จากประสบการณ์ตรงนะครับ
รู้สึกตัวเองเพิ่งศึกษาธรรมมะจริงจัง 1-2 ปี
ยังไกลจากการหลุดพ้นมาก
แต่รู้สึกตัวเอง ทั้งการตอบ การพูดจา การควบคุมอารมณ์ รู้สึกตัวเองคุมตัวเองได้มากขึ้น
ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่มีจังหวะ มีรูปแบบการตอบการแก้ไขปัญหาในชีวิตมากขึ้น
เน้นการใช้งานการตอบที่เป็นหลักการสุภาพ เห็นใจผู้อื่น เลือกใช้คำที่เหมาะ และหาทางเลือกที่รักษาจิตใจผู้คนรอบข้างเสมอ
และการตอบทั้งตอบตัวจริงเจอกันเจรจางาน หรือโทรศัพท์ หรือ social network จะระวังคำพูดก่อนตอบมากๆ


แต่จากการได้รู้จักผู้ปฎิบัติธรรมมากขึ้น
ทั้งจากที่วัด และผู้รู้สนทนาธรรมในหลายๆ รูปแบบ
บางคน เหมือนเป็นคนไปวัดบ่อย ถามหลักธรรม การปฎิบัติอะไรเหล่านี้ เป็นครู้ที่ดีมาก

แต่พอความเห็นขัดแย้ง เหมือนเป็นคนละโลกเลยครับ
ถามเรื่องทั่วไปไม่ได้
จากเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนโกรธง่าย
ถามลมฟ้าอากาศสภาพพื้นที่ ชีวิตประจำวัน งานที่ทำ กลายเป็น แนวคิดไม่ตรงกันไม่ต้องถามหรอก

คำถามคือ ผู้ปฎิบัติธรรมส่วนใหญ่ เป็นผู้มีวุฒิภาวะทางอารมณ์และการเข้าหาง่ายหรือไม่ครับ
ไม่ได้แบบถึงกับรบกวนความเป็นส่วนตัว

แต่คำถามพื้นๆไม่น่าจะทำให้หัวเสียได้


ท่านที่ฝึกธรรมมะมา เป็นแบบใดกันบ้างขอความเห็นหน่อยครับ

หรือว่าผมยังพัฒนาวุฒิภาวะทางอารมณ์ไม่เท่าท่านผู้รู้ในธรรมเหล่านั้น
ขอบพระคุณครับ