วันนี้ผมได้มีโอกาสไปนั่งเล่นบ้านอา ได้คุยๆเรื่องต่างๆนาๆ จนในที่สุดอาได้บอกเรื่องต่างๆที่แม่ชอบนินทาให้คนอื่นฟัง
คือก่อนหน้านี้เคยแอบได้ยินแม่นินทาให้คนแถวร้านขายของฟังบ้าง ต่างๆนาๆ แต่ครั้งนี้อาเล่าให้ฟังจนแบบ....ไม่รู้สิ พูดไม่ออก
อาบอกรู้ไหมวันนี้แม่บ่นตลอดทางเลย เรื่อง...(ชื่อผม)
บอกว่าผมเป็นคนที่เอาแต่อยู่ในโลกความฝัน ไม่รู้จักหัดมาอยู่ในโลกความจริง เอาแต่ฝันๆๆๆๆ ฝันซะใหญ่โต
เมื่อไหร่มันจะกลับมาอยู่โลกความเป็นจริงซะที
ผมนิสัยขี้เกียจเอาแต่เล่นไปวันๆ ไม่รู้จักทำงานทำการ เรียนก็ไม่จบ บลาๆๆๆ
ชั้นละเบื่อกับไอลูกคนนี้ ทำไมมันไม่เหมือนพี่มันบ้าง
ที่ผมไม่จบเป็นเพราะผมพลาดไปเสนอหัวข้อโปรเจคที่เกินความสามารถผมไปเยอะ จนมองว่าไม่น่าจะทำได้ เลยพยายามขอเปลี่ยนอาจารย์หลายหน อาจารย์ก็บอกให้ทำไปก่อน ถึงเวลาไม่ได้ค่อยว่ากัน อาจารย์ดึงดันมาจนเหลือ2เดือนสุดท้าย แล้วจึงบอกว่า ถ้าไม่ได้ก็เปลี่ยน....(ผมทำโปรเจคใหม่ไม่ทันครับ ไม่ทันจริงๆ)
คือแบบว่า อึ้งครับ สิ่งที่แม่พูดมา แม่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรในตัวผมเลย ไม่ได้รู้เลยว่าผมนิสัยยังไง
ที่ผ่านมายังเข้าใจมาตลอดว่า อย่างน้อยแม่น่าจะมีความเข้าใจในตัวผมอยู่บ้าง พอมาเจอแบบนี้....
ตอนนี้คือ น้ำตามันเหมือนจะไหล มันเหมือนรู้สึกว่าเราเป็นคนนอกไปเลย
รู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่แม่ที่เคยรู้จักมาก่อน ไม่ใช่แม่ที่เราเคยเข้าใจว่าเป็นแบบนี้เป็นแบบนั้น
มันเหมือนสับสนไปหมด
ที่ผ่านมา เรื่องงานบ้าน แม่ไม่เคยใช้พี่ชายผมครับ บอกว่าพี่เค้าทำงานอยู่ อย่าไปยุ่งเค้า ให้เค้าทำโปรเจคจบเถอะ
พอมาถึงรุ่นเราปี4บ้าง แม่ใช้งานบ้านสารพัด คือเหมือนทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง พอมาดูผมทำโปรเจคก็หาว่าผมนั่งเล่นไร้สาระ
พอผมบอกทำโปรเจคแม่ก็จะกระแทกกลับมาว่า คนเราทำอะไรย่อมรู้แก่ใจ....
