ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๖ ได้โปรดอย่าทิ้งฉัน
http://ppantip.com/topic/32150261
สายแพรได้รับโทรศัพท์จากสารวัตรเรื่องของสายแพร หญิงสาวแทบจะทรุดลงตรงข้างเตียงของแสงพงษ์ หลังจากวางโทรศัพท์ก็รุดไปยังห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าล้างตาและหวนนึกถึงร่างอันไร้ชีวิตของน้องสาวผู้เป็นคนรัก ก่อนจะตัดสินใจบอกแสงพงษ์ถึงความจริงอันแสนเจ็บปวดนี้ แต่เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ว บนเตียงคนไข้กับว่างเปล่า...
กิ่งแก้วใจเสียเมื่อไม่เห็นร่างของแสงพงษ์ เธอรีบตะลีตะลานวิ่งออกจากห้องพักคนไข้ เห็นร่างสูงใหญ่เดินเร็วไปยังลิฟต์ กระทั่งติดตามมาถึงชั้นล่างก็กลับคลาดกัน แสงพงษ์คงได้ยินตอนที่เธอคุยกับสารวัตรทางโทรศัพท์ จุดหมายของแสงพงษ์จะเป็นที่อื่นไปไม่ได้นอกจากที่ทำการอุทยาน
กิ่งแก้วรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก่อนเรียกรถรับจ้างให้พาไปส่งยังที่ทำการอุทยานโดยเร็วที่สุด ในขณะที่ผู้เป็นคนรักกำลังเร่งเครื่องรถยนต์ มุ่งตรงไปยังที่ทำการอุทยานด้วยหัวใจอันเปี่ยมไปด้วยความหวัง
แสงพงษ์เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความมั่นใจ ว่าน้องสาวคนเดียวของเขาต้องปลอดภัย สายแพรกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น และเขากำลังจะไปหาเธอ และจะต้องได้พบกันตามที่หัวใจของเขาตั้งมั่นไว้
จนกระทั่งมาถึงที่ทำการอุทยานในที่สุด แสงพงษ์รีบเปิดประตูรถ วิ่งโร่ตรงไปยังอาคารที่ทำการอุทยานด้วยความร้อนรน แต่ทว่าในนั้นกลับไร้เงาผู้ใด ชายหนุ่มวิ่งกลับออกมาด้านนอก หันซ้ายขวาเพื่อมองหาร่างน้องสาวด้วยความใจเสีย
“พี่พงษ์...” เสียงเรียกเบาๆ นั้นทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งน้อยๆ น้ำเสียงนั้นเขาจำได้ดี หัวใจที่เต้นระส่ำระส่ายกลับชุ่มชื่นมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง เมื่อแสงพงษ์หันหลังกลับไปก็ได้พบกับร่างของสายแพรยืนเดินอยู่
หญิงสาวยืนร้องไห้ มองพี่ชายด้วยสายตาอาวรณ์ แสงพงษ์รีบวิ่งเข้าไปหาและดึงร่างนั้นเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเปื้อนสองแก้ม
“แพร...พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่ไม่ได้ปกป้องแพร ต่อจากนี้ไปพี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแพรอีก พี่ขอโทษ แพรให้อภัยพี่นะ” แสงพงษ์สะอื้นไห้ด้วยความดีใจ ก่อนที่สายแพรจะยกมือขึ้นลูบหลังพี่ชายเบาๆ ทั้งน้ำตา
“พี่พงษ์อย่าโทษตัวเองนะคะ ไม่ใช่ความผิดของพี่พงษ์เลย...” สายแพรบอกเสียงสะอื้น ก่อนถอนอ้อมกอดออกจากร่างพี่ชาย ดวงตาที่เปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาสบสายตากับแสงพงษ์
“พี่พงษ์ต้องกลับไปนะคะ พี่พงษ์ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แพรจะอยู่กับพี่พงษ์เสมอ แพรจะอยู่ใกล้ๆ กับพี่พงษ์ไม่ไปไหน” คำพูดที่ได้ยินนั้นทำให้คนฟังต้องย่นคิ้ว แสงพงษ์ยกสองมือขึ้นจับแขนน้องสาวเบาๆ
