“เรื่องมันเศร้า”


เมื่อชะตาฟ้าสร้างวางเป็นกฎ
แล้วกำหนดเขตขอบประกอบให้
ชีวิตฉันต้องหม่นระคนไป
สุขที่ได้เพียงน้อย..แล้วปล่อยวาง

รักที่หวังรางเลือนเปรียบเหมือนฝัน
ที่นับวันห่างเหินถูกเมินหมาง
เหมือนถูกปิดมิเห็นบนเส้นทาง
ให้เปล่าเปลี่ยวอ้างว้างอย่างเดียวดาย

ไม่มีหรอกรักจริงสิ่งที่หวัง
มีแต่ความภินท์พังและแพ้พ่าย
บนถนนชีวิตถูกปิดตาย
อยู่อย่างไร้ความหมายไปวันวัน

เมื่อชะตาฟ้าสร้างวางเป็นกฎ
ให้รับบทเจ้าน้ำตาทุกครานั่น
จึงยากเว้นโศกเศร้าเฝ้ารำพัน
สิ้นรสอันหวานเคียงหล่อเลี้ยงใจ..

“สุนันท์ยา”