หลังๆมานี่ผมจะทะเลาะกับแม่บ่อยมาก แม่มักจะกระแทกออกมาว่า วันๆแม่ทำงานเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว มัวแต่กดแจ๊กๆๆๆๆอยู่แต่หน้าคอม ทำไมไม่รู้จักทำงานทำการบ้าง ทั้งที่บอกเป็นโปรเจค แม่ก็มักจะกระแทกกลับมาแบบเดิม
แม่ไม่รู้เรื่องคอมครับ แม่ดูไม่ออกว่าอันไหนงาน อันไหนเล่น
คือมันเหมือนจะระเบิดออกมายังไงบอกไม่ถูก พักนี้ผมรู้สึกว่า คนตรงหน้าเหมือนความรู้สึกว่าเค้าเป็นแม่ มันเริ่มหายไปจากที่เคยวาดไว้ในความคิดมาก่อน
ก่อนหน้านี้ผมอยู่หอพัก ผมวาดแม่ในหัวแบบนึง พอย้ายกลับมาอยู่บ้าน มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกครับ ในหัวมันวนเวียนไปมา ว่านี่หรอ นี่ใช่แม่เราหรอ
ผมเคยพูดตรงๆกับแม่นะครับ เรื่องเหล่านี้ แม่ด่ากระแทกกลับมาแบบจี๊ดตลอด จนผมไม่รู้จะพูดยังไง ยิ่งคุยต่อ บรรยากาศยิ่งแย่ลง สุดท้ายผมจึงเดินหนีออกมา
บอกไม่ถูกจริงๆ คือ ผมรู้สึกอย่างเดียวในหัวตอนนี้คือ อยากรีบๆจบ รีบๆทำงาน รีบๆไสหัวออกไปจากบ้านนี้ ถ้าไม่ติดว่าผมรักพ่อมาก ผมจะไม่อยากมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย
ผมผิดรึเปล่าที่คิดแบบนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก ทำไมตอนนี้ผมพยายามคิดว่าคนข้างหน้าคือแม่ แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่เลย ทั้งที่เมื่อก่อน ผมรักแม่มาก เคารพในตัวแม่มาก แต่พอมาเจอสิ่งเหล่านี้ ความคิดผมกลับเปลี่ยนไปมากจริงๆ ผมควรทำยังไงดีครับ
ยิ่งอาผมเล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง มันหมดแรงเลยครับ เครียดมากๆ เหมือนไร้ที่พึ่งในใจไปเลย แม่ที่ผมเคยวาดไว้ ทำเพื่อแม่บลาๆ มันหายไปหมดเลยครับ T^T น้ำตาจะไหลจริงๆ
(คำพูดอาผมไม่ได้กุขึ้นมาแน่นอน ผมรู้จักอาของผมดีระดับนึง แกเป็นคนขี้ฟ้องครับ แต่สิ่งที่ฟ้องจะเป็นเรื่องจริงเสมอ)
แม่เอาเราไปนินทาให้คนอื่นฟังลับหลัง อึ้งจนบอกไม่ถูก
คือก่อนหน้านี้เคยแอบได้ยินแม่นินทาให้คนแถวร้านขายของฟังบ้าง ต่างๆนาๆ แต่ครั้งนี้อาเล่าให้ฟังจนแบบ....ไม่รู้สิ พูดไม่ออก
อาบอกรู้ไหมวันนี้แม่บ่นตลอดทางเลย เรื่อง...(ชื่อผม)
บอกว่าผมเป็นคนที่เอาแต่อยู่ในโลกความฝัน ไม่รู้จักหัดมาอยู่ในโลกความจริง เอาแต่ฝันๆๆๆๆ ฝันซะใหญ่โต
เมื่อไหร่มันจะกลับมาอยู่โลกความเป็นจริงซะที
ผมนิสัยขี้เกียจเอาแต่เล่นไปวันๆ ไม่รู้จักทำงานทำการ เรียนก็ไม่จบ บลาๆๆๆ
ชั้นละเบื่อกับไอลูกคนนี้ ทำไมมันไม่เหมือนพี่มันบ้าง
ที่ผมไม่จบเป็นเพราะผมพลาดไปเสนอหัวข้อโปรเจคที่เกินความสามารถผมไปเยอะ จนมองว่าไม่น่าจะทำได้ เลยพยายามขอเปลี่ยนอาจารย์หลายหน อาจารย์ก็บอกให้ทำไปก่อน ถึงเวลาไม่ได้ค่อยว่ากัน อาจารย์ดึงดันมาจนเหลือ2เดือนสุดท้าย แล้วจึงบอกว่า ถ้าไม่ได้ก็เปลี่ยน....(ผมทำโปรเจคใหม่ไม่ทันครับ ไม่ทันจริงๆ)
คือแบบว่า อึ้งครับ สิ่งที่แม่พูดมา แม่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรในตัวผมเลย ไม่ได้รู้เลยว่าผมนิสัยยังไง
ที่ผ่านมายังเข้าใจมาตลอดว่า อย่างน้อยแม่น่าจะมีความเข้าใจในตัวผมอยู่บ้าง พอมาเจอแบบนี้....