“แพรพูดเรื่องอะไร... เราต้องกลับไปด้วยกัน พี่จะพาแพรกลับบ้าน ตอนนี้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว” แสงพงษ์บอกเสียงแข็ง หากแต่สายแพรเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ พลันนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมายังอุทยานและคุยกันเสียงดัง
“เห็นว่าพบศพไอ้ยงยุทธ์ในป่าด้วยนิ แสดงว่าเจ้ากานต์ก็อาจรู้เห็นเรื่องของคุณสายแพรกับยัยฝนด้วยน่ะสิ ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ทำไมมันถึงมีเงื่อนงำอะไรขนาดนี้” นายพนมร้องถามด้วยความฉงนใจ นางสมใจที่เดินมาเคียงกันก็สงสัยไม่แพ้กัน ทั้งกลุ่มเดินเข้ามาใกล้ร่างของแสงพงษ์กับน้องสาวและทำราวกับว่าไม่เห็นพวกเขา เมื่อทั้งกลุ่มเข้ามาใกล้ แสงพงษ์รีบถอยกายออกห่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินชน ก่อนที่ร่างของนายพนมจะถลันผ่านร่างของแสงพงษ์ไป
ชายหนุ่มเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง สองหูอื้ออึงคล้ายกับว่าไม่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ สองตาที่เบิกค้างค่อยๆ ก้มลงมองสองมือที่ยกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเห็นว่าร่างตนนั้นโปร่งแสงเหมือนกับใยแก้วบางๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...” แสงพงษ์รำพันเสียงแผ่วเบาอยู่ในลำคอ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็กลับไม่พบร่างของสายแพรแล้ว
ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๗ รอคอย เพื่อทวงคืน
http://ppantip.com/topic/32150261
สายแพรได้รับโทรศัพท์จากสารวัตรเรื่องของสายแพร หญิงสาวแทบจะทรุดลงตรงข้างเตียงของแสงพงษ์ หลังจากวางโทรศัพท์ก็รุดไปยังห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าล้างตาและหวนนึกถึงร่างอันไร้ชีวิตของน้องสาวผู้เป็นคนรัก ก่อนจะตัดสินใจบอกแสงพงษ์ถึงความจริงอันแสนเจ็บปวดนี้ แต่เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ว บนเตียงคนไข้กับว่างเปล่า...
กิ่งแก้วใจเสียเมื่อไม่เห็นร่างของแสงพงษ์ เธอรีบตะลีตะลานวิ่งออกจากห้องพักคนไข้ เห็นร่างสูงใหญ่เดินเร็วไปยังลิฟต์ กระทั่งติดตามมาถึงชั้นล่างก็กลับคลาดกัน แสงพงษ์คงได้ยินตอนที่เธอคุยกับสารวัตรทางโทรศัพท์ จุดหมายของแสงพงษ์จะเป็นที่อื่นไปไม่ได้นอกจากที่ทำการอุทยาน
กิ่งแก้วรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก่อนเรียกรถรับจ้างให้พาไปส่งยังที่ทำการอุทยานโดยเร็วที่สุด ในขณะที่ผู้เป็นคนรักกำลังเร่งเครื่องรถยนต์ มุ่งตรงไปยังที่ทำการอุทยานด้วยหัวใจอันเปี่ยมไปด้วยความหวัง
แสงพงษ์เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความมั่นใจ ว่าน้องสาวคนเดียวของเขาต้องปลอดภัย สายแพรกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น และเขากำลังจะไปหาเธอ และจะต้องได้พบกันตามที่หัวใจของเขาตั้งมั่นไว้
