4 5
ลืมบอกไปเลย ว่าเล่มนี้มีทั้งหมด 9 บท + บทส่งท้ายนะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทที่ 6 ยิงมุกหลับ
寝ボケ
“อา…..ขนาดรีบใช้พลังของจาโอชินกังแล้วก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งมลภาวะของโลกได้ ถ้าเป็นแบบนีต่อไปท่าจะไม่ได้การ……! อุ……ยูตะ ล่วงหน้าไปก่อนเถอะ…….!”
วันที่ 3 กันยายน เป็นวันที่เรียนกันถึงแค่เที่ยง ––––– หลังเลิกเรียน
เหลืออีก 6 วันจะถึงงานวัฒนธรรม
เรียกได้ว่ามีเวลาสำหรับฝึกซ้อมกันไม่มากนัก
เพราะเหตุนั้น ก็เลยอยากที่จะไปรวมตัวฝึกซ้อมกันให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่พอพูดชวนริกกะไป กลับโดนบอกปัดมาด้วยคำพูดแปลกๆ แบบนั้น
แถมจับไม้กวาดสองมือ ตั้งท่าตามแบบของผู้กล้าอีก ดูเท่สุดๆ
“อ่า งั้นเหรอ วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดสินะ เข้าใจแล้ว งั้นชั้นไปก่อนนะ จะได้ไปบอกพวกรุ่นพี่ให้ว่าริกกะทำความสะอาดอยู่ อาจจะไปช้าซักหน่อย”
“รับทราบ เริ่มปฏิบัติฟื้นสภาพโลกให้เข้าสู่สภาวะปกติได้ ว่าแต่ว่ายูตะ ชั้นรู้สึกว่าโลกเรานี่มันโดนรุกรานบ่อยจังเลยนะ มันเป็นเพราะอะไรงั้นเหรอ?”
“จู่ๆ ก็อะไรล่ะน่ะ! แล้วก็ ในความเป็นจริงแล้วมันยังไม่เคยโดนรุกรานเลยซักครั้งไม่ใช่รึไง!?”
แต่ก็นะ ถ้าเป็นในหนังหรืออนิเมะละก็เห็นโดนรุกรานอยู่เรื่อยๆ เลยจริงๆ น่ะแหละ!
ก็เพราะในเรื่องพวกนั้นน่ะ ถ้าไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นก็เดินเรื่องไม่ได้หรอกนะ!
“เข้าใจล่ะ แต่ว่าชั้นได้เห็นได้ยินเกี่ยวกับเรื่องแบบนั้นอยู่บ่อยๆ เหมือนกันนะ หรือนี่จะหมายความว่า ในโลกนี้มีคนจำนวนมากที่หวังอยากให้โลกถูกรุกรานยังงั้นเหรอ?”
“อย่าพูดเรื่องไม่น่าพิสมัยแบบนั้นสิ! แล้วก็ไม่มีใครหวังอยากให้เป็นแบบนั้นหรอกนะ!”
“งั้นก็แปลว่าคุณโลกมนุษย์มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าอยากจะโดนรุกรานยังงั้นเหรอ? ยังงี้นี่เอง จริงๆ แล้วพวกหนังหลายๆ เรื่องก็สื่อออกมาแบบนั้นนี่นะ รับทราบ เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วล่ะ!”
“คุณโลกมนุษย์นี่เป็นพวก M งั้นเหรอน่ะ……”
เราพูดคุยกันอย่างออกรสเหมือนกับทุกๆ ครั้ง
“นี่! รีบๆ ทำความสะอาดกันซะทีสิ!”
สมาชิกชมรมเต้นที่มีข่าวลือว่าจะได้เป็นประธานชมรมในอนาคต
คณะกรรมการที่เป็นที่เคารพนับถือ ผู้คอยออกคำสั่งและชี้นำการแสดงในงานวัฒนธรรมในครั้งนี้
หญิงสาวผู้เป็นที่นิยมชมชอบสำหรับผู้ชายในห้องแบบสุดๆ
ราชาประจำชั้นของห้อง ––––– นิบุทานิ ชินกะ เดินเข้ามาทางนี้พร้อมกับตะคอกใส่ด้วยท่าทางอย่างกับยักษ์กับมาร
หรือควรจะบอกว่าเข้ามากะจะเล่นงานดี [Note เล่นมุกคำพ้องเสียง 責め寄ってきた seme yotte kita เข้ามาบ่น กับ 攻め寄ってきた seme yotte kita เข้ามาเล่นงาน]
จะ จะโดนฆ่าแล้ว……!
