ขอยื๊มคำพูดของคุณ white&simple มาเป็นหัวข้อกท. นะคะ
ขอบคุณมากๆจากทุกกำลังใจ ที่มีให้ยายและตาลจิ๋ว
ยายกับตาลจิ๋วก็ เหมือนเดิมๆ เธอมากินข้าว 2 มื้อ นอนพักเอาแรง แล้วก็หาทางกลับบ้าน
แต่  มีที่ดีขึ้น คือยายพยายามที่จะให้ข้าวเธอจากมือ ป้อนกระดูกไก่ ชิ้นเนื้อ   ครั้งแรกไม่ได้ ครั้งที่ 2 ไม่ได้  มี3-4-5
จนกระทั่งสามารถป้อนข้าวเธอได้  ลูบตัวเธอได้     แต่อย่านอกเหนือจากนี้  เธอวิ่งกระจาย
(เอาวะ ก็ยังดีอะเนอะ)
อาทิตย์ที่ผ่านมา  ที่แม่ฮ่องสอนฝนตกหนักเกือบทุกวัน
มีภาระนอกจากไปตามเธอมากินข้าว เช้า-เย็น  ต้องไปตามหาเธอให้มาอยู่ในรั้วบ้าน  
วันที่ 26  มิ.ย. ฝนตกหนักมากตั้งแต่เย็น  เธอไม่มากินข้าว  ยายเป็นห่วงเธอ ก็ขับจักรยานไฟฟ้า (ยายไม่มีรถยนตร์ค่ะ)  
ตามตั้งแต่ 1ทุ่ม จนถึง 3ทุ่ม   ไปเจอเธอห่างจากบ้านเกือบ 2 กิโล   ก็เรียกเธอ  อุ้มเธอใส่ตะกร้าท้ายรถ (ลืมไปว่าตะกร้ามันรับน้ำหนักแค่ 20 ก.ก.   ดิ้นลง ) รถล้ม คนเจ็บ หมากระโดดมายืนมองคน มองรถ ( โชคดี เธอไม่ตระหนก กระโจนหนีหายไป)
ดังนั้น หมาไม่หาย คนไม่เป็นไร ( จริงๆ เจ็บชิไห)    ก็ทิ้งรถไว้ข้างทางเดินกลับบ้านพร้อมเธอ ซึ่งก็เดินตามโดยดี  สัญชาติญาณการเอาชีวิตให้รอดของเธอคงเกิดขึ้น
พอมาถึงบ้าน ก็อุ้มเข้าห้องนอน เช็ดตัวให้แห้ง
แล้วก็หลอกล่อด้วยขนม



จากนั้นก็หลอกล่อให้นอน


มองหน้าด้วยความไม่แน่ใจ


จากนั้นก็หลับปุ๋ยยย


นั่นคือคืนแรกในบ้าน จาก วันที่ 26 เธอก็มาเคลียๆคลอๆใกล้ บ้าน  แต่อย่างที่บอก  ยายอย่าลืมตน อย่าไปวุ่นวายกะเธอมากมาย เธอวิ่งกระจาย
จากนั้นวันที่ 30 ก็เดจาวูอีก ขับรถไปตามหา  เดินกลับพร้อมกัน อุ้มเข้าห้องนอน  ...
จากนั้นเธอก็นอนอยู่หน้าบ้าน( หน้าประตูบ้าน ไม่ใช่หน้าประตูรั้ว)
วันนี้  ฝนตกหนักอีกครั้ง เธอไม่หนีไปไหน    เดินวนเวียนเข้ามาในบ้าน และล้มตัวลงนอนในทีที่จัดให้

ความรักกำลังจะชนะทุกสิ่งจริงๆนะคะ