เราอยากมีชีวิตอยู่โดยที่ไม่ต้องสนใจใคร ไม่ต้องสนใจว่าใครคิดยังไง ใครจะมองยังไง ชื่นชม ชอบ หรือเกลียด

แต่ตัวเราชอบคิดทุกทีเลยค่ะ มันเหมือนกับเป็นนิสัยที่ต้องใส่ใจกับคำพูดหรือสายตาของคนอื่น

เคยได้ยินคนพูดถึงเราเหมือนว่าเราเป็นตัวตลก แล้วเค้าก็ใช้สายตาเหมือนเหยียดๆ เยาะเย้ย

ความรู้สึกโกรธมันจะขึ้นมาอย่างไวชนิดที่ว่าห้ามไม่ทัน เราไม่อยากแคร์คำพูด สายตาคนอื่นค่ะ เหนื่อยที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้

ก่อนออกจากบ้านบอกตัวเองว่าต้องทำให้ได้ เลิกนิสัยแบบนี้ซะที พอสถานการณ์จริงมาถึงเราทำไม่ได้อย่างที่คิด

เรายังใส่ใจ ติดใจคำนินทาที่คนพูดตลอด ปล่อยวางไม่ได้ถึงจะมีข้อคิดเตือนใจมากมายขนาดไหนก็เหอะ