ผมตัวสั่นงันงก รู้สึกกลัวจนขนลุก ทำไม่ได้แม้แต่จะออกเสียง แต่ทางริกกะกลับพูดกับนิบุทานิด้วยท่าทางห้าวหาญ
“โมริซะมะ ตอนนี้กำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่นะ เป็นเรื่องเกี่ยวพันกับอนาคตของโลก นอกจากนั้นก็ คุยกันถึงอนาคตของพวกชั้น”
“ยังไม่ได้คุยไปถึงเรื่องนั้นกันเลยไม่ใช่เรอะ!?”
ผมพูดออกมาด้วยความตกใจ
ว่าแต่เพราะอะไรถึงได้พูดออกมาด้วยท่าทางเป็นสุขแบบนั้นกันล่ะน่ะ ริกกะซัง!
ไม่สิ อืม แบบนั้นมัน!? ก็ทำให้รู้สึกดีใจเหมือนกันน่ะนะ!
“หา? โลกเหรอ? เรื่องนั้นน่ะถึงกังวลไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ถ้าถึงเวลาที่มันจะระเบิดมันก็ระเบิด ถ้าไม่ก็คือไม่นั่นแหละ! รีบๆ ทำความสะอาดได้แล้ว!”
“มู่~ ช่วยไม่ได้นะ ยูตะ ไว้เจอกันทีหลังนะ”
“อะ โอ้ ได้เลย”
พูดเสร็จ ริกกะก็วิ่งก้าวสั้นๆ ออกไปจากห้องเพื่อไปทำความสะอาดอย่างขยันขันแข็ง
พอเหลือแค่ผมแบบนี้ ก็พอจะเดาออกได้ลางๆ เลยว่าเรื่องต่อจากนี้ไปมันต้องเป็นอะไรที่น่ากลัวแน่ๆ ล่ะ……..
ถ้าลองมองดู ก็แน่นอนว่าเห็นนิบุทานิที่กำลังจ้องมาที่ผมด้วยท่าร่างประดุจดั่งฮันเนีย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้มีท่าทางน่ากลัวซะยิ่งกว่าเมื่อครู่อีก……
“พวกเธอนี่จะจู๋จี๋กันเกินไปหน่อยแล้วรึเปล่า? แล้วนั่นมันอะไรล่ะน่ะ จะประกาศตัวต่อสาธารณะว่าเป็นพวก オラニャン งั้นเหรอ?” [Note: オラニャン Ora-nyan [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เป็นคำใช้เรียกชายที่เวลาอยู่กับคนรักทำเป็นเชื่อง น่ารักอย่างกับแมว แต่พอต่อหน้าคนอื่นกลับมีท่าทางหยาบกระด้าง คล้ายๆ กับซึนเดเระในผู้หญิง แต่ความหมายกลับกัน 180 องศา ]
“ไอที่พวกเราพูดกันเมื่อกี้นี้มันดูเป็นจู๋จี๋กันตรงไหนเนี่ย!?”
นอกจากคุยกันเรื่องโลกแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นเลยนะ! แถมเป็นเรื่องบ้าบอคอแตกตามประสาริกกะด้วยนะน่ะ!
ว่าแต่นั่นมันอะไรล่ะน่ะ ที่ว่า ประกาศตัวต่อสาธารณะว่าเป็นพวก オラニャン นั่น คำศัพท์แต่ละคำของนิบุทานินี่ก็ยังคงชอบเป็นพวกคำศัพท์ตกยุคอยู่เสมอเลยจริงๆ แฮะ…….
“ใครมองก็เห็นเป็นจู๋จี๋กันทั้งนั้นแหละ แบบนั้นน่ะ”
นิบุทานิที่ถือไม้กวาดไว้อยู่ถอนหายใจ ‘เฮ้อ––’ ออกมายาวๆ พร้อมมองมาที่ผมด้วยสายตาเย็นชาราวกับเป็นการแสดงความชิงชังต่อพวก riajū ยังไงยังงั้น [Note: リア充 riajū พวกที่ประสบความสำเร็จในชีวิตทั้งการงานและความรัก]
ถอนหายใจซะขนาดนั้นกับเรื่องแบบนี้นี่มันไม่เกินไปหน่อยเรอะ…….?
แค่คุยกันเรื่องเกี่ยวกับโลกเองนะ
“จะว่าไป มีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อยน่ะว่าทาคานาชิซังมีทำอะไรอยู่งั้นเหรอ? พอดีเห็นมาหาชั้นแล้วพูดว่า ‘ถึงจำเป็นที่จะต้องทำการเต้นให้ได้ถึงระดับมาสเตอร์ก็จริง แต่ชั้นขอไม่เข้าร่วมการซ้อมในช่วงนี้แล้วไปซ้อมชดเชยที่บ้านเอาเองแทนนะ ขออนุญาตด้วย’ น่ะ?”
