ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ หนูแค่อยากได้กำลังใจ... ได้อ่านคนที่เคยผ่านเรื่องแบบหนู
บางครั้งได้คิดว่า หนูไม่ได้เจอโลกที่โหดร้ายอยู่คนเดียว

คือหนูเป็นนักศึกษา ฐานะครอบครัวยากจนค่ะ แต่เพิ่งได้รับฐานะนี้หลังจากเหตุการณ์อุทกภัยครั้งใหญ่ในกทม
รายได้หลักมาจากพ่อ ขับรถขนส่งสินค้า แม่รับจ้างอยู่กับบ้านญาติ เพราะต้องเลี้ยงหลานไปด้วย
พ่อส่งน้องเรียน ม.6แล้ว รวมทั้งส่งหนูเรียนด้วย ซัมเมอร์ถึงสิ้นเดือนแล้วค่ะ (อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง) รวมทั้งพ่อต้องจ่ายหนี้ต่างๆช่วงทุกอย่างประดังประเดเข้ามาตอนนั้น ...พ่อเคยเล่าว่า บางวันพ่อไม่มีเงินกินสักบาท หิว เจอเงินในรถ 5 บาทไปซื้อลูกชิ้นกิน บางวันคนขับรถด้วยกันก็เลี้ยง
หนูได้ฟัง น้ำตามันเอ่อไปหมด พ่อเราสมควรหยุดพักผ่อนสบายๆเหมือนคนอื่นๆได้ได้แล้ว แต่ตอนนี้ยังเจอแบบนี้อยู่
นึกถึงคำพูดพ่อ มันทำให้หนูฮึดสู้นะ อีกแค่อึดใจเดียว หนูพูดคำนี้กับพ่อแม่ตลอด

วันนี้หนู อด หิวข้าว จนน้ำตาไหลออกมาเอง จริงๆ แต่คำบอกเล่าพ่อก็เข้ามาในสมองนะ ปนกับท้องร้อง อดทน อดทน
ไม่อยากขอเงินพ่อ เพราะพ่อเพิ่งโอนให้ 400 เมื่อวันศุกร์ช่วงหยุดยาวที่ผ่านมา

ขอความเห็น ข้อคิดหน่อยได้ไหมคะ
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบหนูบ้าง ผ่านไม่มาได้อย่างไร
มีอะไรเตือนใจ ให้ผ่านวันแบบนี้ไปบ้างคะ
สุดท้ายเวลาก็เดินต่อไป ให้วันนี้มันกลายเป็นประสบการณ์ชีวิคที่มีรสชาติ ขมๆ

ปล. หนูรับหิ้วยาลดความอ้วนจากคลีนิค พอหารายได้ไม่เดือดร้อนพ่อบ้าง แต่ช่วงนี้
คลีนิคเข้มงวดมาก รายได้หนูเลยหายไป