ตอนนี้คือ น้ำตามันเหมือนจะไหล มันเหมือนรู้สึกว่าเราเป็นคนนอกไปเลย
รู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่แม่ที่เคยรู้จักมาก่อน ไม่ใช่แม่ที่เราเคยเข้าใจว่าเป็นแบบนี้เป็นแบบนั้น
มันเหมือนสับสนไปหมด
ที่ผ่านมา เรื่องงานบ้าน แม่ไม่เคยใช้พี่ชายผมครับ บอกว่าพี่เค้าทำงานอยู่ อย่าไปยุ่งเค้า ให้เค้าทำโปรเจคจบเถอะ
พอมาถึงรุ่นเราปี4บ้าง แม่ใช้งานบ้านสารพัด คือเหมือนทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง พอมาดูผมทำโปรเจคก็หาว่าผมนั่งเล่นไร้สาระ
พอผมบอกทำโปรเจคแม่ก็จะกระแทกกลับมาว่า คนเราทำอะไรย่อมรู้แก่ใจ....
หลังๆมานี่ผมจะทะเลาะกับแม่บ่อยมาก แม่มักจะกระแทกออกมาว่า วันๆแม่ทำงานเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว มัวแต่กดแจ๊กๆๆๆๆอยู่แต่หน้าคอม ทำไมไม่รู้จักทำงานทำการบ้าง ทั้งที่บอกเป็นโปรเจค แม่ก็มักจะกระแทกกลับมาแบบเดิม
แม่ไม่รู้เรื่องคอมครับ แม่ดูไม่ออกว่าอันไหนงาน อันไหนเล่น
คือมันเหมือนจะระเบิดออกมายังไงบอกไม่ถูก พักนี้ผมรู้สึกว่า คนตรงหน้าเหมือนความรู้สึกว่าเค้าเป็นแม่ มันเริ่มหายไปจากที่เคยวาดไว้ในความคิดมาก่อน
ก่อนหน้านี้ผมอยู่หอพัก ผมวาดแม่ในหัวแบบนึง พอย้ายกลับมาอยู่บ้าน มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกครับ ในหัวมันวนเวียนไปมา ว่านี่หรอ นี่ใช่แม่เราหรอ
ผมเคยพูดตรงๆกับแม่นะครับ เรื่องเหล่านี้ แม่ด่ากระแทกกลับมาแบบจี๊ดตลอด จนผมไม่รู้จะพูดยังไง ยิ่งคุยต่อ บรรยากาศยิ่งแย่ลง สุดท้ายผมจึงเดินหนีออกมา
บอกไม่ถูกจริงๆ คือ ผมรู้สึกอย่างเดียวในหัวตอนนี้คือ อยากรีบๆจบ รีบๆทำงาน รีบๆไสหัวออกไปจากบ้านนี้ ถ้าไม่ติดว่าผมรักพ่อมาก ผมจะไม่อยากมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย
ผมผิดรึเปล่าที่คิดแบบนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก ทำไมตอนนี้ผมพยายามคิดว่าคนข้างหน้าคือแม่ แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่เลย ทั้งที่เมื่อก่อน ผมรักแม่มาก เคารพในตัวแม่มาก แต่พอมาเจอสิ่งเหล่านี้ ความคิดผมกลับเปลี่ยนไปมากจริงๆ ผมควรทำยังไงดีครับ
ยิ่งอาผมเล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง มันหมดแรงเลยครับ เครียดมากๆ เหมือนไร้ที่พึ่งในใจไปเลย แม่ที่ผมเคยวาดไว้ ทำเพื่อแม่บลาๆ มันหายไปหมดเลยครับ T^T น้ำตาจะไหลจริงๆ
(คำพูดอาผมไม่ได้กุขึ้นมาแน่นอน ผมรู้จักอาของผมดีระดับนึง แกเป็นคนขี้ฟ้องครับ แต่สิ่งที่ฟ้องจะเป็นเรื่องจริงเสมอ)