“แล้วทำไมถึงต้องทำท่าทางเลียนแบบริกกะแทรกเข้ามาด้วยล่ะเนี่ย…….?”
ถึงจะทำได้คล้ายดีก็เถอะ……
แต่ว่า นั่นอาจเป็นเพราะริกกะเป็นคนที่เลียนแบบค่อนข้างง่ายด้วยล่ะมั้งนะ
“มีไปช่วยงานแสดงละครของรุ่นพี่นิดหน่อยน่ะ แล้วดูท่าจะได้รับบทตัวละครนำซะด้วยน่ะ หรือว่าจะมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
“เปล่าๆ ไม่หรอก ทาคานาชิซังน่ะ ทำได้ดีมากๆ เลยล่ะ ชั้นเองยังตกใจเลย ที่เหลือก็แค่ฝึกเพิ่มเติมเพื่อทำให้มันดูสมบูรณ์แบบเท่านั้นแหละ เพราะงั้นไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ว่า ทำไมจู่ๆ ถึงพึ่งมาบอกกันนะ?”
“มันก็ มีหลายๆ เรื่องน่ะนะ”
“หื––ม ยังงั้นเองเหรอ ………แต่ว่าดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยเหมือนกันนะ ทาคานาชิซังน่ะ”
นิบุทานิถอนหายใจออกมา
คำพูดนั้นเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน
“ก็ ในตอนแรกน่ะ –––––– มีอะไรให้เป็นห่วงตั้งหลายอย่างนี่นา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรแล้วสินะ ทั้งที่ชั้นยังไม่ได้เข้าไปทำการดัดนิสัยให้เลยด้วย”
“นี่ยังคิดที่จะทำอะไรแบบนั้นอยู่อีกเหรอ………”
“ก็แน่อยู่แล้วสิ ก็ถ้าดูเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง –––––– เปลี่ยนแปลงจนจะกลายเป็นทาคานาชิซังดำแล้วละก็ จำเป็นที่จะต้องเข้ามาทำการดัดนิสัยให้ทันท่วงทีไงล่ะ” [Note: 黒小鳥遊さん Kuro Takanashi-san]
“…….ทาคานาชิซังดำเหรอ อืม แต่แบบนี้ก็แปลว่าในสายตาของนิบุทานิแล้ว เธอเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นงั้นสินะ”
“อื๋อ? ก็นะ ถึงแม้จะมีช่วงเวลาที่น่ารำคาญ อย่างชอบมาร่วมด้วยช่วยกันกับคาซาริพากันเรียกชั้นว่าโมริซะมะ โมริซะมะซะจนอยากจะดัดนิสัยกันให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยก็เถอะนะ”
……..อุหวา อะไรล่ะนั่น
มีเรื่องแบบนั้นด้วยแฮะ แล้วริกกะที่เป็นแบบนั้นนี่ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยซักครั้ง อยากจะเห็นจัง
“แต่ดูท่าว่าความคิดอ่านจะเปลี่ยนไปหน่อยจริงๆ นั่นแหละนะ”
“ความคิดอ่าน?”
“––ชั้นเองก็เหมือนนาย เป็นคนที่มีช่วงเวลาแบบนั้นอยู่เหมือนกัน และถ้ามีช่วงเวลาแบบนั้นอยู่ละก็ –––––– ก็ได้แต่หวังไม่ให้มันกลายเป็นประวัติศาสตร์ดำมืดแหละนะ”
“……เรื่องนั้น––––”
“แต่ว่––านะ ดูเหมือนเธอจะยังเป็นทาคานาชิซังขาวมาได้อยู่ตลอดเลยนะ ต้องให้เครดิตกับ Gerzoni ที่เป็นแฟนหนุ่มที่ดีมาตลอดเลยล่ะนะ” [Note: 白小鳥遊さん Shiro Takanashi-san]
“เอ๊ะ?”
เป็นธรรมดาที่ผมจะตกใจ
เพียงแต่ไม่ได้ตกใจกับคำพูดนั่นหรอก แต่เป็นสีหน้าที่มีรอยยิ้มของนิบุทานิต่างหาก เอ…….นี่ในช่วงที่ผมไม่รูนี่ ได้กลายมาเป็นคนดีขนาดนี้ขึ้นมาซะแล้วเหรอเนี่ย ช่วงหยุดหน้าร้อนไปคงจะมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ตอนที่เริ่มปิดเทอมหน้าร้อนไป ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
(Chuunibyou LN Vol 3) บทที่ 6 ยิงมุกหลับ
เล่ม 3 บทที่ 1 2 3 4 5
ลืมบอกไปเลย ว่าเล่มนี้มีทั้งหมด 9 บท + บทส่งท้ายนะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้