ถ้าใครยังจำน้องอันปันได้ หลังจากน้องได้รับการผ่าตัดแล้ว ตามกระทู้นี้ค่ะ ^^

http://ppantip.com/topic/32006707



           หลังจากวันนั้นมาจนถึงวันนี้เป็นระยะเวลา 5 เดือนเต็มแล้ว แต่เป็น 5 เดือนที่เราทั้งเครียดและเหนื่อยมากๆ เพราะอะไรหรือคะ ไม่ใช่เพราะผลการผ่าตัดออกมาไม่ดีนะคะ แต่เป็นเพราะมันออกมาดีมากกกกกก และที่เราเครียดและเหนื่อยเนี่ยเป็นเพราะเราต้องคอยมาวิ่งจับลูกชายตัวแสบที่ค่อนข้างซนมากกก และแข็งแรงสุดๆประดุจว่าจะวิ่งหนีแม่ตลอดเวลา เราทำใจยากจริงๆค่ะ จากที่เราเป็นคนแข็งแรง ตอนนี้กระดูกกระเดี้ยวจะไปหมดแล้ว 555+
หลังอันปันผ่าตัดมา แผลก็แห้งสนิทดีค่ะ รอยผ่าก็ค่อยๆจางลง และน้องก็แข็งแรงดีมากๆๆ ที่เห็นได้ชัดคือเค้ากินเก่งมากกกก และน้ำหนักก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น จากตอนผ่าตัด 9 โล ตอนนี้เป็น 12 โลแล้วค่ะ เป็นน้ำหนักที่ขึ้นอย่างช้าๆแต่มั่นคง คือขึ้นแล้วขึ้นเลย ที่สำคัญเราแทบจะอุ้มเค้าไม่ไหวแล้ว มันสวนทางกันค่ะ เค้ากำลังโตแต่เรากำลังจะแก่ (ผมหงอกแอบขึ้นแล้วด้วย 555+)




          มันมีความสุขนะคะ การที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขเนี่ย ทุกๆวัน เราก็ยังมานั่งนึกถึงวันเวลาที่แสนทรหดที่เราสองคนแม่ลูกได้เผชิญมา มันเหนื่อยแต่คุ้มค่ามากค่ะ เราตัดสินใจถูกมากที่ให้ลูกเข้ารับการผ่าตัด ถึงแม้มันจะมีความเสี่ยง แต่ก็คุ้มที่จะเสี่ยงจริงๆค่ะ เราเหมือนได้มีชีวิตใหม่ และเค้าเองก็ได้มีชีวิตใหม่ตามที่เด็กทุกคนอยากจะมีในวัยของเค้า

          ได้กินไอติม ได้ไปเที่ยว ได้เล่นน้ำ ไม่ต้องไปหาหมอบ่อยๆ ได้ปั่นจักรยาน ได้วิ่งจนเหนื่อย และได้หัวเราะดังๆออกมาจากหัวใจ
นี่คือสิ่งที่คนเป็นแม่อยากเห็นที่สุด จริงไหมคะ

** มีต่อค่ะ