ขอเกริ่นก่อนเลยว่า
มันเป็นความอึดอัดใจ อยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข ทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ความคิดไม่ตรงกันบ่อยมาก เราแนะนำอะไร แม่ก็ไม่ค่อยฟัง แม่ชอบทำตามใจตัวเอง

เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก แม่เคยพูดให้เสียความรู้สึกอย่างแรงว่า "เมิงเรียนหนักมากอ่านหนังสือหนักมากจนเป็นบ้า"  ประโยคนี้ได้ยินแล้ว น้ำตาร่วงเลยค่ะ ไม่คิดว่า แม่จะพูดออกมาได้ สาเหตุที่แม่พูดประโยคนี้มา เพราะเวลาเราแนะนำอะไร ห้ามนุ่นห้ามนี่ เพราะเห็นว่าเป็นประโยชน์กับแม่ แต่แม่มองว่าเราจู้จี้ พูดมาก น่ารำคาญ ทั้งๆที่เราหวังดี  

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แม่ชอบเอาเรื่องที่เรา จู้จี้ พูดมาก ขี้บ่น ไปนินทาให้คนข้างบ้านฟัง พูดว่าเรานิสัยแย่ เรื่องมาก เรียนมากจนเป็นบ้า .... (บังเอิญได้ยินเต็มสองหู) พอคุยกับแม่ว่า ทำไมต้องเอาเรื่องในบ้านไปพูดให้คนอื่นฟัง ทั้งๆที่แม่เคยบอกว่า อย่าเอาเรื่องในบ้านไปพูดข้างนอก  แม่เรากลับไม่ยอมรับ บอกว่าเราหาเรื่อง "กูนินทาอะไร พูดตอนไหน อย่าหาเรื่อง เมิงนี่เรื่องมาก ชอบหาเรื่อง เมิงเรียนหนักจนเป็นบ้านะ เมิงรู้ตัวไหม"

วันนึง คนข้างบ้านเข้ามาเล่นในบ้านเรา สิ่งที่เกินขึ้นคือ เราเป็นหมาหัวเน่า เรากลายเป็นคนแปลกหน้า เพราะปกติ คนข้างบ้านจะมาทักทายเราเสมอ

ทุกวันนี้ เสียใจมาก และกลายเป็นคนไม่อยากพูดไม่จา เวลาอยู่ในบ้าน แม่ถามไรก็ตอบสั้นๆ พยายามไม่ทะเลาะ ไม่พูดกับแม่มาก พยายามพูดเมื่อยามจำเป็น  เพราะแม่ทำให้เราไม่มีความสุขเมื่ออยู่บ้าน  เราควรจะทำอย่างไรดี   มันเฟลมากๆนะคะ คนอื่นนินทาเรา ยังไม่เจ็บเท่าแม่นินทาเราเอง และที่เจ็บยิ่งกว่า คือคำว่า เรียนหนักจนบ้า จากปากแม่

เราเรียนหนักผิดเหรอ เราแนะนำสิ่งดีๆให้แม่ผิดมากใช่ไหม  เรื่องดีๆ ที่ทำให้แม่ภูมิใจ แม่ไม่เคยเห็นค่าเลยเหรอ
ท้ายสุดนี้ อยากบอกว่า เราอุตส่าห์อ่านหนังสือสอบบรรจุ เป็นครูผู้ช่วยได้ พอบอกแม่ว่าสอบได้ แม่ก็เฉยๆ  เสียใจจัง เราเป็นลูกเขาจริงๆไหมเนี่ย.....