จนกระทั่งมาถึงที่ทำการอุทยานในที่สุด แสงพงษ์รีบเปิดประตูรถ วิ่งโร่ตรงไปยังอาคารที่ทำการอุทยานด้วยความร้อนรน แต่ทว่าในนั้นกลับไร้เงาผู้ใด ชายหนุ่มวิ่งกลับออกมาด้านนอก หันซ้ายขวาเพื่อมองหาร่างน้องสาวด้วยความใจเสีย
“พี่พงษ์...” เสียงเรียกเบาๆ นั้นทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งน้อยๆ น้ำเสียงนั้นเขาจำได้ดี หัวใจที่เต้นระส่ำระส่ายกลับชุ่มชื่นมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง เมื่อแสงพงษ์หันหลังกลับไปก็ได้พบกับร่างของสายแพรยืนเดินอยู่
หญิงสาวยืนร้องไห้ มองพี่ชายด้วยสายตาอาวรณ์ แสงพงษ์รีบวิ่งเข้าไปหาและดึงร่างนั้นเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเปื้อนสองแก้ม
“แพร...พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่ไม่ได้ปกป้องแพร ต่อจากนี้ไปพี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแพรอีก พี่ขอโทษ แพรให้อภัยพี่นะ” แสงพงษ์สะอื้นไห้ด้วยความดีใจ ก่อนที่สายแพรจะยกมือขึ้นลูบหลังพี่ชายเบาๆ ทั้งน้ำตา
“พี่พงษ์อย่าโทษตัวเองนะคะ ไม่ใช่ความผิดของพี่พงษ์เลย...” สายแพรบอกเสียงสะอื้น ก่อนถอนอ้อมกอดออกจากร่างพี่ชาย ดวงตาที่เปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาสบสายตากับแสงพงษ์
“พี่พงษ์ต้องกลับไปนะคะ พี่พงษ์ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แพรจะอยู่กับพี่พงษ์เสมอ แพรจะอยู่ใกล้ๆ กับพี่พงษ์ไม่ไปไหน” คำพูดที่ได้ยินนั้นทำให้คนฟังต้องย่นคิ้ว แสงพงษ์ยกสองมือขึ้นจับแขนน้องสาวเบาๆ
“แพรพูดเรื่องอะไร... เราต้องกลับไปด้วยกัน พี่จะพาแพรกลับบ้าน ตอนนี้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว” แสงพงษ์บอกเสียงแข็ง หากแต่สายแพรเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ พลันนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมายังอุทยานและคุยกันเสียงดัง
“เห็นว่าพบศพไอ้ยงยุทธ์ในป่าด้วยนิ แสดงว่าเจ้ากานต์ก็อาจรู้เห็นเรื่องของคุณสายแพรกับยัยฝนด้วยน่ะสิ ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ทำไมมันถึงมีเงื่อนงำอะไรขนาดนี้” นายพนมร้องถามด้วยความฉงนใจ นางสมใจที่เดินมาเคียงกันก็สงสัยไม่แพ้กัน ทั้งกลุ่มเดินเข้ามาใกล้ร่างของแสงพงษ์กับน้องสาวและทำราวกับว่าไม่เห็นพวกเขา เมื่อทั้งกลุ่มเข้ามาใกล้ แสงพงษ์รีบถอยกายออกห่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินชน ก่อนที่ร่างของนายพนมจะถลันผ่านร่างของแสงพงษ์ไป
ชายหนุ่มเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง สองหูอื้ออึงคล้ายกับว่าไม่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ สองตาที่เบิกค้างค่อยๆ ก้มลงมองสองมือที่ยกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเห็นว่าร่างตนนั้นโปร่งแสงเหมือนกับใยแก้วบางๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...” แสงพงษ์รำพันเสียงแผ่วเบาอยู่ในลำคอ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็กลับไม่พบร่างของสายแพรแล้ว