เราทำงานมาแล้ว 2 ที่ ใน 1 ปี ตั่งแต่เรียนจบมา งานแรกเป็นงานเข้ากะ ไม่ได้หยุด ส-อา เวียนไปเรื่อยๆตามสเก็ตงานซึ่งเงินเดือนก้ไม่ได้เยอะแต่เราก็ทำเพราะมันคืองานแรก ไม่อยากเลือกมากเพราะมันเป็นโอกาสที่เข้ามาแล้ว อยุ่ที่นี่ก็มีความสุขดีมีเพื่อนร่วมงานรุ่นเดียวกันซะส่วนใหญ่เลยค่อนข้างจะสนิทกันมาก เราทำงานมาได้ 7 เดือนกว่าๆ ช่วงนั้นเลยคิดอยากจะลาออกด้วยเหตุผลหลายอย่าง ทั้งการเดินทางและความไม่สบายใจเพราะช่วงนั้นมีชุมนุมทางการเมืองต่อเนื่องและที่ทำงานของเราก็อยู่ใกล้มากทำให้การเดินทางมาทำงานของเราลำบากมากขึ้นเป็นวันละ 2- 3 ชม ไม่รมไปกลับและงานที่ทำก็ไม่สามารถหยุดได้ บางวันเราต้องเดินจากผ่านฟ้าเพื่อไปขึ้นรถเมล์กลับบ้านที่สนามหลวง ปกติไม่ถึง 20 นาที ต้องเป็น 1 ชม กว่าๆเลยฝ่ากองทัพผู้ชุมนุมทุกวัน เสี่ยงที่วันไหนโดนลูกหลงบ้างจนในที่สุดเราตัดสินใจจะลาออก ปกติแม่เราจะเป็นห่วงอยุ่เสมอเพราะงานที่มันเข้ากะบางวันเลิก 4 ทุ่ม กว่าจะถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน นั่งแท๊กซี่ด้วย เค้าก็เป็นห่วง แต่เค้าก็ไม่เคยพูด เราเลยบอกกับแม่ว่า จะลาออก แม่ไม่พูดอะไรตอบแค่ว่า แล้วแต่ลุกเลยเพราะตั่งแต่ลูกทำงานนี้ วันไหนลูกยังไม่ถึงบ้าน แม่ไม่เคยนอนหลับซักวัน เราได้แต่อึ้งที่ทำให้แม่เป็นห่วงขนาดนี้ !!!

ฉันก็มาเจองานที่ สองงง .....