[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้ผมแต่งฟิคขึ้นจากแรงอวยล้วนๆ เนื่องจากคนเขียนไม่ยอมเขียนอวยคู่นี้ให้ผม ผมเลยจัดเองซะเลย

“อีกแล้วเหรอเนี่ย”
น้ำเสียงทดท้อหนึ่งเอ่ยขึ้นภายในห้องสลัว จากแสงยามเช้าที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ร้อยโท อานากิ โทโมโกะรำพันกับตัวเอง ขณะที่ข้างกายเธอมีสองร่างนอนหลับคลอเคลียประกบข้างอยู่

“ร้อยโท โทโมโกะขา...”
หนึ่งในนั้นละเมอเอ่ยชื่อเธอขึ้นมา พันจ่าเอกซาโคมิซึ ฮารุกะ ผู้ที่ติดตามเธอมาจากฟุโซด้วยกัน วันแรกที่พวกเธอมาถึง ซุโอมุสด้วยกัน ฮารุกะ ดูเหมือนจะเคารพเธออย่างที่ควรตามวินัยทหาร แต่ทุกวันนี้ มีหลายครั้งที่ฮารุกะ กล้าเกี่ยงงอนกับคำสั่งของโทโมโกะในหลายๆเรื่อง แถมยังชอบพูดเรื่องสองแง่สองง่าม น่าอายขึ้นมาต่อหน้ากองบินอาสาคนอื่นๆ

ถัดมาคือเจ้าของผิวสีน้ำผึ้ง และผมหยักศกเล็กๆพันจ่าอากาศเอกเซนจูพิน่า จากโรมักน่า หลังจากหลุดจากการควบคุมของนิวรอยแล้ว เซนจูพิน่า ก็ดูเหมือนจะเข้ากันกับ ฮารุกะเป็นปี่เป็นขลุ่ย โดยทั้งคู่ได้แอบย่องเข้าหาเธอกลางดึกบ่อยครั้งและ ทุกครั้งโทโมโกะก็ไม่สามารถขัดขืนสองคนนี้ได้เลย

“เฮ้อ...”
โทโมโกะถอนหายใจยาวก่อนที่ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง โดยระวังไม่ให้ปีศาจน้อยทั้งสองรู้ตัว เพื่อมาแต่งตัวและออกจากห้องไป และปล่อยให้อีกสองคนนอนต่อไปทั้งอย่างนั้น

เสียงจังหวะก้าวเดินเอื่อยช้า ดังขึ้นตามทางเดินกลางทางเดินระหว่างโรงนอน ขัดกับนิสัยธรรมชาติของเจ้าของเสียงที่เป็นคนจริงจัง เจ้าระเบียบเคร่งครัด โทโมะโกะ ใจลอยคิดมาก ทั้งเรื่องการสูญเสียอำนาจปกครองไปทีล่ะนิด และ ความจริงที่ว่า เธอชอบผู้หญิงจริงๆหรือไม่

แต่แล้วระหว่างนั้นเองประกายแสงหนึ่งก็แล่บผ่านเข้าตาโทโมโกะ จากทางหน้าต่าง หญิงสาวรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ จึงตามไปดูให้เห็นต้นเหตุ

และเมื่อเปิดประตูออกมา เธอก็ได้พบกับเจ้าของเรือนผมสีเงินงาม กำลังกวัดแกว่งมีดกรูข่าประจำตัวอย่างเชียวชาญ ราวกับกำลังร่ายรำอยู่ท่ามกลาง ทิวทัศน์ขาวโพลนระยิบจากหิมะที่ตกจนจับตัวกันหนาเต็มพื้น

ประกายแสงจากมีด เกล็ดหิมะ และเรือนผมเงินงามของหญิงสาวพริ้วไหวไปมา งดงามราวกับภาพเขียน จนทำให้โทโมโกะ ต้องกลั้นหายใจมอง เพราะกลัวจะทำให้สหายศึกที่กำลังฝึกฝนเสียสมาธิจากการมาของเธอ

และเหนือยิ่งไปกว่านั้น...

โดยที่ไม่รู้ตัว...

ใต้จิตสำนึกของโทโมโกะ กำลังรู้สึกว่า คนที่อยู่เบื้องหน้าตอนนี้ช่างงดงามเสียเหลือเกิน...

และแล้วการร่ายรำก็จบลง เจ้าของมีดกรูข่าที่ฝึกยามเช้าเสร็จได้หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ก่อนที่จะหันกลับมาทัก ผู้ที่แอบมองเธออยู่นานแล้ว

“อรุณสวัสดิ์ โทโมโกะ”
เรืออากาศตรี อลิซาเบธ เอฟ บิวร์ลิ่ง เอ่ยทัก